"Gwiazd naszych wina"- John Green

Bukowy Las/ 312 str. /34,90 zł/ 2013 r.

Niektóre nieskończoności są większe niż inne*

Niektóre książki, po prostu trzeba przeczytać. Po części dlatego, że znają jej już wszyscy, po części, bo nadszedł w końcu czas by przekonać się samemu, czy to stałe wzdychanie i ogólny zachwyt, mają w ogóle jakieś uzasadnienie. Tak więc sięgnęłam wreszcie i ja po to kultowe dzieło, kultowego pisarza, które miało być równie wzniosłe, co jego wzniosły tytuł. I choć z reguły podchodzę z rezerwą do książek, które powszechnie budzą zachwyt, tak w tym przypadku autor bardzo skutecznie zamknął mi usta. Teraz, na świeżo po lekturze, z oczami wciąż pełnymi łez i ze ściśniętym gardłem, nie mogę napisać wiele więcej ponad to, że chyba nie jestem w stanie napisać o tej książce niczego sensownego. Niczego, co nie zostałoby już wcześniej powiedziane, napisane, czy wyryczane przez miliony czytelników przede mną. Może jedynie tyle, że gdyby udało się zebrać wszystkie łzy wypłakane przez czytelników w trakcie lektury, powstałoby prawdzie greenowskie morze, które mogło by zalać całe pełne gwiazd niebo. 

"Moje idee to gwiazdy, których nie potrafię ułożyć w konstelacje"*

A jednak spróbuję, po części dla tego, że to wstyd i ujma dla mojej osoby napisać o tak dobrej książce zaledwie akapit. Spróbuję też dlatego, bo wielu innym się to udało, a przede wszystkim udało się samemu autorowi, za co powinnam chyba w jakiś sposób podziękować. Powieść wbrew pozorom wcale nie jest o gwiazdach, obserwacjach astronomicznych, ani obwinianiu ciał niebieskich o nieuchronność losu. Książka opowiada o śmierci. O tym jaka jest bliska, jakie niesie ze sobą konsekwencje. Ale jest także o życiu. O tym jakie jest kruche, ulotne i jak łatwo traci znaczenie, kiedy człowiek nie umie go docenić. A nikt chyba nie docenia życia bardziej niż ludzie, których dni dosłownie zostały policzone. Szesnastoletnia Hazel wie, że zalicza się właśnie do tej kategorii. Stale przypomina jej o tym ból w płucach, które nie potrafią już same pompować powietrza, i ciągnięta wszędzie butla z tlenem, która niczym kula u nogi przypomina o tym jeszcze bardziej. Dziewczyna choruje na nowotwór, czyta stale tę samą książkę, która nie ma zakończenia i stale myśli o tym, że wkrótce umrze. Ale choć "świat nie jest instytucją zajmującą się spełnianiem życzeń"*, jedno z niezapisanych nigdzie, ani nawet nie wypowiedzianych marzeń, chorej na raka dziewczyny, niespodziewanie się spełnia. Bo oto nagle w jej życiu, które może zakończyć się w każdej chwili, pojawia się Augustus, dzięki któremu jak nigdy wcześniej zapragnie być znów zdrowa i pełna życia. Niestety, jednym ze  "skutków ubocznych umierania"* jest fakt, że nic nie jest wieczne, a słońce pewnego dnia może okazać się zbyt jaskrawe by ponownie otworzyć oczy*.  

„To nie jest książka o raku, bo książki o raku to lipa.”*

Choć tytuł mógłby sugerować inaczej, w bohaterach nie ma wcale żalu, czy pretensji do wszechświata. Zarówno Hazel jak i kilku innych bohaterów to osoby pogodzone z losem i choć pełne obaw, równie przepełnione silą i determinacją. Mogłabym wręcz nazwać ich dosłownie "bohaterami, którzy każdego dnia dzielnie walczą z chorobą", ale nie zrobię tego, bo wiem, że byliby na mnie za to wściekli. Ani Hazel, ani nikt z jej jadących na tym samym wózku przyjaciół, nie chcą niczyjej litości. Nie chcą współczujących spojrzeń i niezręcznego milczenia. Chcą żyć całkiem normalnie i do tego najlepiej jak im się uda, przez tą resztkę życia jaka im pozostała. Co więcej mimo, że jest to historia pełna smutku, bólu i niesprawiedliwej śmierci, znalazło się trochę miejsca, dla czarnego humoru, nie opuszczającego bohaterów. Potrafią oni bowiem mimo przeciwności losu wciąż iść przed siebie z uporem, śmiejąc się przy tym ze swoich słabości i lęków, ukrywając je przy tym skrzętnie przed resztą świata, a przede wszystkim przed samymi sobą. 

