„Obietnica Łucji”- Dorota Gąsiorowska

Wydawnictwo Znak/ 427 str./ 34,90 zł/ 2015 r.

Czasem, by odnaleźć siebie

trzeba się mocno pogubić

Dostatnie życie daje stabilizację i pewien rodzaj wewnętrznego spokoju, nie zawsze jednak okazuje się gwarancją szczęścia. Dla Łucji dostatek okazał się jedynie złudzeniem, które pewnego dnia pękło jak bańka mydlana. Kiedy ta wypalona, rozwiedziona i znudzona swoim dotychczasowym życiem kobieta, znajduje w gazecie pewne ogłoszenie nie waha się nawet przez chwilę. Pakuje walizki i wyrusza na wieś w poszukiwaniu szczęścia i… samej siebie.

Łucja trafia do Różanego Gaju, prowincjonalnej miejscowości z pięknym zapomnianym pałacem. Tam jej życie zaczyna się od nowa. Ożywa dawna miłość do historii i nauczania młodych ludzi. Pozorny spokój kobiety burzy jednak pojawienie się Ani, uczennicy, która do złudzenia przypomina Łucji ją samą gdy była dzieckiem. Nosząc w sobie ciężki bagaż bolesnych doświadczeń, nauczycielka postanawia dowiedzieć się więcej o dziewczynce i pomóc jej za wszelką cenę. Wszystko jednak zmienia się kiedy Łucja poznaje śmiertelnie chorą matkę Ani i pod wpływem rodzącej się między nimi przyjaźni, składa kobiecie obietnicę, że odnajdzie ojca jej córeczki. Jednak kiedy na jaw wychodzą coraz to nowsze fakty, przestaje mieć pewność czy postąpiła słusznie, a zaplątana w coraz gęstszą sieć kłamstw, nieuchronnie dąży do prawdziwej katastrofy.

„Dlaczego tak trudno mi przebywać w obliczu prawdziwego szczęścia?- zastanawiała się. Może właśnie dlatego, że to szczęście było prawdziwe. Nie udawane, tylko zwykłe, normalne i szczere. Ono po prostu jest, o nim się nie mówi, nie pokazuje się go palcami. Takie szczęście się czuje.”

„Obietnica Łucji” jest jedną z tych powieści, które bez wahania można nazwać żywymi organizmami. Wszystko w tej historii, zarówno bohaterowie, miejsca jak i wydarzenia, zdają się być całkowicie realne i namacalne, do tego stopnia, że czytelnik ma wrażenie jakby podglądał coś, co dzieje się naprawdę. Realne w powieści są też emocje i z pewnością wkradną się prosto do każdego serca. Powieść Pani Gąsiorowskiej nie jest wesołą, naszpikowaną dowcipami historią. W gruncie rzeczy jest to opowieść bardzo smutna i przejmująca, która wywoła łzy wzruszenia i nie pozostawi nikogo obojętnym. Z drugiej jednak strony, każda linijka tej historii przesiąknięta jest nadzieją uczy, że życia nigdy nie można spisywać na straty, i że trzeba o nie walczyć za wszelką cenę.

Przez ponad 400 stron tekstu, płynie się wprost błyskawicznie. Równe tempo, brak przestojów, nudnych momentów i niezwykle przyjemne pióro pisarki, czynią „Obietnicę Łucji” idealną lekturą zarówno dla tych którzy lubią zaczytać się na dłużej, jak i dla zabieganych, mogących pozwolić sobie zaledwie na kilka rozdziałów dziennie. A propos rozdziałów, są niezbyt długie i mają przyjemną formę „schodków”, nie kończą się nagłymi zwrotami akcji, a raczej zamykają kolejne etapy czytelniczej podróży, więc nawet po dłuższej przerwie bez problemu można odnaleźć się w opowieści.

„Życie jest piękne w całej palecie swoich barw, a my jesteśmy tu, na ziemi, aby się z nim zaprzyjaźnić, stworzyć wspaniałe dzieło, a nie po to, by się z nim szarpać i oskarżać je o podsuwanie nam niewłaściwych ludzi, pakowanie nas w niewłaściwe miejsca. Całe mistrzostwo polega na tym, aby cieszyć się prostotą życia, nie zaś szukać wymyślonego ideału szczęścia, który nie istnieje”

O CZYM?  „Obietnica Łucji”, to proza obyczajowa naprawdę wysokiej próby i gdybym nie wiedziała, że jest ona debiutem literackim, nigdy bym się tego nie domyśliła. Od pierwszej do ostatniej strony przepełniona jest subtelnością i nadzieją, ale też potężnym pokładem uczuć. Opowiada o odrzuceniu, tłumionych emocjach, kłamstwach, zdradzie i przebaczeniu. O śmierci, ale również, a raczej przede wszystkim, o życiu. Bo nigdy nie jest za późno by zacząć je od nowa.

Ocena:

9/10

Za książkę do recenzji dziękuję Wydawnictwu Znak!