Collins, Lewis i Gaiman w wersji filmowej…

… czyli weekend z adaptacjami.

Dawno się tak nie zdarzyło żeby Patka przeleżała cały weekend przed telewizorem, więc żeby nie było, że taki ze mnie beznadziejny leń, zróbmy z tego jakiś użytek ;-)

Oto przed wami trzy krótkie opinie filmów, które obejrzałam w weekend. Podzielacie moje opinie czy macie zupełnie inne zdanie?

„Igrzyska śmierci”

FABUŁA:  W państwie Panem zbudowanym na ruinach dawnej Ameryki panują surowe zasady. Każdego roku dwójka nastolatków z każdego z dwunastu dystryktów musi stanąć do walki na śmierć i życie w emitowanych w całym kraju „Głodowych igrzyskach”. Igrzyska mają upamiętnić bunt trzynastego dystryktu i zniechęcić mieszkańców do kolejnych rebelii. Gdy do okrutnej gry zostaje wylosowana siostra głównej bohaterki, ta bez zastanowienia postanawia zająć jej miejsce. By mieć szanse na powrót do domu musi nauczyć się walczyć i zabijać. Wie, że może zaufać jedynie sobie. Próbując zachować na arenie życie, ale również człowieczeństwo Katniss nieoczekiwanie staje się symbolem buntu. Jak się szybko okazuje wszystko ma swoje konsekwencje…

OPINIA:  Chyba tylko nieliczne gatunki na wymarciu nie słyszały o trylogii „Igrzyska śmierci”. Kto czytał, ten wie czym spowodowanie są wszechobecne zachwyty. Recenzję pierwszego i drugiego tomu możecie przeczytać u mnie na blogu, a tymczasem przyszła kolej na adaptację. Słyszałam o niej naprawdę wiele złego. Niby zarobiła sporo, na tyle dużo by stać się hitem i zasłużyć na nakręcenie kontynuacji, lecz nie powstrzymało to głosów sprzeciwu. Czemu? Szczerze, nie mam pojęcia.

Film można śmiało nazwać ekranizacją (nie mylić z adaptacją! To wcale nie to samo!) ponieważ jest bardzo wierny pierwowzorowi. Wszystkie kluczowe wydarzenia zostały zachowane i (moim zdaniem) bardzo ciekawie zaprezentowane. Aktorzy świetnie się spisali, trybuci na arenie naprawdę bali się śmierci. Wystarczyło spojrzeć na trzęsącą się przed wyjściem na arenę Katniss czy przerażonego Cato w finale… Emocje zostały więc świetnie oddane, podobnie jak strona wizualna. Niektórym kolorowe stroje mieszkańców Kapitolu mogą kojarzyć się z kiczem i przesadnym przepychem, ale taki właśnie był zamysł. Podczas gdy ostatnie dystrykty wyglądają niemal jak wyjęte ze średniowiecza w stolicy ludzie ociekają bogactwem aż do obrzydzenia. Nie można było chyba dobitniej przedstawić niesprawiedliwości i okrucieństwa tego dystopijnego świata.

O ile fani książki mogą być tak zadowoleni jak rozczarowani, to ci, którzy jej nie czytali są na straconej pozycji. Oglądałam film z kilkoma osobami, które książki nie widziały na oczy i pytania sypały się średnio co minutę. Może więc stąd negatywne opinie? Z niezrozumienia? Nie wiem. Ale mi bardzo się podobało, a film nie wpłynął wcale na mój sposób postrzegania świata stworzonego przez Collins, bo widziałam wszystko w bardzo podobnych kolorach.

Ocena:

9/10

„Opowieści z Narnii:

Podróż Wędrowca do świtu”

FABUŁA: Rodzeństwo Pevensie kolejny raz trafia do magicznej krainy Narnii. Ponieważ krainę tą można odwiedzić jedynie będąc dzieckiem, Piotr i Zuzanna nie mogli towarzyszyć w tej przygodzie. Edmund i Łucja wraz ze swoim kuzynem Eustachym zostają wciągnięci do magicznego świata, wprost na pokład Wędrowca do świtu- okrętu króla Kaspiana, który poszukuje siedmiu zaginionych baronów. Na bohaterów czyha jednak niebezpieczeństwo w postaci zwodniczej zielonej mgły, która mąci umysły i porywa niewinnych ludzi. By pokonać zagrożenie bohaterowie będą musieli odnaleźć siedem mieczy i złożyć je na stole Aslana. Jednak zanim tego dokonają  czeka ich najtrudniejsza walka- ze swoimi słabościami.

