„Kraina jutra” (film)

Walt Disney Pictures/ reż. Brad Bird/ 130 min./ 2015r. 

Opis:

Dwoje bohaterów: uznany w dzieciństwie za geniusza, a obecnie rozczarowany życiem Frank oraz inteligentna nastolatka przepełniona zamiłowaniem do nauki Casey, wyrusza na niebezpieczną misję, której celem jest odkrycie tajemnicy miejsca zagubionego w czasie i przestrzeni, znanego jako "Kraina jutra".

(Filmweb.pl)

Zwiastun:

Recenzja:

Uratuję świat,

swoim optymizmem!

Gdy obejrzałam zwiastun „Krainy jutra”, byłam bardziej niż zaintrygowana. Zapowiadało się rewelacyjnie: niepokorna nastolatka przypadkiem wchodzi w posiadanie tajemniczego znaczka, który przenosi ją do dziwnej, ale też niesamowitej krainy, pełnej wynalazków, wygód i wszechogarniającej radości. Szczerze? Mało to innowacyjne. Tak naprawdę zaintrygował mnie fakt, że bohaterka w czasie swoich podróży, jednocześnie przebywała także w świecie rzeczywistym. Tak więc idąc ulicą, z magicznym znaczkiem w dłoni mogła podziwiać nieodkryte dotychczas miejsca w zupełnie innej rzeczywistości. Tylko jak pogodzić przebywanie w dwóch miejscach jednocześnie, skoro umysł tkwi tylko w jednym z nich? Wspomniana zagadka okazuje się jednak zaledwie przelotnym i nic nieznaczącym epizodem, a właściwa fabuła skupia się na zupełnie innych problemach.

Film zaczyna się i kończy niemal w tym samym momencie. Cała treść jest opowieścią młodej dziewczyny Casey, która pragnie zmieniać wszystko na lepsze. Podczas gdy świat pogrąża się w przygnębieniu spowodowanym jego nieuchronnym i rychłym końcem, Casey (chyba jako jedyna w tym filmie) próbuje własnymi metodami po trochu go ratować. Jej heroizm, choć godny podziwu, nie jest jednak doceniany, a nielegalne eskapady wkrótce kończą się wizytą w areszcie. Kiedy jednak dziewczyna otrzymuje z powrotem swoje rzeczy skonfiskowane na posterunku znajduje w nich znaczek, który zdecydowanie do niej nie należy. O jego  niezwykłych  właściwościach już Wam opowiedziałam. Pytanie tylko skąd się tam wziął, a raczej, kto go tam zostawił? Po nitce do kłębka, Casey postanawia odkryć to na własną rękę, przy okazji ściągając na siebie armię robotów-tajniaków, zyskując przyjaciół, których intencji sama nie jest pewna i przeżywając przygody rodem z disnejowskiego parku rozrywki.

Seans mógłby być w sumie całkiem udany, gdyby nie szereg niezwykle irytujących faktów. Nigdy tego nie robiłam, ale tym razem wymienię wam je w punktach, byście mieli pełny i klarowny obraz rzeczywistości:

1.       Pierwszym i najistotniejszym minusem jest główna bohaterka, której lukrowatość i nieuzasadniony optymizm bardzo mnie irytowały. Może jestem zbyt surowa, ale przywykłam do brutalniejszych wizji, w których młodzi ludzie poświęcają wszystko by ratować świat. Casey z kolei, nie bacząc na fakt, że świat chwieje się w posadach, kroczy przez niego z uśmiechem, wierząc, że sama da radę zmienić wszystko na lepsze. Fakt swojej „wyjątkowości” ogłoszony przez przypadkowo poznanych ludzi dziwi ją w minimalnym stopniu. Do tego wszystkiego dochodzi Britt Robertson, czyli aktorka wcielająca się w naszą optymistyczną bohaterkę. Ślę ukłony dla osób zajmujących się castingami- jest idealna! Nie widziałam jej dotychczas  w żadnym filmie, ale rolą Casey skutecznie mnie od siebie odstraszyła. Nie mogłam ścierpieć jej postaci na ekranie i chyba musiałaby dokonać cudu, żeby udowodnić, że potrafi zagrać coś poważniejszego.

