„Dziewczyna, którą nigdy nie byłam”- Caitlin Moran

Wyd. Czarna Owca | 392 str. | 34.99 zł |
PREMIERA 27 kwietnia 2016 r.

Po co być sobą, skoro można być kimś lepszym?

Nastoletnia Johanna pochodzi z biednej robotniczej rodziny i jest święcie przekonana, że w życiu nie czeka ją nic dobrego. Podziały klasowe są zbyt wyraźne by uznać je za możliwe do przeskoczenia, a niezaprzeczalny brak atrakcyjności zamyka przed dziewczyną wiele perspektyw. W jej świecie, by przetrwać, trzeba kombinować, udawać i naginać prawdę na swoją korzyść. Dlatego właśnie Johanna postanawia, że stworzy siebie na nowo. Nowy wygląd, nowy charakter, nowe nazwisko. Dzięki uporowi i wytrwałości udaje jej się stworzyć osobę, którą (jak jej się wydaje) chciałaby być i otrzymuje wymarzoną posadę krytyka muzycznego w londyńskim czasopiśmie. Jednak jak długo można walczyć ze swoją naturą i udawać, kogoś, kto nie istnieje?

 „Gdy mieszka się w domu bez luster, rozkosznie jest zobaczyć swoje odbicie w słowach innych ludzi.”

 Akcja powieści toczy się w Anglii w latach 90-tych. Miejsce  i czas nie są tu tylko tłem, ale czymś znacznie więcej. Tak naprawdę to główny bohater, który jest stale obecny i nie daje nawet na chwilę o sobie zapomnieć. Autorka zasypuje nas mnóstwem porównań, odniesień i faktów, dotyczących tego okresu. Obraz, który maluje jest wprost namacalny i bardzo wyrazisty. Całość przenika najlepsza muzyka lat 90-tych, a musicie wiedzieć, e jest ona szczególnie ważna w powieści, i to nie tylko z powodu zawodu jaki wykonuje główna bohaterka. Przede wszystkim jest synonimem wolności i pasji. Czegoś pięknego, przenikającego duszę i odważnego. Czegoś, co może przynieść chwałę, ale też zniszczyć.

Zanim sięgniecie po książkę musicie poznać jeszcze jeden, bardzo istotny fakt, jest to bowiem jedna z najbardziej pikantnych i kontrowersyjnych książek jakie ostatnio czytałam.  Narracja jest szczera, bezpruderyjna, a chwilami nawet wulgarna. Myśli bohaterki są nie tyle niegrzeczne, co wręcz oburzające zwarzywszy na jej wiek, w dodatku duża doza seksualności często zbacza na bardzo niepokojące obszary. Nie ukrywam, że dla mnie pierwsze sto stron było drogą przez mękę. Ciężko było mi się wczuć w tą historię i zaakceptować to, co się dzieje. Po jakimś czasie okazało się jednak, że pod grubą warstwą wulgaryzmów i kontrowersyjnych wyznań, kryje się historia na tyle ciekawa, by jednak nie rzucić jej w kąt i na tyle mądra, by warto było ją zapamiętać.

„Doznaję euforii spowodowanej jednym zdumiewającym faktem: ponad chmurami zawsze świeci słońce. Zawsze. (…) Mimo wszystko.(…) Czuję się jakbym z prędkością dziewięciuset kilometrów na godzinę zderzyła się z najpiękniejszą metaforą mojego życia: jeśli polecisz wystarczająco wysoko, jeśli przedostaniesz się ponad chmury, dotrzesz tam, gdzie lato nigdy się nie kończy.”

 Johanna to bardzo specyficzna bohaterka. Z jednej strony jest inteligentna, uparta i wytrwale dążąca do wyznaczonych celów. Z drugiej jednak, obdarzona nietypowym poczuciem humoru, pełna sprzeczności, dziwactw i bardzo zagubiona w swoim własnym „ja”.  W zasadzie cała książka dotyka właśnie tego problemu- odkrywania i poznawania samego siebie, ale przede wszystkim- nauki akceptowania. Przez zachowanie bohaterki, która za wszelką cenę nie chce być sobą, autorka ukazuje, dlaczego jednak warto sobą pozostać.

O CZYM?    „Dziewczyna, którą nigdy nie byłam”, to pikantna, niegrzeczna i wręcz oburzająco nieprzyzwoita powieść o odkrywaniu siebie i swoich pragnień. Ponieważ ciężko zaakceptować szczerość z jaką autorka snuje swoją opowieść, zdecydowanie nie jest to historia dla wszystkich. Mnie książka początkowo wymęczyła, by później zaciekawić, a ostatecznie oczarować. I choć podróż po świecie Caitlin Moran nie należała do łatwych, okazała się szalenie przyjemna, a kwiecisty i chwytliwy styl autorki jest tu wisienką na torcie.

Ocena: 7/10

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca!