„Transcendencja”

Opis:

Grupa amerykańskich naukowców pracuje nad stworzeniem pierwszego na świecie komputera obdarzonego ludzką inteligencją i empatią. Gdy jeden z nich - Will (Johnny Depp) - ginie z rąk terrorystycznej organizacji widzącej w eksperymencie zagrożenie dla ludzkości, jego żona  Evelyn (Rebecca Hall) podejmuje decyzję o przeniesieniu umysłu mężczyzny do pamięci powstającej maszyny. Will ożywa, ale skutki operacji okazują się dalekie od pożądanych.

Zwiastun:

Recenzja:

Na granicy człowieczeństwa

Do opowiedzenia wam tej historii zbieram się już równy tydzień. Może częściowo to przez lenistwo, ale prawda jest taka, że nie bardzo wiem jak zabrać się za opisywanie wydarzeń. Nie jest to zdecydowanie jeden z typowych filmów, jakie przeważnie wybieram. Tym razem postawiłam na coś znacznie poważniejszego i bardziej refleksyjnego. Jednak „inne” wcale nie znaczy „gorsze”, a w tym przypadku znaczy nawet „lepsze”.

Film opowiada historię doktora Willa Castera, jego żony Evelyn i… sztucznej inteligencji. Po jednym z wykładów naukowiec zostaje raniony zakażoną kulą. Swoje ostatnie tygodnie spędza z żoną i próbuje przygotować tak ją jak i siebie do nieuchronnego rozstania. Evelyn nie ma jednak zamiaru się poddawać i chce walczyć o uratowanie męża. Decyduje się na ryzykowny krok, kopiuje całą zawartość mózgu Willa i wgrywa ją do sztucznej inteligencji, którą sam stworzył. Początkowo wydaje się, że zdarzył się cud. Po śmierci umysł Willa wciąż funkcjonuje i kontaktuje się z ukochaną w formie cyfrowej projekcji.  Twierdzi też, że jego umysł został wyzwolony i dopiero teraz może dokonać naprawdę niebywałych odkryć. Zaślepiona Evelyn podłącza umysł Willa do internetu. Jednak to, co miało dać kobiecie szczęście, a światu niebywałą pomoc, nagle wymyka się spod kontroli. Czy Will jest nadal sobą? Czy można mu zaufać?

W filmie prowadzone są równocześnie dwa wątki: Evelyn i Willa tworzących za pomocą sztucznej inteligencji nową przyszłość i rebeliantów, którzy widzą zagrożenia wynikające z ich przedsięwzięcia, dążący do zniszczenia sztucznej inteligencji. Ciężko jest jednoznacznie stwierdzić, po której stanąć stronie. Każda z nich ma swoje racje, ale obie też popełniają błędy. Will (o ile to nadal jest on) usiłuje naprawić zniszczoną przez człowieka ziemię, jednak w swych działaniach posuwa się o krok za daleko. Rebelianci z kolei słusznie obawiają się władzy, jaką niechybnie będzie miała sztuczna inteligencja nad człowiekiem, jednak swoim działaniem osiągają równie wiele dobrego, co złego. Kto więc ma rację? Kto zwycięży?

Przyznam szczerze, że wysoka technologia jest mi równie bliska, co język chiński. Nie rozumiem skomplikowanych naukowych terminów, nie jestem w stanie pojąć kodów i wzorów. Mimo, że film jest tym wszystkim na wskroś przesiąknięty, nie miałam problemów ze zrozumieniem treści. Całość jest przekazana nie tylko wiarygodnie, ale i zrozumiale dla każdego odbiorcy. Nie da się jednak ukryć, że fani i znawcy technologii i informatyki zrozumieją film nieco lepiej i seans okaże się dla nich nie lada gratką.

Film opowiada głownie o zagrożeniach, jakie czyhają na ludzi, którzy chcą bezgranicznie oddać się technice, ale jest też niezwykle pięknym i wzruszającym obrazem siły miłości dwojga ludzi. Miłość Willa i Evelyn przekracza wszelkie granice wyobrażeń. Ukazuje jak wiele można poświęcić dla drugiego człowieka, i że prawdziwa miłość nie kończy się wraz ze śmiercią, lecz może ją pokonać i okazać się wieczna.

Jestem naprawdę zadowolona z seansu, bo wreszcie dostałam obraz, w którym nie ma słynnego przerostu formy nad treścią. Film jest odpowiednio wyważony, nie przesadnie przekolorowany, czy wizjonerski, by nie przesłonić tego, co najważniejsze czyli treści. To film, przy którym trzeba ruszyć głową i zastanowić się gdzie właściwie zmierza nasza cywilizacja i czy nie padniemy ofiarą swoich ambicji. Opowieść, więc niejako „ku przestrodze” i bardzo dobrze, myślę, że właśnie takich filmów potrzebujemy, by kino nie kojarzyło się wyłącznie z rozrywką, ale też chwilą refleksji. Polecam.

Ocena:

8/10