„Althea & Oliver”- Christina Moracho

Wydawnictwo Feeria Young/ 397 str./ 34,90 zł/ 2015 r.

Będę tu, kiedy się obudzisz…

Wyobraź sobie obezwładniające zmęczenie. Zaciska się wokół ciebie żelaznymi ramionami i nie chce puścić. Desperacko walczysz z opadającymi powiekami, ale ta walka nie jest wyrównana i w końcu przegrywasz. Zapadasz w sen, by obudzić się dopiero po kilku tygodniach…

Z taką rzeczywistością przyszło się zmierzyć nastoletniemu Oliverowi. Chłopak jest inteligentny, przystojny, ma jasno określone cele w życiu. Ma również przyjaciółkę, która zaczyna czuć do niego coś więcej. Althea, choć wygląda jak siostra bliźniaczka Olivera, jest jego zupełnym przeciwieństwem. Jest wyobcowana, buntownicza i nie dba o to co myślą o niej ludzie. W innych okolicznościach tych dwoje pewnie czekała by szczęśliwa przyszłość nieobfitująca w wiele nieoczekiwanych zwrotów akcji. Tymczasem przychodzi im się zmierzyć z cichym i niepozornym wrogiem, który kpi sobie z bezpiecznej przyszłości i wystawia szczęście na ciężką próbę. Nigdy niewiadomo kiedy tajemnicza choroba znów zabierze Olivera do krainy snów na długie tygodnie. Jak normalnie funkcjonować, kiedy życie wydaje się wehikułem czasu stale przenoszącym cię w przyszłość? Jak kochać, skoro ukochana osoba znika z twojego świata kiedy najbardziej jej potrzebujesz?

„Nikt nie wie lepiej niż Althea, jak zbyteczni wydają się inni ludzie, gdy człowiek jest przekonany, że ma przy sobie tych, których najbardziej potrzebuje.”

Najbardziej intrygująca w całej powieści, jest bez wątpienia choroba Olivera, która nie ma nic wspólnego z wyobraźnią autorki i jest całkowicie prawdziwa. Oliver cierpi na zespól Kleinego- Levina, czyli syndrom śpiącej królewny. Brzmi bajkowo, ale uwierzcie mi, że chorobie bliżej jest do horroru niż opowieści na dobranoc (łapiecie aluzję?). Najgorszy w tym syndromie nie jest nawet fakt, że człowiek zasypia nie mając pojęcia kiedy wróci do żywych. Problem w tym, że w trakcie swojej nieobecności, chorzy potrafią wstać z łóżka opróżnić całą zawartość lodówki, wszcząć awanturę, a nawet zrobić komuś krzywdę. Zmieniają się w marionetki wprawiane w ruch przez niewidzialnego lalkarza i po prawdziwym przebudzeniu nie pamiętają kompletnie nic z tych epizodów.

Przez pierwsze kilkadziesiąt stron nie mogłam oderwać się od lektury. Byłam zafascynowana przebiegiem choroby, o której istnieniu dotychczas nie miałam pojęcia, a także oczarowana lekkim i bezpretensjonalnym stylem debiutującej autorki. Z czasem jednak szczerość i brutalność przedstawionego świata zaczęła mnie przytłaczać. Dokładnie tak. Byłam przytłoczona brakiem krzepiącej nadziei i rozczarowana wyborami bohaterów, które wydawały mi się nie tylko głupie ale nielogiczne.

„Wszystko będzie dobrze- nie tu, nie teraz, ale w końcu będzie żył normalnie. I będzie cudownie.”

Powieść opowiada o buncie i braku zgody na to, czym los nas obdarowuje. Bohaterowie nie mają zamiaru zachowywać się poprawnie, palą za sobą mosty i depczą własne ścieżki, choć niestety nie prowadzą one  w kierunku jaki ja bym im wybrała. Może to dobrze, bo powieść w pewien sposób wyrywa się z utartego szablonu historii o młodych buntownikach, ale nie była to oryginalność jakiej oczekiwałam.

O CZYM?  „Althea i Oliver” to przesiąknięta do cna buntem powieść o przyjaźni, dojrzewaniu, pierwszych zauroczeniach i pierwszych rozczarowaniach. O zwyczajnym nastoletnim życiu, które zmienia się nie do poznania w obliczu drwiącej z niego choroby. A wszystko to okraszone niezapomnianym klimatem lat dziewięćdziesiątych. Choć powieść przenika pewien unikalny urok, ja nie dałam do końca się zaczarować i decyzję czy warto po nią sięgnąć pozostawiam Wam. Może dostrzeżecie w tej powieści emocje, których zdecydowanie mi zabrakło.

 Ocena:

6/10