„Strażnicy Galaktyki”

Opis:

Zuchwały awanturnik Peter Quill kradnie tajemniczy artefakt stanowiący obiekt pożądania złego i potężnego Ronana, którego ambicje zagrażają całemu wszechświatowi. Chcąc uniknąć gniewu Ronana, Quill zmuszony jest zawrzeć niewygodny sojusz z czterema niemającymi nic do stracenia outsiderami: Rocketem – uzbrojonym szopem, Grootem – drzewokształtnym humanoidem, śmiertelnie niebezpieczną i tajemniczą Gamorą i żądnym zemsty Draxem Niszczycielem. Kiedy główny bohater odkrywa prawdziwą moc artefaktu i zagrożenie, jakie stanowi on dla kosmosu, musi zmobilizować swoich niesubordynowanych towarzyszy do ostatniej bitwy, od której zależą losy galaktyki.

Zwiastun z dubbingiem:

Zwiastun z napisami:

(Ja wybrałam się na napisy i to własnie je polecam bardziej)

Recenzja:

Gwiezdne wojny na wesoło

Jeśli mam być szczera, oglądając po raz pierwszy zwiastun „Strażników Galaktyki”, nie byłam wcale zachwycona. Zaciekawiła mnie jedynie wpadająca w ucho muzyka, ale zarówno historia jak i humor raczej nie powaliły mnie na kolana. Nie miałam, więc w kinowych planach na sierpień tego właśnie filmu. Potem jednak, wraz z premierą, jak fala przypływu, zaczęły mnie zewsząd atakować bardzo pozytywne recenzje i inne pieśni pochwalne. Tak się składa, że jestem bardzo podatna na wpływ innych, a akurat bardzo potrzebowałam czegoś, co nieźle by mnie rozbawiło i postanowiłam zaryzykować, spontanicznie rezerwując bilet. Czy się opłaciło?

Na samym początku opowieści poznajemy w szpitalu małego Petera Quilla. Chłopiec jest zagubiony i osamotniony, stara się odciąć od otaczającego go świata słuchając muzyki ze swojego walkmana. Nie ma się, co dziwić jego mama właśnie umiera w szpitalnej sali, a on nie może się z tym pogodzić. Zrozpaczony Peter ucieka z kliniki i nagle… zostaje porwany przez statek kosmiczny. Tego, co wydarzyło się później dowiadujemy się jedynie z kontekstu wypowiedzianych zdań i strzępków rozmów. Po dwudziestu latach Peter (Chris Pratt) jest znanym pod pseudonimem Star-Lord złodziejaszkiem. Cóż przynajmniej chciałby być znany, lecz niestety nikt go nie kojarzy. Jego najnowsza misja to zdobycie Globu (nie pytajcie mnie, czym jest ten przedmiot, nawet Peter „Star-Lord” tego nie wie), jednak ma zgarnąć za niego niezłą fortunę. Nie on jeden na niego poluje. Na jego tropie jest także Gamora (Zoe Saldana)- adoptowana córka mrocznego lorda Kree, z kolei poszukiwanego listem gończym Quilla chce złapać zmutowany szop Rocket (Bradley Cooper- głos) i jego… drzewo, Groot (Vin Diesel- głos). Nieoczekiwanie cała czwórka trafia do więzienia, lecz to dopiero początek problemów. Ronan (Lee Pace)  jest wściekły z powodu zdrady Gamory i chce zdobyć glob za wszelką cenę. Teraz cała czwórka, wraz z poznanym w więzieniu Draxem (Dave Bautista), mimo wzajemnej niechęci, muszą zjednoczyć siły by dokonać niemożliwego i ocalić galaktykę.

Wszystkie recenzje, bezspornie obwieszczały, że to najśmieszniejszy film roku. I choć zawsze wydawało mi się, że jestem raczej osobą wesołą i z poczuciem humoru, to sceny, które naprawdę mnie rozbawiły, mogę zliczyć na palcach jednej ręki. Przyznaję, że trafiały się momenty kiedy faktycznie nie dało się nie wybuchnąć śmiechem, ale większość żartów (głównie na początku) była w moim odczuciu drętwa. A może po prostu ja jestem drętwa? Nie wiem, w każdym razie to nie był w 100% mój typ dowcipów i choć uśmiech towarzyszył mi często, to nie był to raczej śmiech do łez jak wszyscy zapowiadali.

Za to postacie są istną kwintesencją gatunku. Barwni, wielowymiarowi, z przeszłością i tajemnicami. Dajmy na to, taki Peter- klasyczny dupek, z obsesją na punkcie swojego walkmana, ale po prostu nie można go nie polubić. Gamora, też pozytywnie mnie zaskoczyła, bo jak na (początkowo) negatywną bohaterkę, znalazło się w niej zaskakująco dużo dobra. Rocket może nie zawsze trafiał z dowcipami w mój gust, a głos Coopera jakoś nie do końca mi do niego pasował, to i tak wzbudził moją ogromną sympatię. Jednak jak to ja, najlepszych pozostawiam na koniec. Drax- poznany w więzieniu mięśniak, bardzo prostolinijny i kompletnie nierozumiejący metafor, był chyba jedną z najzabawniejszych postaci, głównie dzięki temu, że nie starał się być na siłę śmieszny. No i mój ulubieniec, czyli Groot! Groot to drzewo, które zna trzy słowa, którymi wyraża swoje wszystkie emocje, jednocześnie jest najbardziej pozytywną i nieobliczalną postacią. Rozbawiał mnie i rozczulał na przemian, a moje serce zdobył już od pierwszej sceny ze swoim udziałem!

Jak już się zapewne domyśliliście, film nie powalił mnie na kolana, więc zamiast rozpływać się nad wszystkim, mogłam dostrzec kilka rzeczy, na które żaden normalny człowiek raczej nie zwrócił by uwagi. (Teraz będę się czepiać) Czarny charakter- Ronan był jak dla mnie skrzyżowaniem Lorda Vadera z „Gwiezdnych wojen” (wygląd) i Xerxesa z „300: Początek imperium” (zachowanie). Sami Strażnicy Galaktyki wydali mi się bardzo podobni do drużyny z „Herculesa”, kostiumy i charakteryzacja, kojarzyła mi się z tą zaprezentowaną w Panem w „Igrzyskach Śmierci”, a cały kosmiczny klimat w pewnym momencie przypomniał mi „Grę Endera” a nawet pewien dosyć stary film s-f, bodajże „Pluto Nash”. „Strażnicy Galaktyki” są jednak komedią, więc wcale bym się nie zdziwiła, gdyby te podobieństwa były celowe i miały charakter lekkiej parodii. Zresztą, nie jestem fanką, nie czytam komiksów, co ja w ogóle mogę o tym wiedzieć? ;-)

Żeby nie było, że film kompletnie nie przypadł mi do gustu, dodam jeszcze, że oprócz postaci, bardzo spodobała mi się sceneria i charakteryzacja. Sama opowieść ma bardzo dobre tempo i nie raz zaskakuje, a optymistyczna muzyka nie pozwala się smucić nawet w dramatycznych momentach. Czy więc polecam? Czemu nie, biorąc pod uwagę recenzje, jestem bardziej niż pewna, że większość z Was, będzie zachwycona. Pamiętajcie jednak, by zostać w kinie do samego końca, bo jak zwykle w Marvelu, tak i tu jest bonusowa scena po napisach. Jest to jednocześnie zapowiedź kolejnej części, którą chętnie zobaczę, kiedy już się ukaże, bo wiele intrygujących wątków nie zostało opowiedzianych do końca.

Ocena:

7/10