"Tak to jest z bólem. Domaga się byśmy go odczuwali"*

Nie myślcie jednak, że jest tu mowa jedynie o chorobie i różnych stadiach umierania. To opowieść przede wszystkim o miłości i o jej ogromnej sile. Hazel i Augustus znacznie odstają od typowego modelu niepokornych i stale obmacujących się po kątach nastoletnich kochanków. Odstają do tego stopnia, że niektórzy mogli by odnieść wrażenie, że ich uczucie zostało potraktowanie nieco pretensjonalnie i po macoszemu. Musimy zadać sobie jednak pewne fundamentalne pytanie: o co tak naprawdę chodzi w miłości i obnoszenie się z nią podnosi jakoś jej wartość? Miłość Hazel i Augustusa, choć nie obfitowała w ckliwe wyznania i namiętne uniesienia, to okazała się byś o wiele trwalsza i bardziej szczera niż niejedna, znana nam z książek Young Adult, miłostka. Ich uczucie stało się niejako darem, który pojawił się w najbardziej odpowiednim momencie, podporą w okrutnej i niesprawiedliwej walce. I choć chwilami może faktycznie można mieć lekki żal do autora, za to, że nie dał się bardziej ponieść emocjom, to nie da się zaprzeczyć, że stworzył naprawdę szczery i wiarygodny obraz.

"Ale ja wierzę w prawdziwą miłość, wiesz? Nie uważam, że wszyscy muszą mieć oboje oczu, nie chorować i tak dalej, ale każdy powinien przeżyć prawdziwą miłość, a ona powinna trwać przynajmniej do końca jego życia"*

Recenzji "Gwiazd naszych wina" pojawiło się równie wiele co gwiazd na niebie i choć mnóstwo z nich było raczej pieśniami pochwalnymi, niż standardowymi recenzjami, dało się też słyszeć głosy sprzeciwu. Mnie najbardziej zainteresował zarzut odnośnie języka powieści, który jest bardzo wyszukany i barwny, mimo, że cała historia opowiedziana została ustami nastoletnich narratorów. Zarzut ten głosił, że było to wyjątkowo uciążliwe i nienaturalne zjawisko, co dla mnie jest kompletną bzdurą, bo znam wielu nastolatków sypiących sentencjami jak z rękawa. Poza tym, dla mnie ten język był po prostu piękny, czarujący i hipnotyzujący. A nawet zaryzykuję stwierdzenie, że był największą zaletą książki (oczywiście zaraz po idealnym w swych niedoskonałościach, Augustusie). 

" -Może "okay" będzie naszym "zawsze".

-Okay- zgodziłam się."*

Czy to najlepsza książka jaką czytałam? Cóż, nie. W pewnym sensie była okropna. I sam Green też nie stanie się moim guru, któremu stworzę ołtarzyk, a wręcz w tym momencie mam ochotę zrobić mu to co zrobiła Hazel van Houtenowi (jeśli czytaliście wiecie o co chodzi). Ale jednak wciąż nie mogę się otrząsnąć i nie mogę przestać myśleć o tej okropnej książce i okropnym człowieku, który ją napisał. Może zaczerpnę więc od samego okropnego Greena i posłużę się metaforą, przez niego zainspirowaną. Bo ta książka była granatem, który wybuchł i strasznie mnie poranił. Mnie i wielu innych przede mną. I wiem, że będzie wybuchał wciąż i wciąż od nowa, i ranił innych, którzy odważą się zbliżyć na dostateczną odległość. Ale wiecie co? Jeśli wciąż nie macie pojęcia o czym mówię, czym prędzej musicie to zmienić. Bo niektórym książkom, po prostu trzeba dać się dotknąć tak do głębi. 

" Nie masz wpływu na to, że ktoś cię zrani na tym świecie, ale masz coś do powiedzenia na temat tego, kim będzie ta osoba. Podoba mi się mój wybór" *

O CZYM? "Gwiazd naszych wina" to opowieść o okrutnej i nierównej walce z chorobą, własnymi lękami i słabością. To historia o umieraniu, godzeniu się ze stratą i zapomnieniem, ale także o wartości życia, miłości i sile jaką ona daje. Nie odkrywamy tu żadnej wielkiej tajemnicy, nie ma też większych zaskoczeń, a autor od początku subtelnie przygotowuje nas na nieuchronne zakończenie. To naprawdę zaskakujące, jak doskonale dorosły mężczyzna wczuł się w uczucia i emocje nastoletniej dziewczyny i jak świetnie je opisał. A ja? Po przeczytaniu książki, którą wszyscy się zachwycali, ostatecznie sama stałam się tą, która się nią zachwyca i dołączyłam do nieskończonej konstelacji ludzi, mających bezustannie ochotę powtarzać "Okay". 

