„Password”- Mirjam Mous

Pamiętasz jeszcze hasło?

Czasem jakaś książka potrafi tak zachwycić i namieszać w głowie, że natychmiast jesteśmy gotowi przeczytać wszystko z dotychczasowego dorobku jej twórcy. Mirjam Mous skradła moje serce cienką i niepozorną książeczką zatytułowaną „Boy 7”. Nie dajcie się zwieść objętości, w tej książce dzieje się więcej niż w niejednym opasłym tomiszczu. Jak łatwo się domyślić, gdy zobaczyłam zapowiedź kolejnej powieści autorki, natychmiast zapragnęłam ją przeczytać. Problem z dobrym początkiem jest jednak taki,  że i oczekiwania wobec dalszych dzieł wzrastają. Czy „Password” trzyma poziom? Potrzymam Was jeszcze trochę w niepewności, a teraz zdradzę trochę z fabuły.

Głównych bohaterów mamy aż trzech, ale to Mick jako pierwszy zaczyna opowiadać nam swoją wersję zdarzeń. Od pierwszego dnia szkoły chłopak nie miał lekko. Szykanowany i wyśmiewany zawsze szukał cienia, w którym mógłby się ukryć. Wszystko zmieniło się, kiedy w szkole pojawił się Jerro Prins. Rysopis? Mercedes, szofer, i Rolex. Jerro jednak nie jest typowym rozkapryszonym dzieckiem milionerów. Jest tajemniczy i zamknięty w sobie, ale kieruje się swoimi zasadami. Na przekór wszelkim oczekiwaniom to właśnie z Mickiem postanawia się zaprzyjaźnić. I tylko z nim.

Jednak Mick nie może długo cieszyć się przyjacielem. Pewnego dnia znajduje nieprzytomnego Jerro w jego pokoju. Zaniepokojony wzywa pomoc. Jednak kiedy jedzie do szpitala odwiedzić przyjaciela okazuje się, że karetka wcale go tam nie przywiozła… Następnego dnia chłopak się odnajduje jednak Mick widzi, że coś jest nie tak. Jerro nie tylko dziwnie się zachowuje, ale ma też wyraźne luki w pamięci. Tylko dlaczego? Mick wie jedno: musi dowiedzieć się, co wydarzyło się w karetce i pomóc przyjacielowi zanim będzie za późno.

„Jeśli ktoś choćby w najmniejszym stopniu cię o coś podejrzewa, wtedy wszystko idzie nie tak.”

Historia Micka i Jerro przeplata się z opowieścią innego chłopca- Stefana. Jaką rolę odegra on w tej historii? Tego niestety bardzo łatwo się domyślić. Choć sama opowieść jest dosyć pokręcona i nie wpadłabym raczej na takie rozwiązanie, tak od połowy, kiedy wszystko zaczyna się wyjaśniać można już bardzo łatwo domyślić się całej reszty. Trochę szkoda, bo autorka naprawdę fajnie wystartowała i nieźle budowała napięcie. Zakończenie miało więc spory potencjał, w moim odczuciu jednak zupełnie niewykorzystany. Wszystko stało się zdecydowanie za szybko i za mało dramatycznie. Przyznam szczerze, że więcej emocji dostarcza początek niż końcówka, co mnie trochę rozczarowało.

„Jeśli nie wiesz, co robisz źle nie możesz nic zmienić.”

Choć mamy do czynienia z thrillerem jest to zdecydowanie powieść skierowana do młodego czytelnika i czuć to na każdej stronie. Czytało się ją jednak bardzo przyjemnie i wręcz błyskawicznie. Dzięki krótkim rozdziałom i lekkiemu stylowi powieść staje się świetnym umilaczem letniego wieczoru. Może nie doznacie wstrząsu ani objawienia podczas lektury, ale lekki dreszczyk emocji i relaks macie gwarantowany!

Teraz po ukończonej lekturze mogę Wam z czystym sumieniem powiedzieć, że to „Boy 7” wygrywa w rankingu. Tamta pozycja stawiała więcej pytań i dawała na nie ciekawsze odpowiedzi, była bardziej dynamiczna i szokująca. Choć końcówki w obu pozycjach wypadają raczej blado na tle całości to epilog w „Boy 7” bardziej mnie zaintrygował niż ten zaproponowany w „Password”. Mimo to prozę  Mirjam nadal bardzo lubię i polecam. Jeśli szukacie niezobowiązującej książki, która pozwoli wam się zrelaksować to lektura dla Was.

Ocena:

6/10

Za książkę serdecznie dziękuję wydawnictwu Dreams.

***

Recenzja

„Boy 7”