„Trzy metry nad niebem” (film)

Opis:

Babi jest spokojną uczennicą, Hache, jest gwałtowny i porywczy. Jednak między nimi rodzi się niekonwencjonalna miłość opatrzona walką większą niż się spodziewali. Historia miłości współczesnych Romeo i Julii na podstawie powieści Federico Moccia.

Zwiastun:

Nie wiem jak to możliwe, ale film nie ma żadnego sensownego zwiastuna…

Recenzja:

Nic już nie będzie takie samo…

Ostatnio mam w zwyczaju od razu po przeczytaniu książki zabierać się za jej ekranizację. Identycznie stało się w przypadku „Trzech metrów nad niebem”. Książka dostała ode mnie 7/10 i choć nie jest to zła ocena, pod pewnymi względami powieść mnie rozczarowała. Moje zarzuty dotyczyły jednak przede wszystkim stylu i tłumaczenia, czego w filmie na szczęście nie dało się w żaden sposób odczuć. Mój apetyt na  produkcję wzmogły dodatkowo bardzo pochlebne opinie znajomych, graniczące wręcz z ubóstwianiem. Teraz po obejrzeniu dokładnie wiem co, a raczej kto tak zachwycił moje znajome.

Zacznijmy może jednak jak zwykle od fabuły. Zaznaczę od razu, że nie różni się ona znacznie od tej książkowej, co bardzo mnie cieszy, bo nie ma nic gorszego od przeinaczania podstawowych faktów. Już na wstępie poznajemy dwie bardzo różne osoby. Spokojną i poukładaną Babi i buntowniczego Hache (czyt. Acze). Nie łączy ich w zasadzie nic, ale już wkrótce wszystko się zmieni. Począwszy od wzajemnej niechęci, poprzez nienawiść i złość, między tą dwójką urodzi się wyjątkowa miłość. Babi i Hache przeżyją wiele niezapomnianych chwil, ale też wielkich dramatów. Czy ich miłość okaże się silniejsza od przeciwności losu?

Osoby, które znają książkę już teraz widzą podstawową różnicę. Chodzi oczywiście o imię głównego bohatera. W książce nazywał się Step (wcześniej Stefano). Tu z kolei przechrzczono go na Hache (wcześniej Hugo). Podobną modyfikację przeszła przyjaciółka Babi czyli Pallina, która w filmie zmieniła się w Katinę, choć tu akurat zmiana zupełnie mi nie przeszkadza, bo imię Pallina zwyczajnie mi nie leżało. Zmiany wynikają zapewne z pewnego podstawowego faktu. Ekranizacja którą omawiam jest wersją hiszpańską, a książka jest dziełem włoskim. Tak się składa, że filmowa wersja włoska również powstała, jednak zdecydowanie jej nie polecam, a wręcz odradzam, bo zniszczy Wam całe  cudowne wyobrażenie tej historii. Kontrast między dwiema wersjami jest spory, począwszy od aktorów, którzy w wersji włoskiej zupełnie do mnie nie przemówili, a na rozwiązaniach technologicznych skończywszy. Omawiana wersja została nagrana w roku 2010 a poprzednia, włoska w 2004 więc różnicę dokładnie widać.

Choć to oczywiste, że nawet najlepszy film nie odda wszystkiego, co działo się w książce, bo czas skutecznie go ogranicza, jestem bardzo zadowolona z rozwiązań fabularnych w tej produkcji. Twórcy wybrali z książki wszystkie najciekawsze i najbardziej istotne sceny i z ogromną precyzją przenieśli je na ekran, tak, że były równie cudowne, co w mojej wyobraźni. Udało się też ogarnąć cały chaos związany z zakończeniem, które w książce było niesamowicie poplątane i chwała za to producentom, bo z najsłabszego elementu książki, zrobili najlepszy element filmu. Odrobinę zabrakło mi tu jednak wyjaśnień odnośnie przeszłości Hache. W książce było ich więcej, przez co minimalnie lepiej można zrozumieć i zaakceptować zachowanie bohatera.

Nie umiem za bardzo oceniać gry aktorskiej. Jeśli ktoś nie jest sztywny jak kij od szczotki (ehem, Theo James…), i nie zachowuje się jak zbzikowani bohaterowie „Trudnych spraw”, to w moim odczuciu gra dobrze. Tak też odnoszę się do aktorów tej produkcji. Może odrobinę przeszkadzał mi język hiszpański, kojarzący się ze znienawidzonymi telenowelami, w których nie można nadążyć za tym, co aktor mówi. Najjaśniej lśni tu z pewnością Mario Casas (Hache) (tak, to on był przyczyną zachwytu moich koleżanek), który świetnie pasuje do roli niegrzecznego chłopca. Zasadniczo ciężko skupić się na jego grze aktorskiej, skoro w niemal każdej scenie pokazuje się bez koszulki i pręży wyćwiczone mięśnie (czy tylko mi zaleciało odrobinę „Księżycem w nowiu” i Jacobem?). Z kolei Maria Valverde, naprawdę dobrze przeniosła na ekran wszystkie emocje i humory Babi, której charakterek dał aktorce spore pole do popisu. Jako ciekawostkę dodam, że Maria i Mario (śmieszna zbieżność imion, prawda?) również w życiu prywatnym zostali parą.

Miłym zaskoczeniem okazała się też trójka innych bohaterów, niemniej ważnych dla całej fabuły. Mam na myśli Danielę- Nerea Camacho (siostrę Babi), Katinę- Marina Salas (przyjaciółkę) i Polla- Alvaro Cervantes  (kumpla Hache). W książce, choć autor poświęcił im sporo miejsca, działali mi raczej na nerwy i nie wzbudzili zbytniej sympatii. Zupełnie inaczej sprawa wygląda w filmie, gdzie byli najbardziej zakręconymi i pozytywnymi bohaterami, bez których chwilami byłoby zwyczajnie nudno, mimo iż pierwszych skrzypiec nie grają.

Co sądzę o „Trzech metrach nad niebem”? Film okazał się kwintesencją książki wyciągając z niej to, co najlepsze. Zdarza się to bardzo rzadko, ale tym razem film spodobał mi się bardziej. Był piękny, romantyczny i odpowiednio dramatyczny. Piękne zdjęcia i wakacyjny klimat Hiszpanii dodają koloru całości. Choć film nie dorównuje niektórym znanym mi młodzieżowym dramatom, to i tak będę go bardzo dobrze wspominać i po przeczytaniu drugiego tomu na pewno obejrzę też „Tylko ciebie chcę”.

Ocena:

8/10

RECENZJA KSIĄŻKI