„Szeptucha”- Katarzyna Berenika Miszczuk

Wyd. W.A.B | Seria Kwiat Paproci Tom I | 352 str. | 34.99 zł | Premiera 03.02.2016 r. 

Uczennica Baby Jagi

Uwielbiam pytanie „co by było, gdyby…?”. Tyle w nim potencjału, tyle różnych możliwości! Co, jeśli nie doszłoby do jakiegoś ważnego historycznego wydarzenia? Co, jeśli ktoś w przeszłości podjąłby zupełnie inne decyzje? Jak teraz wyglądałaby nasza rzeczywistość? Katarzyna Berenika Miszczuk, zadała sobie pytanie „co by było, gdyby Mieszko I nie przyjął chrztu?” i właśnie ono stało się początkiem niesamowitej opowieści, która choć rozgrywa się w naszych czasach, jest tak naprawdę ich alternatywną wersją. Wyobraźcie więc sobie przez chwilę, że Mieszko fatycznie nie przyjął chrztu, że wciąż jesteśmy praktykującymi poganami, wierzymy  w wielu słowiańskich bogów i przeróżne zabobony, takie chociażby, jak kwitnący raz na tysiąc lat kwiat paproci…

W ten całkowicie obcy, choć jakby znajomy świat, wkraczamy razem z Gosią, a dokładniej Gosławą Brzózką- absolwentką medycyny, którą od upragnionej posady lekarza dzieli jedynie roczny staż. I tu zaczynają się schody, bo staż Gosia musi odbyć u szeptuchy, czyli wiejskiej znachorki. Podczas stażu dziewczyna ma podjąć decyzję, czy zdecyduje się zostać nowoczesnym lekarzem czy tradycyjną szeptuchą. Tak się jednak składa, że Gosia zupełnie nie wierzy w lecznicze właściwości ludowych metod, wszelkie zabobony traktuje jak totalne bzdury i naprawdę szczerze nie znosi wsi, zarazków i o zgrozo-kleszczy! od których musi się roić w wielkiej świętokrzyskiej puszczy. Mało tego- jako zagorzała realistka, Gosia nie wierzy w nic, czego nie da się logicznie wyjaśnić, a co za tym idzie nie wierzy również w bogów. Jednak im dłużej dziewczyna przebywa na wsi, przesiąkniętej na wskroś tradycją i wszelkimi rytuałami, tym bardziej poddaje pod wątpliwość wszystko, w co do tej pory wierzyła. Nagle bogowie, których istnienie dotychczas wkładała między bajki, stają się aż za bardzo realni, a każdy kogo Gosia zna zdaje się mieć niepokojące tajemnice. Niestety również Mieszko, największy przystojniak świętokszystkiej puszczy nie jest tu wyjątkiem…

Pomysł na fabułę, autorka miała naprawdę genialny i jestem pod ogromnym wrażeniem tego, jak potrafiła go wykorzystać i ciekawie rozwinąć, nie marnując przy tym ani odrobinki z ogromnego potencjału. Mało tego, autorka zostawiła sobie spore pole do popisu w kolejnych tomach, a ja po przeczytaniu ostatniej strony już przeczuwam, że ta część była zaledwie wstępem do o wiele bardziej złożonej historii.

Od początku zafascynował mnie motyw bogów i słowiańskiej mitologii. Na wątek fantastyczny musiałam jednak trochę poczekać, bo Gosia wzbraniała się jak tylko mogła przed wszystkim, co nieznane i nielogiczne. Na początku opowieści, autorka skupiła się bardziej na ukazaniu różnic między naszym  światem, a jego alternatywną wersją. Bardzo ciekawiło mnie jak je zaprezentuje, biorąc pod uwagę, że wydarzenia mają miejsce współcześnie, a decyzja Mieszka sprzed tysiąca lat nie powinna jednak wpłynąć, na ogólny rozwój Europy. Autorce udało się w ciekawy i fascynujący sposób podkreślić, jak religia i kultura są w stanie ukształtować społeczeństwo i wygląd danego państwa, ale dała też do zrozumienia, że na niektóre rzeczy nie mają one wpływu. Słowiańska mitologia, bóstwa i magia okazały się świetnym dodatkiem do alternatywnej rzeczywistości i swoistą wisienką na torcie, dzięki, której historia stała się kompletna i mogła wreszcie  ruszyć z kopyta, fascynując na każdym kroku.

Bohaterów tej serii darzę ogromną sympatią, i uważam, że drobne wady tylko dodają im charakteru. Gosława miała, co prawda lepsze i gorsze momenty, czasem za dużo narzekała i można było odnieść wrażenie, że mentalne bliżej jej do nastolatki niż dorosłej kobiety. Choć jest bystra,  w obliczu nieznanego, potrafiła chwilami zgłupieć i nie skojarzyć pewnych oczywistych faktów. Okazała się jednak cudowną narratorką, surową dla samej siebie w przekomiczny sposób. Jej dowcipny sposób narracji bardzo przypadł mi do gustu, czego dowodem był uśmiech nie schodzący z mojej twarzy nawet na chwilę w trakcie lektury. Książka jest zabawna, ale raczej w naturalny i nienachlany sposób, całkowicie wolny od żenujących nieśmiesznych dowcipów, za co należy się autorce ogromny plus!

O CZYM?  „Szeptucha”, to rewelacyjna opowieść z gatunku „co by było, gdyby…?”, wypełniona po brzegi ludową magią, zabobonami i fascynującą mitologią. Jestem zachwycona zarówno pomysłem jak i jego realizacją, bardzo przypadła mi do gustu narracja i rys fabularny, który obiecuje jeszcze wiele fascynujących przygód. Również wątek romansowy zyskał moją wielką sympatię i nie mogę się doczekać, by odkryć jak rozwinie się w kolejnych tomach. To wszystko w połączeniu ze sporą dawką lekkiego humoru i świetnymi postaciami, daje rewelacyjny wstęp do serii, która ma szansę stać się jedną z moich ulubionych.

Ocena:

8/10