 Ocena: 

9/10

Inne książki autora:

"Papierowe miasta"

"Szukając Alaski"

"19 razy Katherine"

"W śnieżną noc"

* dosłowne, lub lekko zmienione na użytek recenzji, cytaty z książki.

"Grobowiec z ciszy"- Tove Alsterdal

Wydawnictwo Akurat/ 495 str./ 39,99 zł/. 2014 r.

                        Odnaleźć swoje miejsce

 Ponieważ kryminały nie są moim ulubionym gatunkiem literackim, sięgam po nie naprawdę bardzo rzadko. Można nawet pokusić się o stwierdzenie, że nie czytam ich prawie wcale. Musi być więc coś naprawdę niezwykłego w fabule kryminału, bym w ogóle zwróciła na niego uwagę. "Grobowiec z ciszy" jednak już od samego początku krzyczał, że jest wart poznania, a ja nie mogłam się oprzeć pokusie, by odkryć jego tajemnice. Książka pozostawiła mnie jednak z dziwnym uczuciem, którego nie potrafię do końca zweryfikować i chyba musi minąć jeszcze kilka akapitów zanim uda mi się ustalić, jakie wrażenie wywarła na mnie ta pozycja.

Przewodnikiem po całej historii, jest tutaj Katrine, szwedzka dziennikarka mieszkająca w Londynie. Niestety nie wszystko w jej życiu układa się tak jak by sobie tego życzyła. Kobieta właśnie straciła posadę w Szwedzkim Radiu, tkwi w związku z mężczyzną, do którego nic nie czuje, a na dodatek okazuje się, że jej matka, z którą dawno nie miała kontaktu, jest ciężko chora i wymaga stałej opieki. Katrine jest zmuszona wrócić do Sztokholmu, z którego uciekła przed laty i uporządkować wszystkie rodzinne sprawy. Niespodziewanie kobieta odkrywa jednak istnienie starego domu należącego do jej matki, za który firma maklerska oferuje niewyobrażalną sumę. Dziennikarka postanawia poprowadzić własne śledztwo i za wszelką cenę odkryć tajemnicę starej chatki znajdującej się na mroźniej północy. Coś niepokojącego wisi jednak w powietrzu. W pobliskim domostwie został brutalnie zamordowany samotny mężczyzna, a wkrótce zaczynają ginąć inne osoby. A im więcej Katrine dowiaduje się o przeszłości swojej rodziny, tym bardziej zbliża się do prawdy. Jednak wiedza niesie ze sobą ryzyko i wkrótce również Katrine znajdzie się w niebezpieczeństwie. 

"Miała przeczucie, że to, co kiedyś się tu wydarzyło, było wciąż niezakończone. Teraźniejszość to tylko cienki osad na przeszłości, kruchy lód, po którym ludzie drepczą, wygładzają, skrywają, przemilczają, a naprawdę nic się nie kończy."

Przeszłość przeplata się tu z teraźniejszością i tworzy skomplikowaną i pełną tajemnic opowieść. Razem z Katrine poznajemy mroczy sekret jej rodziny naznaczony piętnem brutalnych lat sowieckiej Rosji, a także staramy się rozwikłać tajemnicę okrutnych morderstw. Te dwie pozornie niezwiązane ze sobą sprawy przeplatają się ze sobą i ukazują jak jedna podjęta dawno temu decyzja zmienia życie wszystkich przyszłych pokoleń.

Przede wszystkim jest to jednak opowieść o ucieczce od schematów i oczekiwań innych. O próbie przecierania własnych szlaków, poszukiwaniu wolności i własnego miejsca na ziemi, które będzie można nazwać domem. Wątek ten przeplata się przez całą opowieść i dotyka niemal każdego bohatera. Autorka udowadnia, że czas i miejsce nie mają najmniejszego znaczenia, bo ludzkie pragnienia zawsze pozostają takie same.

"Dom, pomyślała patrząc na krajobraz, który coraz bardziej przed nią się wygładzał. Czy ja w ogóle wiem, gdzie to jest?"

Jak już wspomniałam, nie czytam kryminałów zbyt często, dlatego niestety nie powiem Wam czy fabuła jest schematyczna, oklepana i przewidywalna. Jak dla mnie była całkiem mocną stroną książki, głównie za sprawą wątku rodzinnego, który stał się podstawą całej powieści, a nawet zdominował to kryminalne oblicze. Opuszczony dom na odludziu, rodzinne tajemnice i wielkie dramaty z przeszłości- to chyba nigdy nie przestanie intrygować. 

