Czy „Chemia” uczuć pokona chorobę?

reż. Bartek Prokopowicz | dramat, romans | 02.10.2016 r.

OFICJALNY OPIS:

Inspirowana prawdziwymi wydarzeniami opowieść o niezwykłej miłości dwójki młodych ludzi balansujących na granicy życia i śmierci, miłości i szaleństwa. To opowieść o niezwykłym uczuciu, dojrzewaniu i poszukiwaniu własnej tożsamości. O miłości silniejszej niż strach. O tym, że warto kochać tak, jakby jutra miało nie być. Film powstał na kanwie wydarzeń z życia Magdy Prokopowicz – założycielki Fundacji Rak'n'Roll.

FILMWEB.PL

ZWIASTUN:

RECENZJA:

„To jest rak, a my mamy z nim wojnę”

Mam w głowie mętlik i nie bardzo wiem jak ubrać w słowa swoje poplątane emocje. Nie przepadam, za polskimi filmami, nie dlatego, że nie interesują mnie ich scenariusze, ale dlatego, że wszystkie bez wyjątku opowiedziane są w dziwny pokrętny sposób, pozostawiający po sobie jedynie niesmak. „Chemia” była moją wielką nadzieją. Zwiastun dobitnie dawał do zrozumienia, że warto dać tej produkcji szansę, bo właśnie ona może być przełomem w moim postrzeganiu polskiego kina. Seans jednak za mną, przełomu nie było, a w głowie mam watę. Dominują jednak dwa uczucia: wzruszenie i rozgoryczenie.

Historia sama w sobie jest niesamowicie piękna, poruszająca i prawdziwa. Lena i Benek poznają się przypadkiem. Oboje dotarli do punktu w swoim życiu kiedy chcą po prostu uciec. Więc uciekają. Kilka szalonych pełnych namiętności dni wystarczy, by  młodzi ludzie byli pewni, że chcą być ze sobą do końca życia. Okazuje się jednak, że wspólnego życia wcale tak wiele im nie zostało. Lena ma raka piersi, wie o tym i nie chce się poddać leczeniu. Nie chce też wciągać w swoją tragiczną historię zakochanego Benka. Wszystkie priorytety ulegają jednak zmianie, kiedy okazuje się ich krótki, płomienny romans dał początek nowemu życiu. Para postanawia strawić czoła chorobie i walczyć o własne szczęście. 

Scenariusz dosyć luźno, ale jednak, opiera się na prawdziwych wydarzeniach. Można więc powiedzieć, że film to biografia oddająca hołd chorującej na raka kobiecie, co ciekawe, wyreżyserowana przez  męża głównej bohaterki. Magda Prokopowicz, czyli filmowa Lena, jest założycielką fundacji Rak’n’roll, której głównym celem jest pomaganie ciężarnym kobietom chorym na raka. Niestety z filmu nie dowiemy się niczego o fundacji,  a szkoda. Jeśli jednak chcecie dowiedzieć się o niej więcej zachęcam do obejrzenia świetnego odcinka Efektu Domina [LINK].

Film uderza w widza szczerością uczuć i emocji. Dosłownie ścina z nóg bolesnym przesłaniem i brakiem nadziei. Miałam wrażenie, że reżyser przelał w tą produkcję cały swój ból i cierpienie. Dosłownie czułam jak trucizna beznadziei rozlewa się w moim umyśle. Było kilka momentów, które powinny nieść nadzieję i być promyczkiem światła w tej dramatycznej historii , jednak moim zdaniem zostały brutalnie pominięte, wciśnięte gdzieś w kąt i przesłonione kolejną warstwą tragedii. Być może, tak właśnie miało być, ale nie wyobrażam sobie nawet jak traumatycznym doświadczeniem musi być oglądanie tego filmu, przez osoby chore na raka, skoro nawet zdrowy widz, czuje się pokonany po jego obejrzeniu.

Chyba właśnie  te namacalne i uderzające emocje, sprawiły, że film odniósł wielki sukces. Praktycznie wszyscy ludzie, z którymi rozmawiałam rozpływali się nad doskonałością produkcji i jej rozlicznymi zaletami. Jednak, choć historia Leny wzruszyła mnie i przytłoczyła, sposób jej opowiedzenia kompletnie do mnie nie przemówił, a wręcz okrutnie rozczarował. Widz, który rozpoczyna seans bez znajomości zwiastuna, czy opisu nie ma szans zrozumieć, co się dzieje przez pierwsze pół godziny. Zachowanie bohaterów jest dziwne, niezrozumiałe, a to, co dzieje się na ekranie nie łączy się w składną logiczną całość i na żadnym etapie nie jest tłumaczone. Wielkim rozczarowaniem była też postać Benka, który jedynie momentami zdawał się być obecny, bo przez większą część filmu wydaje się nie mniej zdezorientowany niż widz. Całkowicie zbędne wydawały mi się również wstawki graficzne, przedstawiające raka trawiącego główną bohaterkę, jednak szalę goryczy przelała pojawiająca się znikąd kobieta stojąca niczym posąg między grającymi aktorami i śpiewająca piosenki mające podkreślić powagę rozgrywających się wydarzeń. Na plus zaliczę jedynie świetne postaci ekscentrycznego księdza (Eryk Lubos) i jedynej odważnej pani onkolog (Danuta Stenka). Jak dla mnie to jednak o wiele za mało, by uratować ten film.

Podsumowując: Choć film mną wstrząsnął, nie mogę szczerze powiedzieć, że mi się spodobał,  bo nie była by to prawda. Seans okazał się równie wzruszający, co męczący a nawet irytujący. Widać, że jest to film bardzo osobisty dla twórcy, wręcz intymny, jednak zupełnie mnie nie przekonał. Wielka szkoda, że ta historia nie została opowiedziana inaczej.

Ocena filmu: 6/10

(samej historii dałabym jednak 10/10, za wbijające w fotel emocje)