2.       Skoro zatrzymaliśmy się na chwilę przy aktorach, opowiem Wam o jeszcze jednym, który z kolei pasował tu jak pięść do nosa. Nie uważam Clooneya za swojego ulubionego aktora ale w sumie niczym mnie do siebie nie zraził. Z kolei rola Franka, zgryźliwego i rozczarowanego przeszłością mentora Casey, jest chyba jedną z najgorszych w jego karierze. Przez cały seans nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że coś jest z nim nie tak, a jego mina zamiast wyrażać żal i rozczarowanie, była znudzona, jakby nie mógł doczekać się końca zdjęć. Bardzo podobna rola przypadła w udziale Jeffowi Bridgesowi w „Dawcy pamięci”, lecz była bez porównania bardziej udana i lepiej wykonana. Niestety, to porównanie nie jest korzystne dla „Krainy jutra”.

3.       Sama kraina, też nie jest zbyt dużym plusem dla produkcji. Szybko okazuje się, że tytułowy Tommorowland jest płaski jak wakacyjna pocztówka i nie ma zbyt wiele do zaoferowania. Poza chwilą bajkowej fascynacji nie dostajemy bowiem nic więcej. Jedynie obietnicę, że może w kolejnych częściach rozwinie nieco skrzydła.

4.       Jeśli nadal nie czujecie się zniechęceni i chcecie zobaczyć ten film, zastosujcie się do mojej rady. Unikajcie dubbingu jak ognia! Nadaje on opowieści dwie tony zbędnej sztuczności, która naprawę BARDZO zaniża jakość produkcji, upodabniając ją raczej do bajki niż filmu (jakby nie patrzeć) o końcu naszej cywilizacji.

5.       Skoro zaczęłam już temat końca świata, dorzucę jeszcze jedno: wytłumaczenie dlaczego tak naprawdę się kończy, sprawiło, że autentycznie parsknęłam śmiechem. Tym bardziej, że rozwiązanie problemu okazało się banałem idealnym na barki naszego optymistycznego skowroneczka…

6.       I na koniec, to o czym wspominałam już wcześniej. Gdyby zdjąć kilka ton lukru,  z tego filmu naprawdę mogłoby wyniknąć z niego coś dobrego. Tymczasem niestety wszechogarniająca radość w połączeniu z zagładą planety gryzła mi się niesamowicie i jeszcze bardziej irytowała.

Nie jest do końca tak, że film okazał się porażką na całej linii. Początek czyli maleńki fragment opowieści Franka, był naprawdę cudowny i nawet dubbing i lukier mi tego nie przysłoniły. Podobały mi się również roboty, przypominające szczerzących się wiecznie agentów secret service. Nawet nie wiecie jak się uśmiałam dzięki tym postaciom. Prawdziwie śmiesznych momentów było niewiele i nie jestem pewna, czy śmiałam się w zaplanowanych przez producentów momentach, ale jeden głupi cytat niespodziewanie powalił mnie na kolana. Ogromnym plusem dla produkcji są tak naprawdę dwie osoby: Hugh Laurie i Raffey Cassidy . Doktor House zawsze mnie zachwyca, więc mogę być nieobiektywna, ale i tak uważam, że jego zabawa rolą była godna uwagi. Raffey z kolei była zdecydowanie najbarwniejszą i najbardziej nieprzewidywalną postacią. Sama do końca nie mogłam się zdecydować co myśleć o granej przez nią postaci i z każdą sceną coraz bardziej mnie fascynowała.

Film zapętla się i kończy w momencie, w którym się zaczął. Większość zagadek zostaje wyjaśniona, oprócz tych najbardziej istotnych dla całej fabuły. Druga część jest tylko kwestią czasu i funduszy. Jeśli nie powstanie, jedynka będzie bezsensownym prologiem prowadzącym do wielkiego rozczarowania. Jednak jeśli zostanie nagrana nie wiem czy będę miała cierpliwość by zmierzyć się z tą opowieścią ponownie. Myślę, że grupą docelową jest młodzież z przełomu podstawówki i gimnazjum i tyko te osoby w pełni docenią „Krainę jutra”, bo w ogólnym rozrachunku (przy odpowiednim nastawieniu) można z nią spędzić całkiem relaksujące wakacyjne popołudnie. Osobom zbliżonym wiekiem do mojego raczej odradzam, chyba, że chcecie uszczęśliwić młodsze rodzeństwo i przespać dwie godziny w kinowym fotelu.

Ocena:

5/10