Wątek kryminalny został z kolei poprowadzony tak, by jak najbardziej wpuścić czytelnika w maliny. Autorka naprawdę nagimnastykowała się by obejść prawdę jak najszerszym łukiem. Bawi się w podchody i uniki, stale podsuwając czytelnikowi mylne tropy. Należy jej się za to spory szacunek, bo rozwiązania zagadki można się domyślić dopiero na sam koniec. Jednak ma to też jedną zasadniczą wadę, gdyż czytelnik może poczuć się nieco rozczarowany ostatecznym rozwiązaniem całej tajemnicy. O ile cała powieść została skonstruowana naprawdę misternie i ciekawie, tak niedopracowane zakończenie kompletnie wszystko popsuło. Odniosłam wręcz wrażenie, że zostało ono napisane jakby od niechcenia i spłycone do granic możliwości. Niektóre zaczęte wątki nie zostały wcale wyjaśnione, a inne znajdują kompletnie bezsensowny finał. Po tak ciekawie skonstruowanej powieści spodziewałam się równie dobrego zakończenia, jednak to całkowicie mnie rozczarowało. 

"Czy to w ogóle możliwe: odróżnić prawdę od kłamstw po tak długim czasie, czy wspomnienia blakną jak fotografie, czy pamięta się tylko wspomnienie jakiegoś wspomnienia, samą świadomość, tego co się przeżyło, ale bez dźwięków, zapachów i bez strachu?"

O CZYM?  "Grobowiec z ciszy" to opowieść, która pod otoczką kryminału skrywa coś znacznie więcej. Niezwykłą historię rodziny, mroczną tajemnicę z przeszłości i próbę znalezienia miejsca, które można nazwać domem. Choć autorka wplotła tu mnóstwo trudnych słów typowych dla swojego języka, a opowieść chwilami staje się nieco ciężka do przetrawienia, jest też po prostu świetnie skonstruowana i zwyczajnie intrygująca. Cała historia okraszona została dodatkowo niezwykłym, surowym klimatem mroźnej północy, który przenika również do pióra pani Alsteral. I choć początkowo wydawało mi się, że przez zbytnią oszczędność książka nieco traci, z czasem okazało się, że wręcz przeciwnie- zyskuje unikalny charakter i idealnie wpasowuje się w kryminalną atmosferę. Czy więc polecam Wam tą pozycję? Myślę, że tak, bo choć nie zmienię dzięki niej nastawienia do kryminałów, to zapewniła mi kilka przyjemnie spędzonych godzin i dała powód do refleksji nad kilkoma bardzo ważnymi kwestiami.

 Ocena: 

7/10

Inne książki autorki:

"Kobiety na plaży"

Dziękuję wydawnictwu Akurat za udostępnienie egzemplarza do recenzji.

Szczere Zwiastuny

Jesień już w pełni, a mi czytanie idzie wyjątkowo opornie. Jednak ponieważ ostatnio jest to blog nie tylko książkowy, ale też filmowy, chciałabym zaprezentować Wam pewną serię zwiastunów, które miażdżą produkcje filmowe lepiej i dosadniej, niż niejedna krytyczna recenzja.

Mam na myśli oczywiście nic innego jak Szczere Zwiastuny. Jest to seria parodii w formie nieoficjalnych zwiastunów filmowych, autorstwa Screen Junkies. Prezentuję Wam tylko niewielką część, więcej znajdziecie na oficjalnym kanale Screen Junkies na You Tube.

1.  „Niezgodna”

Nie ukrywam, że to jeden z moich ulubionych zwiastunów. Ponieważ film nie zrobił na mnie takiego wrażenia jak powinien, miałam niezły ubaw z ironicznych i jakże trafnych spostrzeżeń. Nie dało się chyba wszystkiego lepiej zaprezentować. Film faktycznie bardzo hojnie bazuje na znanych „Igrzyskach Śmierci”, a do tego jest przepełniony komicznymi zbiegami okoliczności, które twórcy filmiku sprawnie wyłapali i sparodiowali.

Moja recenzja- KLIK

2.  „Igrzyska Śmierci”

Idźmy za ciosem, skoro już o nich wspomniałam. Zasadniczo film choć nie podobał mi się aż tak jak książka, był zdecydowanie dobry. Zwiastun jednak nie pozostawia na nim suchej nitki i zwraca uwagę na pominięte wcześniej detale. Zaskoczyło mnie to, że nie wyłapałam sama tak istotnych cięć w fabule książki. Z resztą, zobaczcie sami! Tylko uwaga na spojlery!

