Kosmiczni „Pasażerowie” tonącego okrętu [recenzja filmu]

TROCHĘ O FABULE:

Avalon, to statek kosmiczny, który ma dotrzeć do nowej, niezamieszkanej jeszcze planety. 5000 śmiałków decyduje się odbyć 120-letnią podróż, której celem jest kolonizacja nowej ziemi, ale także zupełnie nowy początek i wielka przygoda. Lot w nieznane bez możliwości powrotu do tego, co było wymaga nie tylko odwagi, ale i ogromnych pieniędzy, choć dla niektórych zaczęcie wszystkiego od nowa jest warte każdej ceny.

Mimo iż statek jest odporny na wszelkie uszkodzenia w trakcie lotu dochodzi do tragicznej w skutkach kolizji, której jedną z konsekwencji jest rozszczelnienie kapsuły hibernacyjnej w której podróżuje Jim, mechanik, przedstawiciel klasy robotniczej (cóż za niesprawiedliwość losu! Czemu akurat biednego musiało to spotkać) Do końca lotu pozostało 90 lat, a szans na ponowne zaśnięcie nie ma. Przed mężczyzną zostaje jedynie ponura perspektywa spędzenia reszty swych dni w zupełnej samotności. Chyba, że nie będzie jedyną osobą obudzoną przedwcześnie ze snu.

ZWIASTUN:

CO POSZŁO NIE TAK?

Pomysł sam w sobie jest ciekawy, choć niezbyt oryginalny. W sumie całkiem oklepany, ale za to z jakimi możliwościami na rozwinięcie! Niestety na pomyśle się skończyło, bo w filmie tak naprawdę nie dzieje się nic wartego uwagi. Historia rozwija się bardzo długo a akcja zaczyna się pod koniec, więc nie ma szans zbytnio rozkwitnąć przed finałem. Miałam wrażenie, że twórcy do końca wahali się czy zrobić z tego dramat o człowieku skazanym na samotność, czy kosmiczny film akcji. Zdecydowali się na mieszankę, która nie usatysfakcjonuje jednak zwolenników tak pierwszego rozwiązania, jak i drugiego. Nic dziwnego, że zwiastun tak mnie zaintrygował- zawierał bowiem wszystkie fajne sceny z filmu, a tajemnic do odkrycia nie zostało prawie wcale.

Obsada aktorska, choć nieliczna, jest naprawdę dobra. Mogłabym więc napisać, że produkcję ratują aktorzy, ale nawet oni nie byli w stanie wykrzesać więcej z przeciętnej historii. Bardzo zawiódł mnie Chris Pratt, lubię go za jego charyzmę, a postać Jima totalnie ją zdusiła. Niestety Pratt choć jest dobrym aktorem nie odnajduje się zbytnio w melancholijnych rolach i jego postać okazała się zwyczajnie nieciekawa. Jen Lawrence jak zwykle czaruje widza i przy smutnym Jimie, jej sympatyczna bohaterka Aurora wypada naprawdę dobrze, do tego stopnia, że czekałam z niecierpliwością aż wybudzi się ze snu by wnieść odrobinę życia do tej historii. Ponieważ obsada jest mocno okrojona (wszyscy aktorzy śpią smacznie w swoich kapsułach) nie mogę nie wspomnieć o Michaelu Sheenie, który sprawdził się znakomicie w roli robota. Jego gesty mimika i tworzenie sztucznej inteligencji to chyba jeden z większych atutów filmu.

PODSUMOWUJĄC:

„Pasażerowie” to kino science fiction dla niewymagającego widza. Powiedziałabym wręcz, że to historia dla pań oczekujących słodkiego romansu w przestrzeni kosmicznej, zamiast emocjonującej galaktycznej przygody. Bardzo przyjemnie oglądało mi się tą przesadnie przesłodzoną historyjkę, Jen i Chris fajnie się komponują się na ekranie, ale totalnie nie tego oczekiwałam. Przy takich produkcjach jak „Interstellar” czy „Marsjanin” wypada żenująco blado i nudno. Szalę goryczy przepełniło zakończenie, ucięte zbyt wcześnie i za bardzo cukierkowe. To jedna z tych produkcji, którą Screen Junkers mogli by zmiażdżyć bez wysiłku w swoich szczerych zwiastunach (co z resztą na pewno niedługo zrobią). Wielka szkoda, że film wypadł tak kiepsko, bo wprost przepadam za galaktycznymi klimatami. Nie zniechęcam, ale też nie polecam- ot, przeciętniak, który nie wnosi nic nowego do gatunku.