„Interstellar” (film)

Opis:

Gdy okazuje się, że nasz czas na Ziemi dobiega końca, zespół odkrywców wyrusza na najważniejszą misję w dziejach ludzkości. Badacze podróżują poza granice naszej galaktyki, aby przekonać się, czy rasa ludzka ma szansę przetrwać wśród gwiazd.

Zwiastun:

Recenzja:

Melancholia, grawitacja

i pięciowymiarowa rzeczywistość

„Interstellar” od początku przejmował mnie pewnym niepokojem. Bite trzy godziny i niezbyt emocjonujący zwiastun z dramatyczną muzyką. Do tego science fiction, które wciąż nie do końca rozumiem i nie potrafię pokochać. A jednak po raz kolejny bardzo się pomyliłam w ocenie i wiem, że nie powinnam jej wystawiać przed seansem. A teraz sama nie wiem czy będę w stanie oddać niezwykłość tego filmu, tak byście i Wy się do niego przekonali.

Oscar Wilde powiedział, że „wszyscy jesteśmy w rynsztoku, ale niektórzy z nas patrzą w gwiazdy”. I choć wiem, że nie te słowa są mottem filmu, to idealnie odzwierciedlają to, co się w nim dzieje. Świat nieubłaganie zmierza ku zagładzie. Brak deszczu, burze pyłu i choroby niszczące plony. W obliczu potęgi natury technika jest się bezradna i bezużyteczna. Priorytetem staje się wyżywienie głodującej ludności, dlatego wszelkie środki lokowane są w rolnictwo. Powoli cała nasza cywilizacja zaczyna zanikać. Nie ma już nowoczesnych sprzętów medycznych, nieliczne uniwersytety niechętnie rekrutują studentów. Zamknięto nawet NASA, a loty kosmiczne uznano za bzdurę i propagandę.

W tym pogrążonym w chaosie świecie, na pewnej farmie mieszka jednak człowiek, który nie zgadza się z bezmyślnym zatracaniem wszelkich osiągnięć ludzkości. Były pilot i inżynier, pracujący niegdyś dla NASA, dzięki grawitacyjnej anomalii w pokoju córki, odkrywa, że nie wszystko jest jeszcze stracone. Wkrótce pozna ludzi, którzy wciąż wierzą, że gdzieś wśród gwiazd czeka na nas ratunek. Ryzykując wszystko wyruszają na wyprawę do nowej galaktyki, w nadziei na ocalenie ludzkości.

„Patrząc w niebo, rozmyślaliśmy o naszym miejscu wśród gwiazd.

Teraz patrzymy pod stopy i martwimy się o miejsce na ziemi.”

Zatrzymajmy się może na chwilę przy tym, co tak bardzo mnie przerażało zanim weszłam na kinową salę. Czas. Film trwa niespełna trzy godziny, co wydawało mi się istną katastrofą, a stało się wybawieniem dla obrazu. Nie da się ukryć, że to naprawdę długo i jeśli pójdziecie do kina nastawieni na intergalaktyczną przygodę rodem ze „Strażników Galaktyki” z pewnością niemiłosiernie się wynudzicie. „Interstellar” reprezentuje bowiem zupełnie inny poziom i choć przynależy do tego samego gatunku czyli science fiction, ma bardziej psychologiczny wydźwięk i próżno tu szukać ekscytujących i pełnych napięcia scen akcji. Dominuje tu napięcie zupełnie innego rodzaju. Widz skupia się na niezwykłej, przekraczającej horyzonty wyobrażeń tajemnicy wszechświata, wszystko inne zostaje zepchnięte w kąt, a czas okazuje się kluczowy dla zrozumienia całości.

Film nie obfituje w akcję, brakuje też jednoznacznej rozrywki. Seans polega głównie na myśleniu i emocjach. Jest w nim mnóstwo spokoju, ale też napięcia o to, jak dalej potoczy się misja. Sam czas, o którym wcześniej wspomniałam, jest tu pojęciem względnym. Znane nam prawa fizyki przestają obowiązywać, a zastępują je nowe, które często trudno pojąć, ale nie sposób się nimi nie zafascynować. Ciekawostką jest fakt, że „Interstellar” nie opiera się wyłącznie na wyobraźni scenarzysty. Film oparty jest na teorii naukowej opracowanej przez fizyka z Caltech Kipa Thorne'a, co tylko dodaje mu wiarygodności, a co za tym idzie niezwykłości.