Moja recenzja- KLIK

3. „Zmierzch”

W poprzednim zwiastunie mogliście usłyszeć słowa „pedalskie wampiry”. A choć jako trzynastolatka bardzo lubiłam „Zmierzch”, nic nie mogę poradzić na to, że dwa powyższe słowa od razu przypominają mi ten tytuł. Cóż, sentyment sentymentem, ale nie da się ukryć, że twórcy filmiku mają rację w stu procentach. Myślę nawet, że ta produkcja miała potencjał by wycisnąć z niej więcej niewygodnych ujęć.

Za to na kolejnych częściach zwiastuny nie pozostawiają suchej nitki i dają im ostry wycisk.

4. „Kraina Lodu”

Był „horror” więc może teraz postawimy na bajeczkę? Mi osobiście naprawdę bardzo przypadła do gustu i nie miałam pojęcia, co można tu skrytykować. A jednak i tym razem twórcom filmiku udało się mnie rozbawić, nie narażając się na gniew z powodu tępienia ulubionej animacji.

Moja recenzja- KLIK

5. „Harry Potter”

Zbliżamy się do finału, więc musiałam przedstawić coś epickiego! Harry’ego kochają wszyscy i nikt go nie krytykuje (oczywiście poza kościołem i Grace Ann, ale o tym TUTAJ), zasadniczo szczery zwiastun też nie, ale w komiczny sposób ukazuje wszystkie zabawne momenty serii. Nie sposób się nie uśmiechnąć.

6. „Władca Pierścieni”

Na sam koniec musiałam przedstawić coś naprawdę bardzo epickiego, a nie ma chyba lepszego przykładu niż ekranizacja bestselerowej trylogii fantasy autorstwa J. R. R. Tolkiena. I po raz kolejny nie mogę przyznać racji twórcom filmiku ;-)

Więcej zwiastunów w języku angielskim znajdziecie TUTAJ

Znacie szczere zwiastuny? Co o nich sądzicie?

„Próby ognia”- James Dashner

Papierowy Księżyc/ 415 str./ 36,90 zł/ 2012 r.

Gra na śmierć i życie

Pierwszy tom serii potrafi naprawdę wysoko postawić poprzeczkę swojemu następcy. Kiedy jesteśmy zachwyceni wstępem do serii, automatycznie nasze wymagania przyjmują stokrotnie większe rozmiary. Niestety w większości przypadków nadzieje okazują się płonne i bezceremonialnie gasną, zduszone nagłym rozczarowaniem. Jednak w przypadku kontynuacji „Więźnia labiryntu”, od początku miałam przeczucie, że będzie to coś wciskającego w fotel. W najmniejszym stopniu się nie pomyliłam. A teraz trawi mnie prawdziwa obawa, czy pan Dashner zdoła mnie jeszcze kiedyś aż tak zachwycić.

Kiedy Thomasowi i jego przyjaciołom udało się znaleźć wyjście z mrocznego i niebezpiecznego Labiryntu, myśleli, że to, co najgorsze już za nimi. Nie mogli się jednak bardziej pomylić. Najgorsze wciąż przed nimi. Nadchodzi nowy i zupełnie nieprzewidywalny etap Prób, w porównaniu z którym Labirynt był zaledwie namiastką. Po dramatycznej ucieczce z siedziby DRESZCZU, Streferzy trafiają w pozornie bezpieczne miejsce, lecz nie jest im dane długo cieszyć się tym uczuciem. Przed nimi kolejne zadanie, tym razem już ostatnie. W ciągu zaledwie dwóch tygodni muszą przemierzyć pustynię w poszukiwaniu Bezpiecznej Przystani. Jednak DRESZCZ już zadba o to, by nie nudzili się pod drodze.

„Po co w ogóle próbujesz zadawać pytania? Nic tu się nigdy nie trzymało kupy i pewnie nigdy nie będzie.”

O ile w poprzedniej części, zarówno bohaterów, jak i czytelnika, ograniczały ciasne ściany Labiryntu i nieprzenikniony mrok wymazanych wspomnień, tak „Próby ognia” znacznie poszerzają horyzonty. Przede wszystkim diametralnie zmienia się otoczenie, w jakim przebywają bohaterowie. Porzucamy klaustrofobiczny, rządzący się swoimi prawami Labirynt, na rzecz spalonych słońcem pustkowi, gdzie bohaterowie będą musieli walczyć nie tylko z okrucieństwem natury, ale też własnymi słabościami. Powracające stopniowo wspomnienia poszerzą też znacznie nasze pole postrzegania pewnych kwestii. Razem z bohaterami zaczniemy odkrywać coraz więcej szczegółów na temat DRESZCZU i sensu Prób, jednak każde wspomnienie zrodzi masę pytań, na które odpowiedź uzyskamy dopiero w finałowym tomie tej opowieści.

