Na ekranie: „Mały książę” reż. Mark Osborne

"Le Petit Prince"/ reż. Mark Osborne/ 108 min./ 2015 r.

Opis:

Mała Dziewczynka zaprzyjaźnia się z ekscentrycznym staruszkiem z sąsiedztwa, który przedstawia się jako Pilot. Nowy znajomy opowiada jej o niezwykłym świecie, gdzie wszystko jest możliwe. Świecie, do którego dawno temu zaprosił go przyjaciel – Mały Książę. Tak zaczyna się magiczna i pełna przygód podróż Dziewczynki do krainy jej własnej wyobraźni i do bajkowego uniwersum Małego Księcia.

Zwiastun:

Recenzja:

Wy też kiedyś byliście dziećmi…

Nie mogę powiedzieć, że darzę szczególnym sentymentem książkę Antoine’a de Saint- Exupéry’ego.  Jeśli mam być szczera, jako dziecko szczerze jej nie znosiłam. Nie rozumiałam ukrytego w niej morału, ba! Nie siliłam się nawet na próby zrozumienia go, ponieważ jako mała dziewczynka nie przepadałam za książkami. Z jakiegoś jednak powodu zapamiętałam treść tej niepozornej książeczki bardzo dokładnie i kiedy po latach zobaczyłam zwiastun jej ekranizacji poczułam, że w końcu nadszedł czas by spotkać się z Małym Księciem jeszcze raz. Jak widać do niektórych spotkań trzeba dojrzeć.

Choć „Mały Książę” jest dziełem ponadczasowym myślę, że problem z jego zrozumieniem przez młodszego odbiorcę, również zasługuje na to miano. Zdaje się, że Mark Osbourne również doszedł do takiego wniosku, ponieważ postanowił odświeżyć nieco znaną wszystkim opowieść i dodać do niej kilka wątków. Najważniejszą postacią w animacji staje się mała dziewczynka starająca się o przyjęcie do prestiżowej szkoły. Chcąc sprostać wymaganiom ambitnej matki, dziewczynka godzi się na jej rygorystyczne warunki. Każdy dzień wakacji spędzać ma wedle ściśle określonego planu, by jak najlepiej przygotować się do nowej, dorosłej roli. Skrupulatnie ułożony plan legnie jednak w gruzach, kiedy dziewczynka odkryje coś, na co jej matka nie przewidziała czasu: przyjaźń.

Mała bohaterka mimo początkowej niechęci zaprzyjaźni się ze starszym sąsiadem, przedstawiającym się jako Pilot. Mężczyzna postanawia podzielić się z nią opowieścią o Małym Księciu zamieszkującym asteroidę B-612, o jego wielkiej nieszczęśliwej miłości, oraz o podróży jaką odbył. Ta opowieść nie tylko wiele nauczy małą dziewczynkę, ale zmieni też całkowicie jej spojrzenie na świat dorosłych.

Motyw przewodni pozostaje ten sam. Podobnie jak uczynił w swoim dziele Exupéry, również Osborne ukazuje siłę przyjaźni, więzi międzyludzkich opowiada o dojrzewaniu do miłości, oraz przedstawia karykaturalne zachowania dorosłych, którzy zupełnie zapomnieli jak to jest być dzieckiem. Reżyser idzie jednak o krok dalej i przekracza wyznaczoną przez autora pierwowzoru granicę. Śmiało wysnuwa własne wnioski i teorie i ubiera je w bardziej aktualne szaty. Wynik jest zaskakujący, bo przeraźliwa szczerość i autentyczność ukazanych przez niego kontrastów niejednego widza wprowadzi w zadumę nad własnym dorosłym życiem.

Dotychczas myślałam, że przepis na dobrą bajkę jest prosty: masę przygód należy zmieszać z dużą dawką humoru i okrasić odpowiednim morałem. Tymczasem odkryłam bajkę idealną, która wcale do tego schematu nie pasuje. Choć uśmiech pojawia się tu od czasu do czasu, jest bardzo naturalny, delikatny i zupełnie niewymuszony. Animacja uderza jednak siłą wzruszeń, które spadają na widza jak grom z jasnego nieba i jednym wypowiedzianym zdaniem potrafią doszczętnie zapełnić oczy szczerymi łzami. Choć zdarzało mi się trafiać na wzruszające bajki, ta pobiła wszelkie rekordy  i sprawiła, że rozryczałam się jak dziecko niejeden raz.

„Mały Książę” to ideał, na który czekałam bardzo długi czas. Jest to opowieść naszpikowana symbolami, zagadkami i ukrytymi znaczeniami. Opowieść, którą chce się poznawać wciąż na nowo, bo za każdym razem można odkryć w niej inną prawdę i inną mądrość. Wymienianie podjętych wątków jest pozbawione sensu, bo o ile zazwyczaj animacje skupiają się na jednym lub kilku problemach, tu powstała z nich cała skomplikowana konstelacja i każdy bez wyjątku dostrzeże te, które najbardziej go dotyczą.

Animacja trąciła dziecięcą strunę mojej duszy, przypomniała mi piękno ukryte gdzieś między wersami, oczarowała niejednoznacznością i wreszcie po latach pozwoliła zrozumieć opowieść, którą jako dziecko zaklasyfikowałam do tych pozbawionych sensu. „Mały Książę” to obraz pełen ciepła i wzruszeń, ale też przeraźliwej tęsknoty, za tym, co zdawać by się mogło, straciliśmy bezpowrotnie. Polecam Wam serdecznie ten niezapomniany seans i żegnam się pełna nadziei, że nie dorośliście jeszcze na tyle by nie dostrzec w ukrytego w tej opowieści piękna.

10/10

Nie mogę przestać słuchać tej piosenki. Znałam ją wcześniej ale dzięki „Małemu Księciu” nabrała dla mnie większego znaczenia…

Znacie?