„Zostań, jeśli kochasz” (film)

Opis:

Mia Hall to nieśmiała, niezwykle utalentowana dziewczyna, która stoi przed najtrudniejszym życiowym wyborem. Jeśli zdecyduje się opuścić dom by podążać za muzycznymi marzeniami, straci miłość swojego życia. Wszystko zmienia się w wyniku pewnego wydarzenia, a Mia zawieszona przez jeden dzień między życiem a śmiercią musi zdecydować, po której stronie zostanie.

Zwiastun:

Recenzja:

Najtrudniejszy wybór

„Zostań, jeśli kochasz” jest kolejną ekranizacją, która przenosi na wielki ekran niesamowitą powieść. Ponieważ jak już zapewne wiecie, „Jeśli zostanę”- Gayle Forman, darzę ogromnym sentymentem, dlatego nikogo nie zdziwi fakt, że musiałam, po prostu musiałam jak najszybciej zobaczyć tą historię w filmowej wersji. Zawsze trochę się obawiam ekranizacji moich ulubionych książek, bo mam w stosunku do nich naprawdę duże wymagania. Tym razem, jednak naprawdę nie było czego się bać, bo seans okazał się obłędny.

Podobno przed śmiercią całe życie nagle przewija nam się przed oczami, niczym przyspieszony film. A gdyby ktoś pozwolił nam zdecydować, o tym czy zostać, czy odejść z tego świata? Mia (Chloë Grace Moretz)miała wszystko czego można pragnąć, cudowną rodzinę, kochającego chłopaka Adama (Jamie Blackley) i ogromny muzyczny talent. Lecz niespodziewanie, tragiczny wypadek odebrał jej wszystko. Trwając przez jeden dzień w stanie dziwnego zawieszenia między życiem a śmiercią, wspominając dotychczasowe życie dziewczyna musi odkryć w sobie siłę, by podjąć najtrudniejszą decyzję: zostać i żyć dalej, czy poddać się i odejść.

Zacznijmy może od tego jak film ma się do książki, bo zapewne dla fanów powieści będzie to bardzo istotne. Jeśli obawiacie się luźnej interpretacji, nieścisłości czy przeinaczeń, możecie odetchnąć z ulgą. Film niemal w 100% odwzorowuje książkę, nie odbiega od niej treścią ani przesłaniem. Niektóre elementy zostały (naprawdę nieznacznie) zmienione, ale moim zdaniem wyszło to produkcji na dobre, bo dodaje nieco dramatyzmu a za razem dynamizmu. Książka jest naprawdę cudowna, ale nie miałam pewności, jak odbiorę tak spokojną i melancholijną opowieść w filmowej wersji, bo przyzwyczaiłam się, że do kina chodzę na bardziej… wybuchowe produkcje. Jak widać czasem warto jednak zmienić repertuar, bo wrażenie jakie film na mnie wywarł, przerosło znacznie moje oczekiwania.

W filmie teraźniejszość jest znacznie mniej rozwinięta niż przeszłość i wszyscy, którzy nie znają książki, muszą być na to przygotowani. Film ma charakter wspomnieniowy, roi się w nim od retrospekcji, które niekoniecznie układają się w chronologiczną całość. Mia jest nie tylko główną bohaterką, ale też narratorką i opowiada nam całą swoją historię. Dlatego w jednej chwili jesteśmy w szpitalu i widzimy tragiczne skutki wypadku, by w następnej chwili przenieść się do jakiegoś wspomnienia dziewczyny, potem do kolejnego. Tak właśnie wygląda film i warto o tym wiedzieć, bo nie wszystkim pasuje taki niechronologiczny tok narracji. Znam osoby, które nie mogą się odnaleźć tym, co się dzieje i poskładać faktów w jedną całość. Jednak myślę, że w przypadku tego konkretnie filmu, nie powinno raczej być takich problemów. Może nie wszystko jest jasne od początku, ale w przeciwieństwie do niektórych ekranizacji, ta powinna być w pełni zrozumiała dla wszystkich, niezależnie od znajomości pierwowzoru.

