„Need for speed”

Opis:

Kierowca rajdowy - Tobey - wychodzi z więzienia po odsiedzeniu kary za przestępstwo, w które wrobił go dawny wspólnik. Szukając okazji do zemsty zgłasza akces do nielegalnych, ekstremalnych rajdów ulicznych. Tymczasem dawny wspólnik na wieść o jego uwolnieniu, wyznacza nagrodę za jego głowę.

Zwiastun:

Recenzja:

Coś więcej niż wyścig

Już na samym początku muszę przyznać, że nie jestem fanką filmów, których motywem przewodnim są wyścigi, szybkie auta i tym podobne sprawy. Na „Need for speed” dałam się namówić w zasadzie tylko dlatego, że mojemu chłopakowi bardzo zależało na obejrzeniu tego filmu. Nie jestem wybredna więc myślałam, że spędzę w kinie 130 minut oglądając przyjemny film i wyjdę z kina zadowolona ale nie zachwycona. Bardzo się pomyliłam, bo oto zupełnie niedoceniany przeze mnie film stał się jednym z lepszych, jakie ostatnio widziałam!

               

Tobey Marshall prowadzi wraz z paczką przyjaciół warsztat samochodowy, zalega jednak ze spłatą kredytu a pieniądze wygrane w nielegalnych wyścigach już nie wystarczają by pokryć długi. Przyparty do muru jest zmuszony przyjąć zlecenie od swojego wroga Dino Brewstera, który oferuje mu ogromną sumę za dokończenie Forda Mustanga. Tobey decyduje się na taki układ jednak pewnego dnia bardzo pożałuje układów z wrogiem. Podczas pewnego nielegalnego wyścigu dochodzi bowiem do tragedii i choć to Dino jest za nią odpowiedzialny zrzuca całą winę na Tobey’ego. Gdy po latach chłopak wychodzi z więzienia postanawia za wszelką cenę udowodnić winę Dina i pomścić śmierć przyjaciela. A dokonać tego chce biorąc udział w legendarnym wyścigu…

Generalnie fabuła wydaje się być prosta i bardzo podobna do wszystkich innych, proponowanych nam w podobnych filmach. A jednak coś ujęło mnie w tej produkcji za serducho i nie chce puścić. Składa się na to cała masa czynników. Po pierwsze świetni aktorzy. Aaron Paul jako Tobey bardzo mi się podobał. Musiał odegrać całą gamę emocji i żadnej nie pominął. Zachwycił mnie też jego hipnotyczny głos, który pokochałam już w zwiastunie. Imogen Poots w roli charyzmatycznej angielki Julii też była cudowna. Nie dało się jej nie polubić, a jej kobiecy akcent w filmie sprawi, że produkcja stanie się o wiele atrakcyjniejsza również dla płci pięknej ( Imogen i Aaron grali już w tym roku razem w filmie „Nauka spadania”, nie omieszkam sprawdzić jak tam sobie poradzili). Garażowa ekipa Tobey’ego okazała się nie tylko paczką zgranych kumpli pracujących jak dobrze naoliwiony mechanizm, ale dodawała też produkcji wielu zabawnych momentów. Za to Dominic Cooper w roli Dino sprawiał samym swoim wyglądem, że miałam ochotę uderzyć go w twarz. Rasowy dupek- idealny w tej roli ;-)

Na pochwałę zasługuje też cała oprawa wizualna. Fanów motoryzacji zachwycą świetne auta (znam nawet kilka dzięki oglądaniu Top Gear). Ja na autach się nie nam, ale nawet mi ryk silnika podnosił ciśnienie.  Podobno wszystkie popisowe numery zostały nakręcone a nie stworzone komputerowo. Nie mnie to oceniać, ale trochę ciężko mi sobie wyobrazić, że te wszystkie cuda, które widziałam na ekranie były w 100% realistyczne. Ale nie tylko samochody robią wrażenie. Wzrokowcy na pewno będą zadowoleni, bo nawet krajobrazy są niezwykle plastyczne i doskonale dobrane.

Co jeszcze mnie urzekło? Po tych ludziach dosłownie było widać, że dla nich to nie są po prostu wyścigi. To sztuka. A nawet „sztuka najwyższych lotów” jak powiedział jeden z bohaterów. Do tego (jak to dostrzegł mój chłopak) emocje były naprawdę realne. Kierowcy pędząc 300 km/h nie udają wyluzowanych i pewnych siebie. Są skupieni, zestresowani, widać wręcz pot kroplący się na czołach.

Do tego muzyka- wprost perfekcyjna. Szczególnie zapadł mi w pamięć zanany wcześniej kawałek Linkin Park- „Roads untraveled” (do posłuchania poniżej)

Nie jest to tylko film o nielegalnych wyścigach i szybkich autach. Jest to opowieść o honorze i sprawiedliwości. Dla Tobey’ego De Leon to wyścig nie po zwycięstwo, ale po przebaczenie, odkupienie, zemstę. Akcja pędzi nieprzerwanie a za każdym razem kiedy wydaje nam się, że lekko spowalnia, nagle przyspiesza ze zdwojoną mocą. Zwrotów akcji nie sposób zliczyć i są tak niespodziewane, że za każdym razem wbijało mnie w fotel. Historia dostarcza wielu wzruszeń, ale były też momenty, kiedy śmiałam się jak głupia. W zasadzie nie wiem komu film mógłby się nie spodobać bo skoro podobał się mi- osobie nie gustującej ani w filmach akcji, ani w wyścigowych furach, oraz mojemu chłopakowi, który zna wszystkie filmy z tego gatunku na pamięć, a ocenę ustaliliśmy wspólnie i jednogłośnie. Film tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że nie ma sensu ograniczać się jedynie do ulubionych gatunków, bo te pozornie nielubiane mogą okazać się zaskakująco atrakcyjne. Seans dostarczył mi masy wrażeń i wyszłam z kina naprawdę zadowolona. Za to niezwykle pozytywne zaskoczenie nie widzę żadnych przeciwwskazań by wystawić maksymalną ocenę. W swoim gatunku jest to jedna z najlepszych produkcji.

Ocena:

10/10