Obok niespodzianek, które kryje wszechświat, a także zagrożeń, z którymi boryka się nasza planeta, film ukazuje także inne, bardziej przyziemne problemy. Jest to opowieść o samotnym rodzicielstwie, o trudnych relacjach między pokoleniami i o tym jak ciężko jest wytłumaczyć dziecku swoje decyzje i motywy działania. Jest to także historia o ogromnym poświęceniu i próbie uratowania tych, których kochamy najbardziej. Przede wszystkim ważna jest tu jednak miłość, która wskazuje drogę nawet wśród odległych galaktyk.

Początkowo nie do końca podobało mi się to, jak film został zrealizowany. Brakowało mi tu czegoś bardziej widowiskowego, jakiejś szerszej perspektywy. Dostajemy bowiem masę zbliżeń i długich scen, w których wydawać by się mogło, że nie dzieje się praktycznie nic. Do tego bark tu dbałości o detale, a na ekranie pojawia się często to samo kiepskie ujęcie kadłuba statku. Jednak o to właśnie chodzi w tym filmie. Nie oglądamy bajkowych kosmicznych obrazków, twórcy nie zaspokajają całkowicie naszej ciekawości dotyczącej równoległych galaktyk. Widzimy jednak z bardzo bliska wszystkie emocje bohaterów, bo to oni są tutaj najważniejsi. Nie jest ich wielu, nie wykonują niezwykłych akrobacji, to co się tutaj liczy, to sekret wszechświata i ludzie, którzy go odkrywają. Reszta jest zaledwie tłem, na które szczerze mówiąc nie bardzo zwraca się uwagę.

Kluczem do filmu stają się więc aktorzy, a spotkałam się z bardzo krytycznymi opiniami, które się do nich odnoszą. Matthew McConaughey grający głównego bohatera Coopera, został przez niektórych dosłownie zrównany z ziemią. Uznali bowiem, że aktor występujący w komediach romantycznych z zasady nie nadaje się do tak poważnej roli. Naprawdę nie wiem, jak po obejrzeniu filmu można tak nadal myśleć. Matthew był najjaśniejszym punktem w całym filmie. Podczas gdy wokół niego nie działo się kompletnie nic godnego uwagi i tak potrafił samym sobą wypełnić całą przestrzeń i zapewnić widzowi niesamowite emocje. Wszystkie elementy, dzięki którym w oczach wielu kobiet został jednym z najlepszych aktorów, zostały skrupulatnie ukryte pod kombinezonem kosmonauty. Jedyne czym dysponował to mocno ograniczone gesty mimika i głos, a mimo to nie tylko dał radę, ale też w moich oczach zagrał najlepszą rolę swojego życia.

Anne Hathaway, choć jest niesamowitą aktorką, wypadła więc przy nim nieco blado i już nie tak niezapomnianie. Mimo to jednak też mnie do siebie przekonała i udowodniła, że potrafi zagrać każdą rolę. Nie tylko księżniczki, złej czarownicy czy zakochanej nastolatki, ale też dużo poważniejsze, takie jak doktor Brand.

Twórcy filmu kupili mnie już w pierwszej sekundzie jego trwania pokazując półki wypchane po brzegi książkami. Potem jednak, kiedy okazało się, że owe półki odrywają fundamentalną rolę w całym filmie, kupili mnie już całkowicie. Nie mogę powiedzieć, że polecam ten film wszystkim. Choć jest niesamowicie fascynujący, jest też przede wszystkim dosyć skomplikowany i trudny. Wymaga od widza bezgranicznego skupienia i wyciszenia. Jest to propozycja dla osób wytrwałych i psychicznie dojrzałych, a także dla tych, którzy szukają czegoś więcej niż bezsensownej ganianiny i ciągłych eksplozji. Mimo że film jest dosyć wymagający, jest też chyba najbardziej przemyślanym, pełnym i kompletnym dziełem z jakim miałam ostatnio do czynienia. Strasznie dziwię się wszystkim, którzy zdecydowali opuścić kino w połowie seansu, bo nawet nie dali sobie szansy odkrycia jego niezwykłości. Fabuła zatacza pełne koło i udowadnia, że nic nie jest przypadkowe, a stwierdzenie, że wszystko dostało zapisane w gwiazdach nabiera zupełnie nowego znaczenia. Pozostawia widza oszołomionego i pełnego sprzecznych myśli, ale też niezaprzeczalnie z poszerzonymi horyzontami. To film, o którym można naprawdę dużo dyskutować i odkrywać go wciąż na nowo. Wiem, że nie na wszystkich zrobi on takie wrażenie jak na mnie, ale naprawdę Wam tego życzę. Tymczasem zabieram się za obejrzenie „Grawitacji”, do której „Interstellar” jest porównywany. Zobaczymy, co z tego wyniknie, tym bardziej, że moje oczekiwania stokrotnie się zwiększyły.

Ocena:

10/10