„Kochając pana Danielsa”- Brittainy C. Cherry

Wydawnictwo Filia/ 427 str./ 39,90 zł/ 2015 r.

Kilka słów o tym, jak pokochałam pana Danielsa,

I kilka powodów, dla których i Wy powinniście!

Ludzie różnie przeżywają żałobę. Ja osobiście na wieść o śmierci najbliższej mi osoby, rozpadłabym się chyba na milion drobnych kawałków. Niewiele lepiej radzi sobie ze śmiercią siostry bliźniaczki bohaterka powieści, Ashlyn. W zasadzie nie radzi sobie w ogóle. Jest zdruzgotana, załamana, w pewnym sensie pozbawiona cząstki samej siebie. Nie znajdując wsparcia u matki przenosi się (nie do końca z własnej woli) do dawno niewidzianego ojca i jego nowej rodziny. W trakcie podróży poznaje jednak kogoś wyjątkowego. Kogoś kto doskonale rozumie jej ból i jako jedyny potrafi go zwalczyć samą swoją obecnością. Człowieka, o duszy równie poranionej jak jej własna. Uczucie jakie rodzi się między tą dwójką jest wyjątkowe, jednak jak szybko się okazuje nie może mieć miejsca. Daniel jest bowiem nauczycielem w ogólniaku w którym Ashlyn przyszło kończyć liceum. Jakby tego było mało jej ojciec jest tam wicedyrektorem. Uczucia nie da się jednak od tak wymazać z serca. Czy w tej bolesnej i dramatycznej historii znajdzie się odrobina miejsca na szczęśliwe zakończenie?

„W moim życiu wydarzyło się wiele okropnych rzeczy. I z doświadczenia wiem, że jeśli nie powiesz tego, co musisz powiedzieć, kiedy masz ku temu okazję… będziesz tego żałowała. Nawet jeśli jesteś zła, powiedz  to. Wykrzycz to światu, kiedy masz taką szansę. Ponieważ życie przemija, tak jak i wszystko inne. Podobnie jak niewypowiedziane słowa.”

Teoretycznie to historia jakich wiele. Licealny romans, naturalnie zakazany i pełen  uniesień. Do tego duża dawka dramatu, sympatyczna bohaterka i seksowny przystojniak z błękitnymi oczętami. Szybko jednak okazuje się, że płaszczyk schematów skrywa cały stos odbezpieczonych granatów, które wybuchają jeden po drugim, kompletnie niespodziewanie rozrywając czytelnikowi serce zanim zdąży posklejać je po poprzedniej eksplozji. Autorka nie bawi się w subtelności. Nie zna umiaru w zadawaniu ciosów bohaterom, stale zasypuje ich tragediami i dramatami, których spokojnie starczyło by na kilka powieści. I choć czasem nienawidziłam jej za to, że nie pozwala swoim bohaterom na szczęście, to ostatecznie muszę przyznać, że gdyby nie te dramaty ich historia nie przejęła by mnie do tego stopnia.

„Jeśli czegokolwiek nauczyłam się w ciągu ostatnich miesięcy, to tego, że życie jest do bani. Jest okropne.  Jest podłe, szydercze i obmierzłe. Mroczne i okrutne. Jednak czasami, chwilami, jest tak piękne, że wyrzuca z siebie cały mrok i zastępuje go światłem.”

Właśnie, bohaterowie. Brittainy przepięknie ich wykreowała. Są wyraziści pełni życia i siły. Choć nie pozbawieni wad, to tak prawdziwi, zabawni i rozczulający, że czytelnik nie może ich nie pokochać. Daniel jak już wiecie jest nauczycielem. Nie wyobrażajcie sobie jednak starszego pana w swetrze, bo Dan do seksowny dwudziestodwulatek, który dopiero skończył studia. Ma też własną kapelę Misja Romea, której teksty inspirowane są dziełami Szekspira. Ashlyn z kolei ma dziewiętnaście lat i kocha książki chyba bardziej niż ludzi. Jej ulubionym autorem jest… Nie zgadniecie. Wiliam Szekspir! Którego cytuje niemal przy każdej możliwej okazji. Nic więc dziwnego, że ta lekko pokręcona dwójka zakochuje się w sobie od pierwszego wejrzenia. Są dla siebie stworzeni- kochają nie tylko całym sercem, ale też całym umysłem i całą duszą. W dodatku żadne z nich nie ma przewagi nad tym drugim, są sobie całkowicie równi i to jest piękne. Nie ma tu szarych myszek i zakompleksionych brzydkich kaczątek, nie ma też zbyt pewnych siebie i zbyt bogatych biznesmenów. Tylko oni: tak słodko prawdziwi.

