„Mama”- reż. Andres Muschietti

Opis:

Jeffrey Desange zabija swoich wspólników w interesach oraz żonę, sam zostaje uznany za zaginionego.  W rzeczywistości porywa jednak swoje dwie córki Victorię oraz Lilly i wywozi je do opuszczonego domu w głębi lasu. Gdy mężczyzna decyduje się zabić dziewczynki, niespodziewanie atakuje go tajemnicza zjawa…

Lucas nigdy nie pogodził się z zaginięciem córek swojego brata Jeffreya. Mimo, że do tej pory nie udało się ich odnaleźć, wciąż wytrwale organizuje poszukiwania. Po pięciu latach następuje przełom, dziewczynki zostają odnalezione w leśnej chacie. Nie są jednak takie jak dawniej. Izolacja od otoczenia sprawiła, że niewiele mówią i zachowują się jak dzikie zwierzęta. Do tego twierdzą, że opiekowała się nimi tajemnicza postać, która kazała nazywać się „mamą”. Lucas i jego dziewczyna Annabel decydują się przygarnąć dziewczynki. Nie wiedzą jednak, że tajemnicza „mama” wciąż nad nimi czuwa a jej obecność może okazać się śmiertelnie niebezpieczna…

Kiedyś mówiłam, że nie lubię horrorów, trochę się jednak w tej kwestii zmieniło. Nadal nie lubię tego strachu, towarzyszącego na długi czas po seansie, sam seans zaczął mi się jednak nawet podobać. Dlatego po fantastycznej „Obecności” przyszła kolej na obejrzenie kolejnego horroru.

Jednak czy aby na pewno określenie gatunku, jako horror jest do końca trafne? Film trzyma w napięciu i ma w zanadrzu to, co horror posiadać powinien: tajemnicę z przeszłości, mroczną istotę, nękaną rodzinę, nawet ten mały element zwiastujący zło (zazwyczaj są to kruki, lecz tu mamy do czynienia z ćmami). Wszystko jest więc niby na miejscu. A jednak nie do końca.

Film zaczyna się jak thriller z kryminalną domieszką. Mamy morderstwa, porwanie i sprawcę popadającego w obłęd. Potem zaczyna się robić strasznie. Na scenę wkracza tytułowa mamuśka i na wstępie kogoś zabija, by zaznaczyć, że nie ma z nią żartów. W tym momencie jest to jak najbardziej horror. Chwil grozy jest jednak niewiele. Pojawiają się one głównie w pierwszej połowie filmu (choć w zamierzeniu producentów, to ta druga miała bardziej straszyć). Gdy poznałam już twarz i tajemnicę Mamy była ona dla mnie mniej straszna.

Chwilami film przypominał mi nieco czarną komedię. Nie było tam nic śmiesznego, jednak tak się złożyło, że widziałam wcześniej „Straszny film 5” gdzie film „Mama” został sparodiowany i nie mogłam się pozbyć pewnych skojarzeń. Zresztą sami oceńcie: (ale oglądacie na swoją odpowiedzialność :P )

Zakończenie, choć bez wątpienia trzyma w napięciu i do ostatniej chwili niepokoi, to niestety nie przeraża. W tym momencie film, znów zmienia kierunek i staje się bardziej dramatem psychologicznym niż horrorem. Końcówka pozostawia uczucie melancholii i smutku, podsycane dodatkowo muzyką kończącą całą historię.

Skupiłam się na kompozycji, czas więc na ocenę fabuły. Zacznijmy może niechronologicznie od wspomnianego przed chwilą końca. Akcja się zagęszcza i prowadzi widza do miejsca gdzie dramat miał swój początek tam rozgrywa się pewne dramatyczne wydarzenie… Przyznam, że nie udało mi się przewidzieć, jaki będzie finał tej historii, było ono dla mnie więc w pewnym sensie niespodzianką. Niestety nie miłą. Był to ten rodzaj zakończenia, który pozostawia pewien niesmak i rozczarowanie. Moim zdaniem zakończenie horroru powinno być albo bardzo złe albo raczej dobre. Rozwiązanie leżące gdzieś po środku nie okazało się satysfakcjonujące.

W kwestii bohaterów, moją ogromną sympatię zyskała Annabel. Kobieta, którą można określić mianem „mrocznej”, jest to wytatuowana członkini kapeli rockowej, która zdecydowanie nie czuje instynktu macierzyńskiego. Opieka nad bratanicami Lucasa nie jest dla niej rzeczą ani prostą, ani przyjemną. Kobieta ma problem z podejściem do dzieci i nawiązaniem z nimi przyjacielskich relacji. Sprawę dodatkowo utrudnia fakt, że dziewczynki wiele przeszły i wcale nie mają zamiaru okazywać kobiecie sympatii. Mimo to Annabel nie rezygnuje chcąc udowodnić, jak wiele znaczy dla niej uczucie do Lucasa. Nie może jednak wiedzieć, że ściąga tym na siebie gniew zjawy.

Podsumowując, film nawet mi się spodobał. Trochę postraszył, jednak nie tak bardzo bym krzyczała z przerażenia, chwilami wzruszał, czasem w nieodpowiednich momentach nawet śmieszył. Miał więc wszystko co trzeba a jednocześnie czegoś w nim zabrakło. Jeśli jesteście fanami horroru „Mama” niekoniecznie musi się wam spodobać. Jeśli jednak, podobnie jak ja boicie się obejrzeć coś bardziej strasznego a mimo to macie ochotę na jakiś film grozy, który niekoniecznie trzeba oglądać z asystą to polecam „Mamę”, jednak nie obiecuję, że porwie Was jakoś szczególnie.

Ocena:

6,5/10

Cały film możecie obejrzeć tu:

http://www.cda.pl/video/89453dd/Mama-online-Caly-Film-2013-Lektor-PL-HD