 "Jedyne, co wam powiem, to że czasem to, co widzicie nie jest prawdziwe, a czasem prawdziwe jest to czego nie widzicie.”

A skoro już jesteśmy przy rozszerzeniach wszelkiej maści- nie tylko przestrzeń zwiększy swą powierzchnię, ale również grono bohaterów powiększy się o kilka nowych i niezwykle barwnych osobistości. Narobią one naprawdę sporo zamieszania w pełnym i tak już chaosu życiu Streferów. Pojawią się nowe przyjaźnie, nowe wyzwania, ale też nowe zagrożenia i tajemnice. Jednak to, co cieszy mnie najbardziej, to poszerzenie wiadomości czytelników o Pożodze i jej destrukcyjnych skutkach, a także o tajemniczej chorobie trawiącej ludzkość. Jak dla mnie jest to najistotniejsze w dystopijnych opowieściach i serce mi krwawi za każdym razem, kiedy bzdurne i nieistotne wątki przesłaniają to, co najważniejsze, czyli sam wygląd i opis świata, w który zostaliśmy wciągnięci. Na szczęście James Dashner nie zbagatelizował tej istotnej kwestii i nadał swojej powieści więcej wiarygodności i wielowymiarowości.

” - Może umrzeć.

- Gorzej. Może to przeżyć.”

Zarówno pierwszy, jak i drugi tom nastawiony jest na pędzącą akcję, jednak tym razem znalazło się też więcej miejsca dla emocji. Dzieje się tak nie tylko dlatego, że poznaliśmy już bohaterów i czujemy się do nich bardziej przywiązani, głównym powodem jest znacznie zacieśnienie więzi między samymi bohaterami, którzy wiedzą, że są dla siebie nawzajem jedyną bezpieczną przystanią, i że muszą się o siebie troszczyć, bo nie wiadomo, co przyniesie ze sobą kolejny dzień. Najwięcej w moich oczach zyskał Thomas, który dosłownie skradł moje serce. Nie mogę Wam zdradzić, co w związku z nim zrobiło na mnie aż tak wielkie wrażenie, ale jeśli znacie Patkę możecie być pewni, że ma to związek z pewną kobietą…

O CZYM?  Podsumowując, „Próby ognia” to doskonałe rozwinięcie serii, która nie rozczarowuje nawet na chwilę. Pełna akcji i emocji, wciskająca w fotel lektura, która potrafi nawet momentami nieźle przestraszyć. Choć autor naprawdę sporo namieszał i narobił niezłego bałaganu, udało mu się brawurowo zakończyć wszystkie wątki. Jedyne, czego nie umiem mu wybaczyć to zakończenie, po którym najchętniej od razu rzuciłabym się na finałowy tom, którego jak na złość jeszcze nie zdążyłam kupić. Serdecznie polecam!

Ocena:

10/10

W serii:

Więzień Labiryntu

>Próby ognia<

Lek na śmierć

Recenzja filmu

„Więzień Labiryntu” (film)

Opis:

Nastoletni Thomas (Dylan O'Brien) budzi się w ciemnej windzie, nie pamiętając niczego poza własnym imieniem. Trafia do tajemniczej Strefy: obszaru zamieszkanego przez kilkudziesięciu innych chłopców, którzy dostali się tam w identyczny sposób. Ogromny mur otaczający teren rozchyla się każdego ranka, otwierając przejście do labiryntu. Najstarsi mieszkańcy usiłują znaleźć wyjście od dwóch lat. Nowa nadzieja pojawia się wraz z dziewczyną, Teresą (Kaya Scodelario), która trafia do Strefy w śpiączce, ściskając w dłoni tajemniczą notatkę.

Filmweb

Zwiastun:

Recenzja:

W labiryncie niepamięci

Często zdarza się, że idąc do kina na ekranizację jednej z moich ukochanych książek, czuję lekki niepokój. Nie da się ukryć, że mam swoje powody. Takie na przykład „Miasto kości”, choć ciekawe i ogólnie całkiem nieźle zrealizowane, nie dorasta książce (obłędnej, zaznaczmy) nawet do pięt. Mając jednak w pamięci recenzję Sherry, która oceniła „Więźnia Labiryntu” na 10000/10 szłam do kina dosłownie w podskokach, wiedząc doskonale, że o rozczarowaniu nie może być mowy.

