„Bezlitosne ostrze pamięci”- Laurie Halse Anderson

Wydawnictwo Lucky/ 336 str./ 34,90 zł/ 16.09.2015 r.

Panna Blue, zombie, odmieńcy i nierówna walka

ze wspomnieniami

Niebieskowłose bohaterki z nieznanych przyczyn zawsze wzbudzały moją sympatię, zyskała ona jednak nowy poziom gdy poznałam Hayley Rose Kincain. Ta buntowana, niepokorna i całkowicie nieprzeciętna nastolatka oczarowała mnie już pierwszym swoim słowem. Hayley dzieli ludzi na dwie kategorie: zombie i odmieńców (to oczywiście przenośnia). Sama jest dumną reprezentantką tej drugiej, nielicznej grupy i całą sobą zawzięcie broni własnej odmienności. Teraz jednak zmuszona jest zmierzyć się z całą hordą zombie, która próbuje ją przemienić- w dosłownym tłumaczeniu: dziewczyna musi przerwać powadzony dotychczas w starej ciężarówce koczowniczy tryb życia i skończyć ostatni rok w zwyczajnym liceum, co okaże się dla niej wielką próbą, ale także ogromną szansą.  

„Szybka lekcja. Na świecie żyją dwa rodzaje ludzi, zombie i odmieńcy. Tylko te dwa. Każdy kto wam powie, że jest inaczej, kłamie. Ten ktoś, to zapewne zombie kłamca. Nie słuchajcie zombie. Wybierzcie życie odmieńców.

Kolejna lekcja: każdy rodzi się jako odmieniec.

A to niespodzianka, prawda? Dzieje się tak dlatego, że oni psują wam mózgi. Ich trucizna każe wam myśleć, że odmieńcy są źli. Niebezpieczni. Sieją zniszczenie. Powtarzam- nie słuchajcie. Uciekajcie.”

Str. 7

Zombiefikacja nie jest jednak największym utrapieniem Hayley. Dziewczyna mieszka pod jednym dachem z tykającą bombą zegarową, czyli z ojcem, który jest weteranem wojennym cierpiącym za zespół stresu pourazowego. Trauma przemieniła mężczyznę nie do poznania, sprawiła, że stał się agresywny, nieobliczalny, a fale smutku topi bezustannie w coraz większych ilościach alkoholu. Wracając do domu Hayley nigdy nie wie, które oblicze ojca ujrzy otwierając drzwi. Czy śniąc sen na jawie, będzie przeżywał po raz kolejny okropieństwa wojny?  A może założy uśmiechniętą maskę, łudząc wszystkich dookoła, że nie dzieje się absolutnie nic złego? Najbardziej na świecie, Haley boi się jednak, że jej ojciec może się poddać. Sama nie ma zamiaru się poddawać i często zapominając o sobie, robi co w jej mocy by ratować ojca. Tylko jak pomóc człowiekowi, który jest już zbyt zniszczony wspomnieniami, by dalej walczyć? Nie jest to pierwsza przeczytana przeze mnie książka opisująca zespół stresu pourazowego, ale zdecydowanie najbardziej poruszająca, wstrząsająca, wreszcie nazywająca rzeczy po imieniu i ukazująca dosadnie jak trudna i nierówna jest walka ze wspomnieniami.

„W uszach miałam słuchawki, ale nie słuchałam muzyki. Musiałam słyszeć, co się dzieje dookoła na świecie, ale nie chciałam, żeby świat wiedział, że ja go słucham.”

Str. 9

Hyley to typowa samotniczka, która twierdzi, że sama najlepiej sobie ze wszystkim poradzi. Choć otacza się grubym murem znajdzie się kilka osób, które potrafią go przekroczyć. Oprócz nielicznej garstki przyjaciół, na horyzoncie pojawi się także odważny młody człowiek, który pod warstwą cynizmu i goryczy, dostrzeże w dziewczynie swoją bratnią duszę.  Rodzące się między nimi uczucie zostało opisane niezwykle delikatnie i uroczo, choć nie zabraknie w nim również miejsca na kilka słonych łez. Wszystkich bohaterów (odmieńców) z miejsca pokochałam. Autorka ubrała ich w przedziwne, pełne barwnych detali charaktery i stworzyła prawdziwie oryginalne osobowości. Możecie nazywać ich dziwadłami, bo w pewnym sensie nimi są, ale myślę, że każdy zombie czytający tą powieść, poznając bohaterów, natychmiast zamarzy by stać się odmieńcem.

„Gdy masz przyjaciela cała reszta boli mniej"

Str. 13

O CZYM?  „Bezlitosne ostrze pamięci”, to szczera, odważna i brutala opowieść o bólu, jaki potrafią zadać tylko wspomnienia i o tym, jak zmieniają one życie człowieka i całego jego otoczenia. Jest to historia opowiadająca o stracie, cierpieniu ale także o walce z własnymi demonami. Na nieco ponad 300 stronach, autorka zmieściła aż 94 króciutkie rozdziały, które pożerałam bardzo łapczywie z prawdziwym smakiem, chłonąc hipnotyzujący styl i inteligentne poczucie humoru. Było to moje pierwsze spotkanie z prozą Laurie Halse Anderson, ale z pewnością nie ostatnie. Czuję, że warto kontynuować tą znajomość, bo takich autorów nie spotyka się często, a z pewnością nigdy nie zapomina.

Ocena: 8/10