„Wszechświaty. Pamięć”- Leonardo Patrignani

W ślepym zaułku pytań…

Wyobrażaliście sobie kiedyś jak wyglądałby świat, gdyby wszystko potoczyło się nieco inaczej? Kim byście byli, jak byście wyglądali, jaka była by wtedy wasza przyszłość? A jeśli istnieje wiele takich światów równoległych? Wszechświatów, w których wasze losy potoczyły się zupełnie inaczej? A gdyby wszystkie te wszechświaty miały zostać nagle zniszczone?

Jenny i Alex pochodzą z różnych wszechświatów i jedynie dzięki psychicznej więzi wiedzą o swoim istnieniu. Musieli odbyć wiele podróży po wymiarach równoległych, by odnaleźć siebie nawzajem, jednak kiedy w końcu im się to udało nastąpił koniec. Wydawać by się mogło, że uderzenie asteroidy rozdzieli ich po raz kolejny, tym razem na zawsze. Tymczasem budzą się ponownie, jednak świat, który ich otacza tylko pozornie wydaje się być ICH światem. W rzeczywistości budzą się w Pamięci- miejscu powstałym ze wspomnień przebywających w niej ludzi. Miejsce to, tylko pozornie wydaje się azylem. W rzeczywistości jest ono chaosem i złudzeniem, w którym bohaterowie stopniowo pogrążają się w melancholii i przestają odczuwać ludzkie emocje. Szukając desperacko możliwości ucieczki z Pamięci, trafiają do zupełnie innego i obcego miejsca. Miejsca gdzie zmieni się wszystko…

„Oto, pomyślała, czym było to miejsce: labiryntem luster, gdzie dusza zatracała się na zawsze w grze odbić, a różne zuchwałe twarze nakładały się na siebie w wielkim zamieszaniu.”

Teoria wieloświatów jest niezwykle ciekawa i intrygująca, stawia szereg pytań i wymaga jeszcze większej liczby odpowiedzi. Po dosyć kiepskim początku powieści, bałam się, że autor nie da rady. Wszystko wydawało mi się pisane na siłę i rozwlekane w czasie. Szczerze mówiąc byłam bardzo rozczarowana. Potem jednak nastąpił nieoczekiwany zwrot akcji i opowieść przybrała zupełnie inną, tym razem dystpoijną formę. Byłam naprawdę zaskoczona tym rozwiązaniem. Bardzo pozytywie! Jednak w stosunku do drugiej połowy książki, ta pierwsza wydaje się jakby kompletnie wyrwana z kontekstu. Akcja urywa się w pewnym momencie i zaczyna zupełnie gdzie indziej, jakby autor wpadł na genialny pomysł i postanowił wszystko opisać, ale szkoda było mu wykreślić początek.

Choć paradoksalnie nowy wątek uratował całą powieść, wprowadził wiele zamieszania i dezorientacji. Minęło kilka rozdziałów zanim odnalazłam się w nowej rzeczywistości. Autor ma też dosyć nierówny styl, przez co akcja rusza galopem by nagle zupełnie zwolnić. Jak dla mnie całość była też zdecydowanie zbyt krótka. Tak niezwykły pomysł powinien być moim zdaniem opisany szerzej i dogłębniej.  Nie da się jednak nie dostrzec jak pięknie Leonardo operuje słowem, dzięki czemu „Wszechświaty” zyskują naprawdę piękny, chwilami wręcz filozoficzny wydźwięk. Pomysły pan Patrignani też ma coraz lepsze, dzięki czemu powieść okazała się jeszcze ciekawsza od poprzedniczki. Całości dopełnia przepiękna i niepowtarzalna oprawa graficzna, która tak samo jak poprzednia ukazuje znaczenie metaforyczne po zdjęciu obwoluty.

O CZYM?  Historia nastolatków, którzy odnaleźli się pośród wszechświatów, a teraz muszą walczyć o to, by znów być razem. Liryczna, malownicza, intrygująca i rodząca niepokój. Choć nie jest pozbawiona wad, to widać wyraźnie jak autor rozwija skrzydła i po zadziwiającym zakończeniu gwarantuje, że trzeci tom będzie już doskonały. Ja nie mogę się doczekać!

Ocena:

8/10

Trylogia:

"Wszechświaty"
>"Pamięć"<
"Utopia"

Za książkę serdecznie dziękuję Wydawnictwu Dreams!