FABUŁA

Cała akcja rozpoczyna się od dosyć gwałtownego zrywu, bo widz zostaje natychmiast wepchnięty w wir wydarzeń. Ku mojej wielkiej radości- dokładnie tak samo jak w książce. Główny bohater, Thomas, budzi się sam w ciemnej windzie, pędzącej z zawrotną szybkością ku nieznanemu chłopakowi celowi. Gdy właz windy zostaje otwarty, oczom zdezorientowanego Thomasa ukazuje się grupka chłopców, znajdujących się w dziwnym miejscu, otoczonym wysokim murem. W tym momencie przeciętny widz (oczywiście nie znający książki) wie mniej więcej tyle, co Thomas, czyli kompletnie nic, tak się bowiem składa, że chłopak nie pamięta niczego ze swojej przeszłości, ani nie ma pojęcia jak trafił w to dziwne miejsce.  Z czasem jednak, razem z głównym bohaterem, widz zaczyna odkrywać coraz więcej szczegółów, poznawać Strefę jej reguły i niezwykłych mieszkańców, oraz tajemniczy i pełen niebezpieczeństw Labirynt, z którego Streferzy od kilku lat próbują znaleźć wyjście. Jednak wraz z przybyciem Thomasa coś się zmienia, a pierwsza dziewczyna, która pojawia się w strefie zwiastuje koniec świata, którzy Streferzy tak dobrze znali.

ŚWIAT

Absolutnie największym plusem filmu, który wywyższa go nawet nad książką, jest fenomenalne przedstawienie Labiryntu. W książce zabrakło mi odrobinę akcji, związanej z tym miejscem, co było dużym zaskoczeniem, bo w końcu było ono najistotniejsze w całej opowieści. Tu jednak nie ma miejsca na rozczarowania. Twórcy filmu zadbali o to, by zapewnić widzowi odpowiednią ilość rozrywek i mrocznego klimatu, w tym ponurym miejscu. Sama Strefa, w której chłopcy wybudowali osadę, również wypadła naprawdę korzystnie i wiarygodnie. Jedyne, co rozczarowało mnie w tej kwestii, to bardzo pobieżne potraktowanie języka Streferów. Nie wiem, czy nie jest to przypadkiem wina tłumaczenia, jednak w książce oryginalne słownictwo było tak podkreślane i ważne, że nie raz sama łapałam się na tym, że zaczynam go używać. W filmie niestety mi tego zabrakło, ale domyślam się, że scenarzysta nie mógł przesadzić z natłokiem dziwnych sformułowań, by dla widza wszystko okazało się zrozumiałe.

AKTORZY

Kolejnym bardzo istotnym plusem, są świetnie dobrani aktorzy, którzy idealnie wpasowali się w moje wyobrażenie o bohaterach. Oczywiście na pierwszy plan wysuwa się kapitalny Dylan O’Brien, który dosłownie urodził się by zagrać Thomasa. Nie tylko w stu procentach odwzorował książkową postać, ale nadał jej głębię, którą udało się stworzyć autorowi powieści dopiero w tomie drugim. Drugi z kolei bohater, który skradł moje serce, to oczywiście Chuck- Blake Cooper. I znów powtórzę w zasadzie to samo, nie widzę w tej roli absolutnie nikogo innego jak Blake’a. Nie tylko świetnie grał, ale dostarczył też widzom wielu powodów do uśmiechu i wzruszeń. Świetnie dopasowani zostali też Alby (Aml Ameen) i Newt (Thomas Brodie-Sangster). Jednak w głównej mierze, film zdominował Will Poulter- Gally. Choć kompletnie nie tak wyobrażałam sobie tego bohatera, w zasadzie nie miałam nic przeciwko Willowi, bo naprawdę wiele wniósł w kreację swojego bohatera. Książkowego Gally’ego można było w zasadzie tylko nienawidzić, z kolei ten filmowy miał więcej niż jedną twarz, był bardziej wielowymiarowy i ostatecznie budził całą gamę sprzecznych uczuć. Nie mogę też nie wspomnieć o Minho (Ki Hong Lee), który był jednym z moich książkowych ulubieńców (obok Newta i Chucka). Początkowo byłam bardzo zadowolona z wyboru aktora, bo wizualnie okazał się trafiony w stu procentach. Problem zaczął się jednak kiedy wysunięto go bardziej na pierwszy plan, bo okazało się, że nie ma w nim ani jednej cechy, za którą tak uwielbiałam książkowego Minho.

