„Sekta egoistów”- Eric- Emmanuel Schmitt

Wyd. Znak Literanova | 208 str. | 32,90 zł | 02.11.2015 r.

„Odrobina tajemnicy ekscytuje,

jej nadmiar otępia.”

Chyba żadne słowa nie oddadzą trafniej tego, co czuję po lekturze „Sekty egoistów”, niż powyższe, o ironio, pochodzące właśnie z tej książki. Czuję się otępiona. Każda poprzednia książka Schmitta działała na mnie wprost odwrotnie. Jego powieści są jak przebudzenie z długiego snu, pewien stopień olśnienia i chwila ciszy kiedy uświadamiamy sobie, że to, co wydawało się nam znajome, nagle nabiera nowego kształtu. Niestety nie tym razem…

 Głównym bohaterem powieści jest Gerald, młody filozof, poszukujący materiałów do swojej pracy doktorskiej. Pewnego dnia, postanawia się zbuntować, w zasadzie przeciwko samemu sobie i wybiera z katalogu zupełnie przypadkową pozycję. Zafascynowany trafia w niej na wzmiankę o sekcie egoistów i jej tajemniczym założycielu Gaspardzie Languenhaertcie. Niestety, próżno szukać jakiejkolwiek informacji o mężczyźnie, ponieważ nikt nigdy o nim nie słyszał, a wszelkie księgi milczą jak zaklęte. Odkrycie tajemnicy XVII wiecznego filozofa staje się dla Geralda obsesją, jednak jak odróżnić jawę od snu, kiedy wszystko wydaje się nierealne?

„Ból jest po prostu pytaniem, które stawiam samemu sobie, żeby zmierzyć siłę swojego pragnienia: jeśli cierpienie mnie powstrzymuje, oznacza to, że właściwie wcale mi nie zależy na pożądanej rzeczy. Gdy jednak okazuje się ono jedynie drobną przeszkodą, wiem, że moje pragnienie jest silne, że jest głębokie. Ból jest poniekąd barometrem moich chęci.”

W twórczości Schmitta zawsze fascynowało mnie to, że z czegoś na pozór banalnego potrafi wyczarować głęboką i pełną chwytliwych przemyśleń opowieść, równie piękną, co łatwą w interpretacji. W swoim debiutanckim dziele, stawia jednak bardzo ryzykowne hipotezy, a mnogość typowo filozoficznych przemyśleń, zwyczajnie przytłacza, zwłaszcza, że większość z nich bardzo ciężko zrozumieć. Sam egoizm został przedstawiony zupełnie inaczej niż się spodziewałam. Autor snuje teorie w których materia nie jest realna, a umysł jest twórcą całej otaczającej rzeczywistości. Filozofia wkracza na poziom duchowy i niesamowicie przytłacza. Czytanie książki przypominało nieco czołganie się w smarze i jeszcze nigdy dobrnięcie do zakończenia nie było tak trudne. Nie mogłam jednak odpuścić sobie finału, bo autor jest mistrzem szokujących zakończeń. I tym razem udało mu się mnie zaskoczyć, lecz upragnione odpowiedzi pozostały wciąż poza moim zasięgiem.

„To co nazywamy światem, jest sumą naszych doznań.”

O CZYM? „Sekta egoistów” to niepublikowany dotąd w Polsce debiut Erica-Emmanuela Schmitta, nie mogę jednak nazwać go „udanym”. Książka jest filozoficzną wariacją na temat egoizmu, pełną absurdalnych teorii i choć czuć tu wyraźnie potencjał autora, jego chęć stworzenia wybitnego dzieła okazała się gwoździem do trumny. Z pewnością znajdzie się grupa ludzi zachwycona pozycją, ale ja, jako umysł całkowicie przeciętny kompletnie się w niej nie odnalazłam. Wiem jednak, że Schmitt potrafi oczarować i będę dalej szukać wśród jego dzieł, książek równie pięknych, co „Oskar i pani Róża”, czy „Dziecko Noego”. O „Sekcie egoistów” z przyjemnością zapomnę, bo przyniosła mi tylko rozczarowanie.

Ocena: 4/10

Inne książki autora, które zrecenzowałam:

„Oskar i pani Róża”

„Zazdrośnice”