„Whisper. Nawiedzony dom”- Isabel Abedi

Dusza, która nie może zaznać spokoju

Sławny rodzic potrafi zamienić życie swojego dziecka w piekło. Co gorsza, często zupełnie nieświadomie. Za to właśnie Noa nienawidzi swoją matkę Kat. Szaloną, zabawną, pełną energii aktorkę, która ku rozpaczy Noi przeżywa właśnie szczyt popularności. Każdy jednak chce, choć na chwilę odetchnąć od sławy i zaszyć się w jakimś odludnym, przytulnym miejscu z dala od miejskiego zgiełku. To właśnie dlatego, Kat wraz z Noą i Gilbertem- swoim przyjacielem gejem, postanawia wynająć dom na wsi. Jak się jednak okazuje, dom ma ponad pięćset lat i choć wydaje się całkiem niepozorny, jak każdy stary budynek skrywa pewne mroczne tajemnice.

„Myślę, że strach, jaki odczuwa człowiek stojący nad przepaścią, w rzeczywistości jest raczej tęsknotą. Tęsknotą za tym, żeby rzucić się w dół - albo lecieć z rozpostartymi ramionami.”*

Pewnego wieczoru, świętując ukończenie remontu salonu cała trójka razem z Davidem (chłopakiem, który pomagał doprowadzić im dom do porządku) postanawia dla żartu urządzić seans spirytystyczny. Niewinna zabawa ze szklanką, szybko przybiera jednak całkowicie nieoczekiwany obrót. Okazuje się bowiem, że trzydzieści lat temu na strychu wynajmowanego przez niech domu została zamordowana młoda dziewczyna. Prawda jednak nigdy nie wyszła na jaw, a morderca wciąż jest na wolności…

Mimo początkowego niedowierzania, Noa razem z Davidem usiłują za wszelką cenę odkryć jak doszło do morderstwa i kto jest jego sprawcą. Kluczem do odkrycia tajemnicy okazują się być złowróżbne przepowiednie starej kobiety w czerni oraz dawno zaginiony klejnot. Podczas prywatnego śledztwa Noa i David zbliżają się do siebie, ale też narażają na śmiertelne niebezpieczeństwo. Morderca jest bowiem bliżej niż im się wydaje. Czy odkryją jego tożsamość zanim historia sprzed trzydziestu lat się powtórzy?

„Zwierzanie się drugiemu człowiekowi jest w gruncie rzeczy jak gra, w której albo wszystko się przegrywa, albo wygrywa. Ten drugi jest zawsze przeciwnikiem i dokładnie tak należy go traktować. Żaden gracz nie kładzie odkrytych kart na stole. Trzyma je w dłoni i wybiera, które wyrzucić pierwsze, a które zatrzymać do końca.”*

Co sprawiło, że ta cieniutka książeczka (niewątpliwie przeznaczona dla młodszej młodzieży, choć bohaterowie są wiekiem zbliżeni do mojego) nie pozwoliła mi opuścić swoich kart dopóki nie przeczytałam ostatniego zdania? W głównej mierze, stało się to za sprawą bohaterów, którzy byli tak dobrze wykreowani i autentyczni, że nawet historię o duchu uczynili realistyczną. Ponadto autorce bardzo dobrze udało się oddać sielską atmosferę, jakiej można uświadczyć tylko na wsi, a do tego idealnie wykreowała obraz zamkniętej społeczności, która broni swoich tajemnic.

O morderstwo podejrzewałam każdego a i tak nie domyśliłam się, kto to był. Co prawda detektyw ze mnie żaden, ale byłam naprawdę pod wrażeniem jak sprawnie autorka zakamuflowała prawdę. W końcu ktoś pozwala nastolatkom myśleć i główkować a nie podaje wszystko na tacy. Naprawdę, strasznie mnie to wkurza, kiedy autor traktuje czytelnika jak osobę nieposiadającą mózgu.

Książeczka, choć cieniutka wciąga od pierwszej strony. Jest nastrojowa, ciepła, urzekająca prowincjonalnym klimatem i aurą tajemniczości. W zakończeniu akcja przyspiesza dynamicznie powodując nagłe skoki adrenaliny. Morderstwo z przed lat, zagadka do rozwiązania, młodzieńcza miłość i gorące wakacyjne słońce.  Ja spędziłam naprawdę przyjemny wieczór czytając o nawiedzionym domu i tajemniczym duchu. Książka jest jednak jak wakacyjna znajomość: cudowna dopóki trwa, lecz kiedy nadchodzi czas wyjazdu, wiesz, że prawdopodobnie już nigdy się nie spotkacie. Lecz zawsze będziesz ją wspominać z uśmiechem na ustach. Idealna na podróż. Polecam. 

Ocena:

7/10

* fragmenty powieści