Odnaleźć zagubioną duszę

„Miasto zagubionych dusz”- Cassandra Clare

Wyd.Mag

Znacie takie serie, które chwytają za serce i nie pozwalają o sobie zapomnieć już nigdy? Takie, które znacie na pamięć a ich bohaterowie prawie należą do rodziny? Taką właśnie serią są „Dary Anioła” Cassandry Clare. Wątpię by ktokolwiek choć odrobinkę o niej nie słyszał. Co wpłynęło na taką popularność? Moim zdaniem ciekawa fabuła, cudowni bohaterowie i magia eksplodująca z każdej kartki. Co mogę poradzić- kocham ją. I choć o nocnych łowcach mogę czytać bez końca to coraz częściej się zastanawiam czy rozszerzenie trylogii do sześciotomowej serii nie było błędem…

Co to są nocni łowcy, demony, Clave i takie tam powinni wszyscy wiedzieć. A jeśli nie to marsz do poprzednich tomów! Serio bardzo lubię kiedy czytacie moje wypociny ale nie chcę Wam psuć zabawy, dlatego lepiej pomińcie ten kawałek.

Poprzedni tom kończy się w momencie kiedy niby to martwy Sebastian, prawdziwy syn Valentine’a i brat Clary, zmusza Jace’a do zawarcia swego rodzaju braterstwa krwi, co przywraca mu życie ale też związuje ich obu bliźniaczą więzią. „Miasto zagubionych dusz” zaczyna się bezpośrednio po tych wydarzeniach. A konsekwencje są tragiczne. Jace ucieka z Sebastianem z instytutu, lecz nie jest już tym samym człowiekiem- staje po złej stronie mocy, jest  ślepo podporządkowany i nie jest w stanie uwolnić się od czaru Sebastiana. Ich więź jest zabójcza- dosłownie. Syn Valentine’a ma swoje plany. Jeszcze okrutniejsze niż plany ojca. Dlatego Clave postanawia zabić ich obu. Niewielu wierzy, że Jace’a można jeszcze ocalić, lecz Clary nie ma co do tego wątpliwości. Zakochana dziewczyna zrobi wszystko by ocalić ukochanego- choćby ryzykując przy tym własne życie. Choć ta walka należy do niej i sama musi się z nią zmierzyć w ocalenie Jace’a wierzą jeszcze jego przyjaciele. Poruszą niebo i piekło by zdobyć broń, która uwolni go spod władzy złych mocy. Jednak nie wszystko jest takie proste. A im lepiej pozna się wroga tym więcej rodzi się wątpliwości…

Nie wiem czy to normalne czy nie, ale ostatnio strasznie lubię złych chłopców. Choć Sebastian jest bardzo złym chłopcem i najogólniej bohaterem negatywnym zaczęłam postrzegać go troszeczkę inaczej. Wszystko przez autorkę, która nieźle namieszała mi w głowie. Nie dałam się co prawda oszukać, ale doceniam tą postać za nieprzewidywalność. Choć od początku wiadomo, że ten chłopak to czyste zło, można dostrzec, że rodzi się w nim coś na kształt uczucia. I choć wszyscy wokół twierdzą, że to jedynie maska widać w nim coś co można uznać za potrzebę bliskości, bo w gruncie rzeczy mimo całej swej siły jest to jedynie chłopiec wychowany przez ojca na potwora, niemający na świecie absolutnie nikogo. Dlatego mimo iż powinnam go znienawidzić w zasadzie jeszcze go nie skreśliłam.

Jeśli jest w tej części coś co wyróżnia ją na tle reszty serii to zdecydowanie jest to namiętność. Uff było gorąco. Pani Clare naprawdę się rozszalała pod tym względem. Tym bardziej, że nie podglądamy tu wcale jednej pary. Naliczyłam ich co najmniej pięć. Nie wszystkim idealnie się układa. U jednych się sypie, u innych uczucie rozkwita. Możecie być pewni, że pod tym względem emocji nie zabraknie.

Jak już wcześniej wspomniałam miała to być trylogia. I po tym moim radosnym świergocie mogliście odnieść wrażenie, że całym sercem popieram. Otóż niekoniecznie. Książki pani Clare świetnie się czyta jednak ta historia powinna była się zakończyć na tomie 3. Generalnie całą serię dzielę na dwie trylogie: pierwszą i drugą. Druga jest zdecydowanie bardziej dramatyczna, mroczna i poważniejsza, jednak nie mogę się pozbyć wrażenia, ze też odrobinę naciągana… Bo mimo iż to spotkanie z nocnymi łowcami było równie udane co poprzednie, czegoś mi tu zabrakło. Nie jestem w stanie nawet określić czego. Coś było zwyczajnie nie tak. Cassandrze nie udało się odtworzyć tego niepowtarzalnego klimatu „pierwszej trylogii”. Myślę, że lepiej by zrobiła gdyby skupiła się na preqelu  („Diabelskie Maszyny”)bdo tej serii, który aktualnie tworzy (i jest genialny!), lub na kolejnej serii o nocnych łowcach której wypatruję od dawna z wielkim napięciem. Chętnie też przeczytałabym coś zupełnie nowego jej autorstwa bo styl bardzo mi się podoba. A zresztą do diabła ze stylem kocham tą kobietę za humor! Jest genialna.

Choć ten tom nie zalicza się do czołówki moich ulubieńców, poprzez sentyment daję ocenę:

9/10