„Anna we krwi”- Kendare Blake

Prószyński i S-ka/ 319 str./ 34 zł/ 2012 r.

O duchu, który nie chciał umrzeć

I łowcy, który nie chciał go zabić.

Wydawać by się mogło, że po śmierci, człowiek nie może stać się już bardziej martwy. Okazuje się jednak, że truposza wciąż można jeszcze dobić, jeśli sprawia zbyt duże kłopoty żyjącym. Na przykład brutalnie ich mordując. Główny bohater doskonale zdaje sobie z tego sprawę i kontynuując rodzinne dziedzictwo, wpędza umarłych do grobów, czyli tam gdzie ich miejsce. Siedemnastoletni Cas przejął fach łowcy duchów po ojcu, który zginął przed dziesięciu laty, zamordowany przez zjawę o wiele potężniejszą od siebie. Będąc stale w drodze i nie zagrzewając nigdzie miejsca na dłużej, chłopak wraz z matką czarownicą i widzącym duchy kotem, przemierza kolejne stany poszukując niebezpiecznych zjaw, których trzeba się pozbyć. Nowa sprawa nie miała być wcale trudniejsza od poprzednich, jednak w mglistym Thunder Bay, Cas poznaje Annę, zjawę tak potężną, że nie jest w stanie sam jej pokonać. Wszystkich, którzy odważyli się postawić nogę w jej domu, czekała błyskawiczna i brutalna śmierć. Jednak z jakiegoś powodu, Anna oszczędza Casa. A on ze zdziwieniem odkrywa, że również nie potrafi ot tak, po prostu jej zabić.

„Działam w ciemności zabijając tych, którzy powinni pozostać martwi. Gdyby ludzie wiedzieli czym się zajmuję, zapewne próbowaliby mnie powstrzymać. Idioci stanęliby po stronie duszka Kacpra, wskutek czego musiałbym zabić najpierw Kacpra, a potem tych z nich, którym Kacper wcześniej przegryzł gardła. Nie jestem superbohaterem. Jeżeli już, to raczej Rorschachem ze „Strażników”. Jestem Grendelem. Jestem ostatnim żywym w Silent Hill.”

Str. 21

Pewne oczywiste porównanie dosłownie samo ciśnie się na usta. „Anna we krwi” już od pierwszych stron wyraźnie inspirowana jest serialem „Supernatural”. Porównania bywają jednak niekiedy gwoździem do trumny, zwłaszcza, jeśli ktoś chce na siłę stworzyć coś tak cudownego jak wspomniany serial. Niestety każdego ducha, którego zabijał Cas, możemy porównać do tych z pierwszego sezonu, co nie wyszło książce raczej na dobre. Czytając odniosłam też wrażenie, że autorka, w osobie Casa, chce zawrzeć wszystkie najlepsze cechy serialowych braci Winchester. Arogancję i zadziorność Deana, oraz urok i subtelność Sama. Szkoda tylko, że zamiast kreować sytuacje, w których bohater mógłby wykazać się tymi cechami, postanowiła jedynie poinformować nas, że je posiada, co wyszło wyjątkowo niezręcznie, biorąc pod uwagę fakt, że to Cas jest narratorem.

W zasadzie żaden z bohaterów nie zrobił na mnie większego wrażenia, a ci, którzy mieli jakikolwiek potencjał, zostali spłyceni do granic możliwości. Autorka skupiła się raczej na kreowaniu fabuły niż bohaterów, który zasadniczo ją tworzą. Wyszło więc trochę drętwo, a przez to cała historia wiele straciła. Autorka chyba nie do końca mogła się też zdecydować, czy napisać książkę o łowcy duchów, czy może romans paranormalny. Ostateczne ani jedno, ani drugie jej nie wyszło. Kiedyś byłam wielką fanką paranormalnych romansów i nadal bardzo je lubię, powinnam być więc wdzięczna pani Blake, za wprowadzenie tej dziwnej chemii między bohaterami. Wyszło to jednak tak dziwacznie i nienaturalnie, że ciężko było zrozumieć skąd nagle się ona wzięła, zwłaszcza, że jedynymi uczuciami jakie towarzyszyły na początku obojgu bohaterom, była litość i ciekawość.

„Nie widziałem jeszcze takiej zjawy. Wydaje się dysponować nieograniczoną siłą i podobnie rozległym repertuarem sztuczek. Nie jest snującym się bez celu widmem, wkurzonym na swojego zabójcę. Jest samą śmiercią, bezmyślną i makabryczną, i mimo iż stroi się w krew i żyły, nie potrafię oderwać od niej spojrzenia.”

Str. 104-105

Niestety zabrakło tu też szerszych wyjaśnień, chociażby tego, dlaczego rodzina Casa zajmuje się swoim dziwacznym fachem. Sam chłopak, zdał sobie w pewnym momencie sprawę, że w sumie nie wie, czy to, co robi jest dobre. Nigdy nie zapytał, co dzieje się ze zjawami gdy ostatecznie je uśmierci. Czy zaznają spokoju? A może zostają przeklęte? Wszystkie te dygresje trwają jednak chwilę i nie zaprzątają głowy bohatera na dłużej. Skoro dostał nóż, musi przecież go używać, prawda?

O CZYM?  „Anna we krwi”, choć stylizowana na horror jest raczej lekką, młodzieżową powieścią z wątkiem fantastycznym. Choć miała potencjał, nie został on niestety wykorzystany. Dreszcz, co prawda pojawił się w trakcie lektury, ale raczej był wynikiem nadziei, że to, co właśnie zaczęło się dziać, będzie naprawdę emocjonujące. Niestety historia jest zbyt niedopracowana i opowiedziana za bardzo skrótowo, by dreszcz przerodził się w jakiekolwiek emocje. W dodatku wychwyciłam tu zadziwiająco dużo ostrych przekleństw jak na powieść dla młodego odbiorcy. Nie ma więc co żałować, że kontynuacja nie ukaże się po polsku. Brnięcie dalej w tą historię, byłoby zwykłą stratą czasu.

Ocena:

5/10

W serii:

>„Anna we krwi”<

„Girl of nightmares”