„Na skraju jutra”

Opis:

Niedaleka przyszłość. Nieznana rasa obcych atakuje Ziemię, niszcząc miasta i zabijając miliony ludzi. Wojska z całego świata łączą siły, by wspólnie walczyć najeźdźcą.

Podpułkownik Bill Cage (Tom Cruise), który nigdy wcześniej nie uczestniczył w prawdziwej walce, bez odpowiedniego przygotowania i słabo wyposażony, zostaje rzucony na pierwsza linię. Po kilku minutach ginie, chwilę wcześniej jednak udaje mu się zabić jednego z obcych. W niewyjaśniony sposób ożywa znów na początku owego przeklętego dnia, znowu idzie do walki, ginie, znowu ożywa... Za każdym razem Cage jest jednak mądrzejszy, bardziej doświadczony i bezwzględny dla wroga. Wraz z Ritą Vrataski (Emily Blunt), żołnierzem sił specjalnych, która zabiła więcej kosmitów, niż ktokolwiek inny, z każdą kolejną walką zbliżają się do poznania sposobu na ostateczne pokonanie wroga.

Zwiastun:

Recenzja:

W pętli czasu

Patrząc na listę niedawno obejrzanych filmów i przeczytanych książek widzę wyraźnie, że tematyka dystopijna i futurystyczna zdecydowanie dominuje. Nic dziwnego w końcu tego typu historie są ostatnio bardzo modne i nie zanosi się by ustąpiły miejsca czemuś nowemu. Bo w sumie cóż może być nowszego niż przyszłość?

Skoro już jesteśmy przy przyszłości, zatrzymajmy się w niej jeszcze na chwilę. Przy okazji poprzedniej recenzji cofaliśmy się w czasie. Teraz też będziemy to w pewnym sensie robić i też dlatego, aby uratować ludzkość. Z tą jednak różnicą, że razem z bohaterem będziemy co chwila… umierać. Znowu i znowu i znowu…

Bill Cage (Tom Cruise) jest podpułkownikiem. Swojego wysokiego stanowiska nie zawdzięcza jednak chwale zdobytej na polu walki. Co więcej, Bill tak naprawdę nigdy nie uczestniczył w żadnej bitwie. A to naprawdę niedobrze, bo zostaje bezceremonialnie i bez najmniejszego przygotowania, dosłownie zrzucony na front. Misja wydaje się samobójcza. I taka jest w istocie. Bitwa okazuje się pułapką i już po kilku minutach Cage zostaje zabity. Niespodziewanie jednak budzi się i jest zmuszony powtórzyć kolejny raz ten sam dzień. Ponieważ został uznany za dezertera i tchórza, nikt nie chce wierzyć w jego historię. Mężczyzna umiera więc każdego dnia i budzi się na nowo nie mogąc w żaden sposób zmienić swego losu. Nieoczekiwanie zyskuje jednak sojuszniczkę. Rita Vrataski (Emily Blunt), jedna z najodważniejszych i najbardziej skutecznych wojowników, jako jedyna zdaje się wierzyć Billowi. Z jej odwagą i jego darem pojawia się wreszcie nadzieja na zwycięstwo w wojnie. Nie łatwo tego jednak dokonać, kiedy wszyscy są przeciwko nim.

Gra w bitwie toczy się o naprawdę wysoką stawkę, bo o całą planetę. Cała rasa ludzka po raz pierwszy jednoczy siły by walczyć ze wspólnym wrogiem. Ziemię zaatakowali bowiem przybysze z kosmosu zwani Mimikami. Te dziwne istoty są szybkie i silne. Armia żadnego kraju nie jest w stanie ich pokonać. Dodatkowo stwory komunikują się telepatycznie a ich dowódca ma władzę nad czasem. W wyniku kontaktu z jego krwią moc tę przejmuje jednak Cage. Czy zdoła ją dobrze wykorzystać zanim Mimiki go odnajdą i się o nią upomną?

Zapewne myślicie, że misja jest banalnie prosta. Tom Cruise to twardziel i na pewno da radę. W tym miejscu muszę Was jednak trochę zmartwić, bo tym razem, Tom zagrał… tchórza. Człowiek, dla którego każda Mission Impossible jest Possible nagle zmienia się w bojaźliwego dowódcę, który ucieka się nawet do szantażu, byle nie stanąć na linii frontu. Oglądanie Cruise’a w roli tchórza było naprawdę ciekawym doświadczeniem, a to tego rodzącym naprawdę wiele zabawnych sytuacji. I choć film komedią zdecydowanie nie jest, to i na uśmiech znalazło się tu miejsce.

Z kolei Rita, grana przez Emily Blunt, to zupełnie inna bajka. Twarda, zdecydowanna, bezwzględna. Nie omieszkała też kilkakrotnie własnoręcznie dobić bohatera. Między nimi rodzi się pewna ciekawa relacja. Podczas gdy on każdego dnia poznaje ją coraz lepiej, a zaryzykuję nawet stwierdzenie, że być może się w niej zakochuje, ona każdego dnia musi poznawać go na nowo. Trochę jak z 50 pierwszych randek, ale może po prostu szukam na siłę wątku romantycznego, który istnieje tylko w domysłach widza.

Świat przedstawiony został wykreowany całkiem efektownie, choć może zasłonił go nieco wszechobecny chaos i kurz z pola bitwy. Mimo wątku pętli czasowej, nie ma co się przesadnie martwić powtarzalnością scen, bo twórcy taktownie wszystko przyspieszają, a nawet potrafią widza zaskoczyć. Film jest adaptacją książki i jestem naprawdę zaintrygowana wersją papierową, lecz póki co niestety nie potrafię wam odpowiedzieć, która z wersji jest lepsza. Jeśli chodzi o 3D, to niestety nie zachwyca, gdyż efekty można zliczyć na palcach jednej ręki. Jeżeli więc nie jesteście fanami trójwymiarowych okularów, możecie bez wyrzutów sumienia wybrać wersję 2D.

Podsumowując, film spisał się naprawdę nieźle. Aktorzy dali radę i nie mówię tu tylko o dwóch zaprezentowanych już gwiazdach, bo ci mniej znani robią równie wiele pozytywnego zamieszania. Szczególną sympatię zyskuje Oddział J, do którego trafia główny bohater. Motyw pętli czasowej został przedstawiony sprawnie i ciekawie bez zbędnego rozwlekania i powielania fabuły. Nic dodać, nic ująć, film serdecznie polecam!

Ocena:

8/10