„Love, Rosie”- Cecelia Ahern

Akurat/ 512 str./ 39.99 zł/ 2014 r.

Czy to jest przyjaźń,

Czy to jest kochanie?

To dosyć proste równanie: chłopak poznaje dziewczynę, dziewczyna poznaje chłopaka. Zakochują się w sobie i zostają parą. A co jeśli chłopak i dziewczyna znają się całe życie i są swoimi najlepszymi przyjaciółmi? Czy przyjaźń ma szansę zamienić się w coś więcej?

„Jeśli ludzie mówią o długiej historii, oznacza to zazwyczaj, że jest krótka, ale oni ze wstydu nie potrafią się zdobyć na powiedzenie sobie prawdy.”

Rosie i Alex to dwoje młodych ludzi, których nigdy nie zobaczycie osobno. Znają się od piątego roku życia, kochają się jak rodzeństwo i zrobiliby dla siebie wszystko. Niespodziewanie spada na nich jednak wielki cios. Ojciec Alexa dostaje posadę w Bostonie i cała rodzina chłopaka zmuszona jest wyprowadzić się na inny kontynent. A Rosie? Dziewczyna zostaje w rodzinnym Dublinie i jeszcze nie wie, że rozłąka z przyjacielem i zbliżający się bal absolwentów okażą się brzemienne w skutki. Dosłownie.

„Życie jest zabawne, prawda? Kiedy już myślisz, że wszystko sobie poukładałeś, kiedy zaczynasz snuć plany i cieszyć się tym, że nareszcie wiesz, w którym kierunku zmierzasz, ścieżki stają się kręte, drogowskazy znikają, wiatr zaczyna wiać we wszystkie strony świata, północ staje się południem, wschód zachodem i kompletnie się gubisz. Tak łatwo jest się zgubić.”

Zanim jednak zaczniecie rozkoszować się historią, która jest naprawdę cudowna i poplątana, musicie zrozumieć dlaczego autorka postanowiła wybrać dla niej formę nowoczesnej powieści epistolarnej, w której listy przeplatają się z mailami, sms-ami i kartkami z życzeniami. Zdecydowanie nie przepadam za tą formą, bo lubię znać myśli bohaterów, którymi nie podzieliliby się nawet z najbliższymi. Ma ona swoje niezaprzeczalne wady, bo wgląd w życie bohaterów jest bardzo ograniczony, a dokładne ich poznanie, nieco utrudnione.  A jednak historii Alexa i Rosie nie dało się opowiedzieć inaczej. Rozgrywająca się na przełomie wielu lat opowieść przypomina nieco wykres. Nie da się przeoczyć żadnego wzlotu ani upadku bohaterów, a ich losy przypominają dwie to zbliżające, to oddalające się od siebie linie, które mimo obustronnego pragnienia nie mogą znaleźć wspólnej ścieżki.

„Życie ludzkie jest zbudowane z czasu. Nasze dni, nasza zapłata mierzone są w godzinach, nasza wiedza wyznaczana jest przez lata. Chwytamy w ciągu dnia kilka minut na przerwę na kawę, a potem czym prędzej biegniemy do biurek, spoglądamy na zegarek, żyjemy od jednej wizyty do drugiej. Mimo to, nasz czas kiedyś się kończy i w głębi duszy zastanawiamy się, czy przeżyliśmy dobrze te wszystkie sekundy, minuty, godziny, dni, tygodnie, miesiące, lata i dekady.
Wszystko wiruje wokół nas - praca, rodzina, przyjaciele, kochankowie... chciałoby się krzyknąć "STOP!", rozejrzeć się wkoło, zmienić porządek paru rzeczy, a potem ruszyć znowu.”

Choć czasem trudno jest nadążyć za wydarzeniami, książkę dosłownie połyka się w całości, jeden list za drugim i choć historia podzielona jest na rozdziały i części, szczerze mówiąc nie zwracałam na nie zupełnie uwagi. Mimo początkowych obaw, autorka z prawdziwą klasą przeszła wybraną przez siebie ścieżką i ani razu się nie potknęła. Mimo, że prawdziwie interesujące opisy były bardzo skąpe, w jakiś magiczny sposób nie stanowiło to przeszkody dla wyobraźni. Podobnie ma się sprawa z opisem postaci. Autorka zadbała byśmy poznali każdą z nich oczami wielu różnych osób dzięki czemu naprawdę stają się żywe i trójwymiarowe.

„Myślę, że życie lubi nas od czasu do czasu wypróbować: czujesz, że się staczasz, coraz szybciej, a kiedy ci się wydaje, że już dłużej tego nie wytrzymasz, nagle się poprawia.”

To co bardzo drażniło mnie na samym początku, to ogromna przestrzeń jaką pozostawia powieść, ponieważ było w niej bardzo dużo… ciszy. Z czasem kiedy zaczęłam wgryzać się w historię i ją analizować cisza wypełniła się jednak przemyśleniami. O ile zazwyczaj moje przemyślenia podczas lektury dotyczą, no cóż, głównie samej lektury, tak tym razem było zupełnie inaczej. Przestrzeń w powieści okazuje się bowiem idealnym miejscem do przemyśleń i porównań do własnego życia. Historia Rosie i Alexa skłania do refleksji nad życiem, marzeniami, naszymi wyborami i przede wszystkim- nad miłością.

„ Dlaczego ludzie przestają w siebie wierzyć? Dlaczego pozwalają, aby ich życiem rządziły fakty, liczby- wszystko, tylko nie marzenia?”

O CZYM?  „Love, Rosie” to absolutnie cudowna, pełna ciepła i psikusów losu opowieść o dwójce ludzi, którzy za późno zrozumieli, co tak naprawdę ich łączy. Wspaniali, pełni życia bohaterowie i przepełniona zabawnymi, ale też bolesnymi perypetiami fabuła, okraszona nietuzinkowym stylem autorki, tworzy opowieść, którą pokochacie i nie zapomnicie na bardzo, bardzo długo. Zdecydowanie polecam, a tymczasem zapoluję na wersję filmową, która z pewnością okaże się ogromnym zaskoczeniem. Mam przeczucie, że bardzo pozytywnym.

Ocena:

9/10

„Unikanie problemu nie jest dobrym rozwiązaniem. Można uciekać i uciekać w nieskończoność, ale prawda jest taka, że wszędzie gdzie się zatrzymasz, dopadnie cię twoje życie.”

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Akurat!