Piekło to inni

"Lucas"- Kevin Brooks

Wyd. Media Rodzina

Ostatnio zapragnęłam odetchnąć trochę od opowieści nadnaturalnych i przeczytać coś do bólu normalnego. Dosłownie. Ponieważ „zwykłe” obyczajówki mi nie leżą, bo zwyczajnie nic się w nich nie dzieje (a przynajmniej nic interesującego), zdecydowałam się na dramat. Fragment zamieszczony na okładce (który swoją drogą tą okładkę szpeci, no bo serio kto do cholery wkleja cytat na okładkę?! Rozumiem- z tyłu, ale z przodu?...) sugeruje wzruszającą opowieść pełną emocji. A to lubię: emocje. I to najlepiej mocne. Tak się jednak składa, że poprzeczka, i tu trzeba zaznaczyć, że została zawieszona niezbyt wysoko, spadła z hukiem. Zaraz wyjaśnię Wam dlaczego.

Książka Kevina Brooksa jest krótką kroniką lata pewnej maleńkiej wysepki. Jej mieszkańcy to ludzie bardzo przywiązani do swojej ziemi z naciskiem na SWOJEJ, wręcz hermetyczni i traktujący obcych z wyższością i pogardą. Wyspę odkrywamy oczami nastoletniej Caitlin McCann, córki pisarza, której matka zginęła przed laty w wypadku samochodowym. Dziewczyna mimo iż wkracza w dorosłość nie zamierza naśladować rówieśników i chodzić z nimi na pijackie imprezy, woli długie spacery po plaży ze swoim psem Deeferem wpatrywanie się w niebo i rozmyślanie. Ludziom nie do końca to pasuje więc jest uznawana za dziwną, podobnie jak jej ojciec, nieakceptowany do końca na wyspie z powodu obcego pochodzenia. Życie małej rodziny nie jest usłane różami ale nie odbiega od normalności. Do czasu…

Na wyspę przybywa pewien tajemniczy wędrowiec. Młody chłopak, nastolatek, pełen tajemnic. Od pierwszej chwili wydaje się Caitlin fascynujący. Jednak nie wszyscy tak twierdzą. Chłopak jest bowiem inny, ma w sobie coś sekretnego i niebezpiecznego. I przede wszystkim: jest obcy. Od początku wiadomo, że nie będzie na wyspie mile widziany. Pojawiają się plotki i obraźliwe słowa. „Cygan. Włóczęga. Brudas. Zboczeniec.” Choć chłopak nie zrobił nic złego (wręcz przeciwnie), staje się obiektem nienawiści, co wkrótce doprowadzi do dramatycznego finału.

Książka miała potencjał. Naprawdę. Historia, gdyby została przedstawiona inaczej, byłaby naprawdę niezła. Ale mnie niestety nie porwało. Po prostu zmarnowany temat… Książka przede wszystkim kuleje pod względem technicznym. Owszem, znalazłam tam parę ciekawych cytatów i chwilami nawet podobał mi się styl autora ale zaznaczam: tylko chwilami. Bo przez większość czasu miałam wrażenie, że naprawdę czytam książkę napisaną przez piętnastoletnią dziewczynę. Do minusów można zaliczyć dialogi, które chwilami przypominały mi listę zakupów. Ciągłe „-tak. -Aha. -Ok. -no to pa. -Pa” strasznie mnie to irytowało.

Podstawowy problem miałam jednak z samą bohaterką. Irytowała mnie niesamowicie! Ciągle pakowała się w kłopoty, bo nie chciała być dla kogoś niegrzeczna, co z kolei nie przeszkadzało jej być niegrzeczną w stosunku do ludzi na których powinno jej zależeć. Jest też bardzo naiwna i … no cóż głupia. Autor poświęcił zdecydowanie za dużo miejsca jej przemyśleniom na temat natury a za mało na jako takie wydarzenia. Bo mimo 340 stron dzieje się tu naprawdę malutko. W dodatku zauważyłam, że dwa czy trzy razy zdarzają się powtórzenia, to znaczy, że bohaterowie się powtarzają i mówią słowo w słowo  to samo co wcześniej.

Na okładce możemy przeczytać „poruszająca love story”. Cóż… ani poruszająca, ani love, ani story… Wzruszeń nie było oprócz ostatniego rozdziału. Autor zwyczajnie nie potrafił wzbudzić we mnie tej iskry odpowiedzialnej za jakiekolwiek emocje. Love... do tej pory uważałam się za jako taką znawczynię romansów. A już przynajmniej myślałam że znam jego definicję. Ale kurde tu nie było ŻADNEGO romansu! Nul, zero. W zasadzie nie wiem w ogóle co to było bo przyjaźń też raczej odpada. Nie bardzo orientuję się jaki rodzaj związku chciał stworzyć pan Brooks między Cait a Lucasem ale wyszło coś na kształt fascynacji, ale o jakim podłożu? To pozostanie tajemnicą.

Tajemnice no właśnie. Jest ich tu trochę. Lucas to człowiek znikąd, bez przeszłości, rodziny, znajomych, domu… Chodzi z miejsca na miejsce i nigdzie nie bawi długo. Lubię razem z bohaterami, kawałek po kawałku odkrywać tajemnice. Tym większe było moje rozczarowanie kiedy okazało się, że tajemnice pozostają tajemnicami… do końca.

Nie jest jednak tak, że książka ma same minusy. Czyta się ją niebywale lekko i szybko. Ja w leniwym tempie, którego nie powstydziłby się żaden ślimak, przeczytałam ją w dwa wieczory. Jak już wspominałam można znaleźć nieco cytatów i całkiem przyjemnie się odprężyć. Daję autorowi plus za tematykę jaką podjął w swojej twórczości. Kevin Brooks pisze bowiem o rzeczach trudnych i takich „o których się nie mówi”.  W „Lucasie” porusza problem zamkniętych społeczności, nietolerancji, molestowania,  buntu, straty bliskich, presji otoczenia, uzależnień, a nawet tuszowania prawdy ze względu na pozycję społeczną. Szkoda jednak, że robi to tak powierzchownie. Szkoda tym bardziej, ze planowałam sięgnąć po inne książki tego autora, a mianowicie „Candy” i „Drogę umarłych”, bo ich opisy są bardzo intrygujące. Ale kto wie, może się jeszcze zdecyduję.

Sama nie wiem czy polecać wam tą książkę. Jestem pewna,  że niektórym może się spodobać, głównie tym w wieku zbliżonym do wieku bohaterki, ale jeśli szukacie bomby emocjonalnej to mam dobrą radę: szukajcie dalej.

6/10