„Kalejdoskop wspomnień”- Gaja Kołodziej

Wyd Muza | 288 str. |29,90 zł | 08.06.2016 r.

„Słowa są jak czas- nie można ich cofnąć”

Po pięciu latach nieobecności młoda malarka Aniela, postanawia wrócić w rodzinne strony. Okoliczności są dramatyczne, a na barkach dziewczyny spoczywa ogromny ciężar bolesnych doświadczeń. Bohaterka  ujawnia je czytelnikowi nieśmiało i nieśpiesznie, wciąż intrygując i ciekawiąc swoją tajemniczością. Już po przylocie do Warszawy czeka na dziewczynę kolejny cios. Okazuje się, że jedyna bliska jej osoba, ostatni i najważniejszy członek rodziny- matka, zginęła w wypadku w drodze na lotnisko. Świat Anieli chwieje się w posadach. Została zupełnie sama na świecie w momencie gdy najbardziej potrzebuje wsparcia i bliskości. Gdzieś w umyśle czają się również niebezpieczne myśli i oskarżenia, a także wyrzuty sumienia. Czy śmierć matki, to jej wina? Co by było, gdyby… Przytłoczona rozpaczą dziewczyna, nie dostrzega jednak, że wciąż otaczają ją kochający ludzie, a ten, przed którym uciekała przez całe swoje życie, może wreszcie okazać się jej wybawieniem.

„Odwzajemnioną miłość mieli wręcz wytatuowaną na skórze. Nawet ich oddechy były zsynchronizowane, zdawały się poruszać powietrze, lgnąc do siebie, oplatając ich ciała, jakby żyli w osobnym wymiarze, w oddzielnej galaktyce, w której słowo „kocham” stanowi źródło grawitacji”.

Sam tytuł sugeruje, że jednym z najważniejszych elementów powieści będą wspomnienia. Wplatanie ich w teraźniejsze wydarzenia nie jest wcale proste. Autor musi się nieźle nagimnastykować, pilnować chronologii, nie zdradzać zbyt wiele w nieodpowiednim czasie. Tego typu powieści są niczym układanka, do której wciąż dodajemy nowe brakujące elementy. Lub jak tytułowy kalejdoskop, w którym obrazy ciągle się zmieniają i nakładając na siebie, tworzą różnobarwne mozaiki. Zawsze obawiam się jak pomysł wyjdzie w konfrontacji z wykonaniem, lecz Gaja Kołodziej nie jest amatorką, lecz prawdziwą profesjonalistką, która dokładnie przemyślała swoją opowieść i mistrzowsko poprowadziła narrację. Wtrącone w  tekst wspomnienia mają dokładnie taki charakter jak mieć powinny. Każde z nich rzuca nowe światło na całą opowieść, niejednokrotnie sprawiając, że punkt widzenia czytelnika zmienia się diametralnie, zmuszając do przemyślenia wszystkiego, co dotychczas wydawało nam się, że wiedzieliśmy.

Historia nie tylko jest świetnie opowiedziana, ale też po prostu ciekawa i zajmująca sama w sobie. Nie zabraknie tu dramatycznych chwil, wyciskających łzy z oczu, ale zdarzą się również takie, będące promyczkiem światła w szarej rzeczywistości. Choć to bez wątpienia literatura obyczajowa dla kobiet, styl narracji, forma historii, a także młoda bohaterka, przynoszą skojarzenia z bardzo modnym i popularnym ostatnio new adult. Nie wiem dokładnie jaki był zamysł autorki, ale dla mnie to coś pomiędzy tymi gatunkami, w delikatnym i subtelnym tonie. Jaki jest efekt? Książkę pokochają nie tylko dojrzałe kobiety, również te młodsze, zbliżone wiekiem do bohaterki, ale też nastoletnie dziewczyny, które odnajdą siebie we wspomnieniach Anieli.

„Nie każda miłość jest głęboka i wieczna. Czasem to tylko potrzeba bliskości, zaufania, wzajemnego zaangażowania. Innym razem liczy się przede wszystkim namiętność. Ludzie się różnią , mają odmienne potrzeby. I kochają każdy na swój sposób.”

Oprócz historii nie sposób nie pokochać również bohaterów, tych pierwszoplanowych, ale też tych pozornie mniej istotnych, choć nie mniej ważnych w ostatecznym rozrachunku. Jak każda (zapewne) kobieta, tak i ja, dałam się oczarować Adrianowi, młodemu lekarzowi i wielkiej, nieodwzajemnionej miłości Anieli. Samą narratorkę również polubiłam, lecz nie mogłam pogodzić się z jej skłonnością do uciekania, przed tym, czego się boi, a także z jej pochopnością i wybuchowością. Choć wewnętrznych monologów i przemyśleń jest tu bez liku, zabrakło mi trochę słów, które padały w rozmowach Anieli z innymi bohaterami. Dawno nie miałam do czynienia z tak nieskłonną do rozmowy bohaterką i nieco mnie to raziło, bo choć jej opinię doskonale znałam, chciałabym też zobaczyć jak wygląda w konfrontacji z drugim człowiekiem.

O CZYM?  „Kalejdoskop wspomnień”, to przepiękna i bardzo smutna opowieść o samotności, walce z przeszkodami, które życie rzuca nam pod nogi, o stracie, żałobie i odnajdywaniu się na nowo w znajomym, choć obcym świecie. To książka, o różnych rodzajach i odmianach miłości, która potrafi ranić, ale też leczyć, skłaniać do dramatycznych czynów i ogromnych poświęceń. Przede wszystkim, jest to jednak opowieść, o marzeniach i ukrytych pragnieniach, a także o tym, że naprawdę warto je mieć i do nich dążyć. Bo kim jest człowiek, który nie potrafi marzyć?

Ocena: 8/10

Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Muza!