OPINIA: Serii Lewisa chyba nie trzeba Wam przedstawiać. Trzecia część magicznego siedmioksięgu, była chyba moją ulubioną książką z serii, a i film spisuje się nieźle. Jest to pozycja typowo familijna propagująca ważne wartości . Podróż dla bohaterów to nie tylko wielka przygoda i wyzwanie, ale wyprawa w głąb siebie i odkrycie swych lęków i słabości i walka z nimi.

Nie zabraknie tu baśniowości i masy kolorów. Młodsi widzowie będą pod wrażeniem. Znajdzie się też szczypta humoru i mnóstwo fantastycznych elementów. Bohaterowie poznają wiele magicznych stworzeń i przeżyją niesamowite przygody. Moim ulubieńcem okazał się wiecznie niezadowolony Eustachy, którego podróż bardzo odmieniła, oraz mała waleczna mysz, która była głównym źródłem uśmiechu. Pozycja bardzo relaksująca, przyjemna dla oka i niosąca ze sobą nie tylko ładne obrazki, ale też przesłanie.

Ocena:

8/10

„Gwiezdny pył”

FABUŁA:  Gdy Tristian Thorn widzi spadającą z nieba gwiazdę obiecuje swojej ukochanej Victorii, że przyniesie jej ją w prezencie urodzinowym. W tym celu musi przekroczyć mur- granicę oddzielającą dwa światy. Jednak nie jest jedynym, który poszukuje gwiazdy. Na jej tropie jest tez potężna wiedźma, która chce wyciąć gwieździe serce i zjeść je by zyskać wieczną młodość. Nie wspominałam wam, że owa gwiazda to tak naprawdę piękna kobieta? Yvaine, bo tak jej na imię, została strącona z nieba przez klejnot rzucony przez króla Twierdzy Burz, leżącego na łożu śmierci. Ostatni  żyjący potomek króla, który odnajdzie klejnot zostanie nowym władcą. Gwiazda ma więc niemałe kłopoty. Oprócz problemów odnajdzie jedynak coś jeszcze. Dostanie bowiem powód by rozbłysnąć na nowo.

OPINIA: Przyznam się wam, że uwielbiam ten film. Oglądam go za każdym razem, kiedy jest emitowany w telewizji i zawsze robi na mnie wrażenie.  Jest to piękna magiczna baśń o okrutnych rządzach, ale też o odkryciu najpotężniejszej magii jaką jest miłość. Tristan i Yvaine przeżyją wiele często mrożących krew w żyłach przygód, pełnych niebezpieczeństw, ale też poznają niesamowitych ludzi i dowiedzą się prawdy o sobie.

Obsada jest kapitalna Claire Danes, Charlie Cox, Sienna Miller, Robert De Niro, Michelle Pfeiffer! Same znane twarze. I w dodatku posiadają je bardzo uzdolnieni ludzie. Nie ukrywam, że choć wszyscy zrobili na mnie wrażenie to Kapitan Szekspir (czy jak kto woli „Siek Świr”) grany przez De Niro jest moim faworytem. Poczekajcie aż poznacie jego „mroczną tajemnicę” a gwarantuję, że go pokochacie!

Co smutne w powieści Gaimana (którą też czytałam) nie ma ani jednego elementu, który pokochałam w filmie! I chyba właśnie fakt, że to ekranizację zobaczyłam jako pierwszą zaważył na tym, że książka mi się nie spodobała. Adaptacja jest dosyć luźna, pełna poprawek i udoskonaleń. Doskonale jednak na tym wychodzi i tworzy zupełnie inne niesamowite widowisko!

Ocena:

10/10

A która z powyższych adaptacji Wam podobała się najbardziej?