„Koniec samotności” – Benedict Wells

Wyd. Muza | org. Vom Ende der Einsamkeit | 384 str. | 39,90 zł | Premiera: 19.04.2017 r.

O bolesnym życiu, tragicznej miłości i wiecznej samotności…

Życie pełne jest niespodzianek, nie zawsze tych pozytywnych. Idealne rodziny często skrywają mroczne sekrety, a sielanka w jednej chwili może zostać przerwana przez tragedię. Rodzinę Julesa, opowiadającego nam swoją historię, można porównać do domu, z którego nagle wyrwano fundamenty. Pozbawiony oparcia chwieje się, by w końcu runąć. Tak też stało się po tragicznej śmierci rodziców chłopca. Choć on i jego starsze rodzeństwo- siostra Liz i brat Marty trafiają do tego samego internatu nie są w stanie podtrzymać łączących ich więzi. Z każdym dniem oddalają się od siebie coraz bardziej, pogłębiając przepaść, która pochłania ich rodzinne relacje. Znikają gdzieś dzieci, które niegdyś tak dobre się rozumiały a ich miejsce zajmują obce, nieznajome istoty nie mające ze sobą nic wspólnego.

 Autor nie skupia się bezpośrednio na tym jaka to tragedia dla dziecka stracić w młodym wieku oboje rodziców. Nie poświęca zbyt wiele miejsca na opisywanie łez, cierpienia i żałoby, ale skupia się na konsekwencjach. Na zmianach zachodzących w bohaterach i na tym jak ciężko odbudować rodzinne relacje. Mimo, że jesteśmy kowalami własnego losu i sami decydujemy jak ma potoczyć się nasze życie, niektóre wydarzenia wypalają się głęboko na duszy i odciskają piętnem na wszystkich kolejnych decyzjach. Dla bohaterów tym piętnem stała się śmierć rodziców. Autor bardzo dokładnie opisuje zniszczenia jakich tragedia dokonuje we wnętrzach młodych ludzi, a próby radzenia sobie z traumą im bardziej desperackie tym tragiczniejsze okazują się w skutkach.

Podobno czas leczy rany i w pewnym sensie to prawda, ale autorowi idealnie udało się ukazać, że każda rana, nawet zagojona, zostawia bliznę, czasem tak głęboką, że uniemożliwia normalne funkcjonowanie. Nie tylko Jules i jego rodzeństwo noszą takie blizny. W tej powieści wszyscy bohaterowie są naznaczeni jakimś piętnem. Alva, przyjaciółka Julesa z internatu i jego sekretna miłość, również nosi w sobie cierpienie, które niekiedy przejmuje nad nią kontrolę. Relacja Julesa i Alvy, to obok wątku rodzeństwa najistotniejsza część tej opowieści. Nawet romansowi autor nie poskąpił smutnego wydźwięku, dużej dozy melancholii i dramatyzmu.

O CZYM?  Ciężko w jednym zdaniu określić o czym jest „Koniec samotności”. Myślę, że najbliższe prawdy będzie stwierdzenie, że to opowieść po prostu, o życiu. O tym że jedna chwila może je zmienić bezpowrotnie i naznaczyć samotnością na długie lata. To książka o wyborach i dojrzewaniu do pewnych decyzji. O przemijaniu, godzeniu się ze stratą i o tym jak ciężko zaakceptować kruchość szczęścia. W dużej mierze, to również opowieść o samotności, która tkwi głęboko w człowieku i tak zakorzeniona pozostaje obojętna na obecność innych ludzi. Najważniejsze, by  w porę dostrzec, że są tuż obok. Polecam książkę szczególnie osobom spragnionym melancholijnej opowieści, pełnej refleksji i wzruszeń. Jeśli szukacie historii rozgrywającej się na przestrzeni wielu lat i lubicie smutne opowieści o rodzinie i nieszczęśliwej miłości, „Koniec samotności” powinien się Wam spodobać.

Ocena:

7/10

________________________________________________________