„Byłam przekonana, że każdy na świecie ma innego bzika i, co najfajniejsze, myślałam, że gdzieś tam jest osoba pokręcona w ten sam sposób, co ja, a przynajmniej taką miałam nadzieję. Pomysł odnalezienia kogoś równie zwichrowanego bardzo mi się podobał. Nadal go szukałam.”

Nie miałam żadnych wątpliwości, że książka zasługuje na wysoką ocenę, ale kiedy dostrzegłam, jak wiele niesamowitych cytatów pada z ust bohaterów przepadłam na amen. Kocham cytaty, niektórzy już się o tym przekonali ponieważ używam ich tak często jak mogę. Brittainy stale cytuje kogoś wielkiego, a ja mogłabym bez ustanku cytować jej słowa, bo dosłownie na co drugiej stronie znajdują się szczere i trafne myśli warte zapisania i zapamiętania. Ale wiecie, co zauroczyło mnie najbardziej? Podczas, gdy w innych powieściach z tego gatunku, bohaterowie podczas zbliżenia wykrzykują jedynie przekleństwa, Ash i Dan potrafią wyrazić nawet swoją namiętność cytatami. Tak niesamowitą parę spotykam w literaturze chyba po raz pierwszy, a autorka udowadnia, że delikatność jak nić innego potrafi rozgrzać czytelnika do czerwoności.

„Udawanie szczęścia, to niemal jego odczuwanie. Przynajmniej póki nie przypomnisz sobie, że to tylko pozory. Wtedy jest smutno. Naprawdę smutno. Bo noszenie na co dzień maski jest bardzo trudne. A po jakimś czasie jesteś trochę przestraszony, bo maska staje się twoją częścią.”

O CZYM?    Cytując Emila Ciorana: „książka powinna w duszy czytelnika wywoływać obrażenia”- i to właśnie jest taka książka. Depcze kopie i rani. Potem skleja i rozbija na nowo. To piękna historia o wielkiej miłości, która zdarza się jeden jedyny raz, o uczuciu, które płoszy cienie, uzdrawia i daje nadzieję na lepsze jutro. Ale to także opowieść o śmierci, żałobie i bólu, którego nie da się całkowicie wymazać z serca. Ja ze swojego serca na pewno nigdy nie wyrzucę tej cudownej historii i chce mi się płakać na samą myśl, że kiedyś w końcu będę musiała oddać ją do biblioteki. Już teraz przygotowuję jednak miejsce na własny egzemplarz, który po prostu MUSZĘ mieć na półce, by móc wracać do tej opowieści za każdym razem kiedy zatęsknię za jej bohaterami. Ja już zakochałam się w panu Danielsie, a czy Wy też pozwolicie sobie na to uczucie?

 Ocena:

10/10

„A może nie było dwóch różnych Danielów. Może pan Daniels był tylko jego częścią. Zatem nic dziwnego, że zauroczyły mnie dwie strony medalu. Zwariowałam na jego punkcie- na punkcie całości: dobrych, złych i roztrzaskanych cząstek.

Myślę, że te roztrzaskane podobały mi się najbardziej.”

***

Ta piosenka towarzyszyła mi przez cały czas kiedy poznawałam „Kochając pana Danielsa” i zarówno jej tekst jak i klimat są wprost stworzone dla tej powieści. W dodatku Zara byłaby idealną Ashlyn.

Posłuchajcie koniecznie!