„Ja, Frankenstein”

Opis:

Adam, potwór stworzony przez doktora Frankensteina, od ponad 200 lat żyje samotnie, kryjąc swoją tożsamość przed ludźmi. Obdarzony ogromną siłą i wytrzymałością, wytrenowany w sztukach walki, broni naszego gatunku przed zakusami istot rodem z najgorszych koszmarów. Nieoczekiwanie i wbrew swojej woli zostaje uwikłany w odwieczną wojnę pomiędzy dwoma klanami nieśmiertelnych. Obie frakcje chcą odkryć sekret jego zmartwychwstania, by dzięki niemu zdobyć kontrolę nad armią żywych trupów.

Zwiastun:

 Opinia:

Moja wiedza na temat Frankensteina zawsze była bardzo ograniczona. Szczerze mówiąc nie wiedziałam nawet czy to potwór czy jego twórca się tak nazywał. Wszystkie luki zostały jednak uzupełnione po obejrzeniu fantastycznego filmu w reżyserii Stuarta Beattie. Potwór stworzony przez szalonego naukowca zemścił się na swoim twórcy. Nie zaznał jednak przez to spokoju. Pozbawiony celu włóczy się po świecie skazany na wieczne życie w ciele bez duszy. Wszystko zmienia się, kiedy na jego drodze stają demony, które usiłują go porwać. Wkrótce ostaje wplątany w odwieczną wojnę pomiędzy demonami a gargulcami. Wojnę o losy ludzkości.  Nadchodzi czas, kiedy musi wyjść z cienia, bo choć nie prosił się o życie, to nie ma zamiaru go oddać. I będzie za nie walczył. Za wszelką cenę.

Tempo akcji zaskakuje już od pierwszej chwili, w zasadzie już pierwszy kwadrans seansu był niezwykle dynamiczny i co ciekawe- tempo nie zwalniało aż do ostatniej minuty! Film jest wprost przepełniony akcją, nieprzewidywalnością, napięciem i walką. Walki jest tam szczególnie dużo i nie ma się czemu dziwić- mamy przecież wojnę. Skala śmierci też jest rażąca, wielu poznanych bohaterów nie pozna zakończenia tej historii. Nie znaczy to wcale, że na ekranie zobaczymy jedną wielką krwawą miazgę. Wręcz przeciwnie, zamiast krwi dostajemy bowiem… ogień. I to całe morze ognia. Myślę, że nawet Małgosia Foremniak była by usatysfakcjonowana (jeśli oglądacie „Mam talent” powinniście wiedzieć co mam na myśli J )

Wspominałam nieprzewidywalność, ale paradoksalnie największym zaskoczeniem dla widza jest sam główny bohater. Ciężko go rozgryźć i dobrze poznać, bo on sam nie wie do końca kim jest. Jako twór pozbawiony duszy nie jest przyzwyczajony do dbania o kogokolwiek poza sobą, nie wiemy więc do końca jakie podejmie decyzje w związku z wojną i czy w ogóle da się w nią wciągnąć. Jak ma zaufać komukolwiek, skoro nie ufa nawet sobie?

Co ciekawe w filmie próżno szukać jakiegokolwiek wątku romantycznego, choć teoretycznie były powody by sądzić, że taki będzie. Filmowcy przyzwyczaili nas, że w każdej produkcji obowiązkowo musi znaleźć się miłość, lub chociażby pożądanie. W końcu skoro zombie może kochać, to Frankenstein chyba tym bardziej?  Tu jednak priorytety są nieco inne i choć początkowo byłam odrobinę rozczarowana, to po namyśle muszę przyznać, że było to dobre posunięcie, ponieważ taki wątek był faktycznie zbędny.

Film opowiada o drodze głównego bohatera do poznania własnego „Ja”, akceptacji siebie i znalezieniu celu w życiu. Tytuł „Ja, Frankenstein” nie jest więc przypadkowy. Bohater nie należy do żadnego znanego mu gatunku, nie jest demonem, gargulcem, ani nawet człowiekiem. Usiłuje więc  odkryć CZYM lub KIM tak naprawdę jest.

Jestem pod ogromnym wrażeniem tej barwnej, dopracowanej i dynamicznej produkcji i polecam ją wszystkim fanom dobrego kina.

Ocena:

9/10