Teraz szepnę może słówko o aktorach, którzy wydali mi się absolutnie nie do zastąpienia. Na pierwszy ogień rzućmy Mię, czyli Chloë Grace Moretz. Ta młodziutka i niezwykle utalentowana dziewczyna miała naprawdę trudną rolę do odegrania. Potrzeba naprawdę wiele zaangażowania, by wiarygodnie zaprezentować wszystkie emocje towarzyszące historii, tym bardziej, że są to emocje bardzo różne. Udało jej się to jednak świetnie. Widząc rozpacz jej bohaterki, widz wprost nie może powstrzymać wzruszenia, jej wspomnienia z przeszłości nadają historii ciepła, a gra na wiolonczeli przyprawia o dreszcze. Widząc jej występy nie mogłam się oprzeć wrażeniu, ze patrzę na profesjonalistkę, tym większe było moje zdziwienie, że Chloë zaledwie przez pięć miesięcy uczyła się grać na tym instrumencie.

Niemniejsze wrażenie zrobił na mnie Adam czyli Jamie Blackley. Szczerze mówiąc kompletnie w niego nie wierzyłam. Po prostu uważałam, że żaden aktor nie będzie tak doskonały jak książkowy Adam. Kompletnie się jednak myliłam. Jamie dokonał czegoś wprost niemożliwego w moich oczach i zagrał swoją postać znacznie lepiej niż została ona przedstawiona w książce. Zagrał słodkiego, czułego i kochającego chłopaka i stworzył z Chloe naprawdę zgrany duet. Do tego spisał się wprost koncertowo, jako muzyk w rockowej kapeli.

Bardzo istotną rolę w filmie odgrywa muzyka, która jest wprost wszechobecna. Z jednej strony mamy muzykę klasyczną, którą reprezentuje Mia, a z drugiej rocka uwielbianego przez wszystkich jej bliskich. Jest to opowieść nie tylko o tragedii i żałobie, ale też właśnie o muzyce, o tym jaki może mieć wpływ na życie i na to jak kształtuje człowieka. Dzięki cudownej ścieżce dźwiękowej, na widza czeka też dodatkowa porcja emocji, których w filmie i tak nie brakuje.

No właśnie. Emocje. Zostawiłam je sobie na koniec, ponieważ jak dla mnie to zdecydowanie najmocniejsza strona filmu. Wszystko mnie tu zachwyciło: historia, aktorzy, muzyka, ale emocje jakie towarzyszą tej historii po prostu powaliły mnie na kolana. O ile książka wywoływała momentami lekkie wzruszenie, tak podczas oglądania filmu łzy są wręcz nieuniknione. Nie cierpię płakać przy innych, dlatego dzielnie wstrzymywałam wybuch niepohamowanego płaczu, ale w pewnym momencie po prostu nie dało się wstrzymać w sobie tak silnych emocji. Co więcej, nawet po wyjściu z kina nie mogłam przestać myśleć o tej historii, utożsamiać się z nią i uwolnić się od wzruszenia. I właśnie dlatego uważam, że pod pewnym względem film przebił książkę. Po prostu rozbił mnie na kawałki.

Pytanie, czy polecam Wam film, jest więc pozbawione sensu. Twierdzę wręcz, że MUSICIE go zobaczyć. To przepiękna opowieść o miłości, godzeniu się ze stratą i trudnych wyborach. Choć historia dostarcza masy wzruszeń, ma też w sobie coś ciepłego, co wywołuje chwilami błogi uśmiech. Mogłabym tak pisać i pisać bez końca, ale myślę, że napisałam już wystarczająco wiele by Was przekonać. Wiem, że nie jest to film, który poruszy wszystkich tak samo, a nawet niektórym może się chwilami wydawać nudnawy, ale jest to produkcja, której trzeba dać szansę.  Jeśli więc czujecie, że to historia dla Was i nie macie serca z kamienia, serdecznie zapraszam do kin. Ja tym czasem czekam na wersję DVD, bo z przyjemnością obejrzę ten film ponownie i z pewnością nie będę już ukrywała wzruszenia.

Ocena:

10/10