Niektórzy zastanawiają się pewnie, czemu pominęłam Kayę Scodelario i graną przez nią Teresę. Tu sprawa nie jest tak prosta i muszę poświęcić jej cały osobny akapit. Nie mam bynajmniej zastrzeżeń do samej Kayi, która naprawdę robiła, co wiej mocy, by odegrać swoją postać jak najlepiej. Nie mogę jednak wybaczyć twórcom filmu, którzy tak brutalnie podcięli jej skrzydła. Teresa, oczywiście zaraz po Thomasie, była najważniejszą i najbardziej istotną dla rozwoju fabuły postacią. Dlatego kompletnie nie mogę pojąć jak można było tak spłycić jej wątek. Pomijając karteczkę, którą trzymała w dłoni, kiedy przybyła do Strefy, nie wniosła zbyt wiele do fabuły filmu, a w książce było dokładnie odwrotnie. Co więcej, ku mojemu wielkiemu zdumieniu, w filmie kompletnie zapomniano o bardzo istotnym wątku telepatii. Nie mam pojęcia jak twórcy filmu mają zamiar wybrnąć z tego w drugiej części, ale dla mnie był to bardzo duży błąd z ich strony.

PODSUMOWUJĄC

Twórcy „Więźnia Labiryntu” popełnili kilka niewybaczalnych błędów nie do końca wykorzystali potencjał książki. Trzeba jednak wziąć też pod uwagę, że naprawdę dobrze wykreowali świat przedstawiony, a nawet udało im się mnie kilkakrotnie nastraszyć. Ostatecznie film oceniam jak najbardziej na plus i bardzo go polecam, choć książki nie udało mu się przebić i pozostawił mnie z lekkim uczuciem niedosytu, dokładnie tak jak „Dawca Pamięci”. Stanowi jednak doskonałe uzupełnienie powieści i uważam, że każdy jej fan powinien poznać także tą wersję. A jeśli fanami jeszcze nie jesteście, natychmiast sięgajcie po książki, bo czas najwyższy zmienić ten stan rzeczy!

Ocena:

8/10

A już za nieco ponad rok będziemy mogli podziwiać owoc pracy nad częścią drugą. Zapowiada się jeszcze bardziej ekscytująco, bo tak się składa, że druga część jest jeszcze lepsza!

„Próby ognia”

Premiera:

18 września 2015r. 

ZAPOWIEDŹ: „Księga Portali”- Laura Gallego

 Ilość stron: 568/ Oprawa: twarda/ Format: 148x215/ Data wydania: 20 październik

„Nie istnieją granice dla tych, którzy nie boją się ich przekraczać”-

Mistrz Belban z Vanicji

Mistrzowie Akademii Portali jako jedyni potrafią malować niezwykłe portale służące do podróżowania z miejsca na miejsce i stanowiące wielką sieć komunikacyjną i transportową w państwie Daruzji.

Dzięki stosowaniu się do sztywnych zasad i swojemu doskonałemu wykształceniu malarze portali są prawdziwymi profesjonalistami gwarantującymi najwyższą jakość techniczną wykonywanych przez nich malowideł.

Kiedy Tabit, student ostatniego roku akademii, dostaje zlecenie na namalowanie portalu dla pewnego biednego wieśniaka, nawet nie przypuszcza, że z czasem zostanie przez to uwikłany w różne intrygi i odkryje tajemnice, które zagrożą istnieniu akademii.

LAURA GALLEGO, jedna z najpoczytniejszych autorek literatury młodzieżowej, której książki zostały sprzedane w nakładzie ponad miliona egzemplarzy w samej Hiszpanii i przetłumaczone na ponad 10 języków. Urodziła się 11 października 1977 r. w Quart de Poblet (Walencja). W wieku 11 lat postanowiła napisać swoją pierwszą powieść fantasy. Już wtedy wiedziała, że chce zostać pisarką

i przez lata wysyłała swoje rękopisy na liczne konkursy literackie. Studiowała filologię hiszpańską, specjalizując się w literaturze. W wieku 21 lat otrzymała Nagrodę Barco de Vapor 1999 za powieść „Finis Mundi”. Była to jej pierwsza nagroda i jednocześnie początek kariery literackiej.W Polsce w 2013 r nakładem Dreams Wydawnictwa ukazała się powieść pt. ”Tam gdzie śpiewają drzewa”, która podbiła serca Polskich czytelników.

Premiera już

20 października!

Ja z niecierpliwością wypatruję swojego egzemplarza,

a Wy dacie się skusić? ;-)

Zachęcam też do zapoznania się z innymi książkami autorki:

***

Na tegorocznych Targach Książki w Krakowie, można będzie spotkać Leonardo Patrignani. Ja niestety musiałabym przejechać pół Polski, żeby tam być, ale mam nadzieję, że Wy nie przegapicie takiej okazji! Chce ktoś zabrać moje egzemplarze „Wszechświatów”, do obautografiwania? ;-)

RECENZJA I TOMU

RECENZJA II TOMU 

Całkiem krytycznie: Harry też chce być święty!

Źródło

Początkowo planowałam połączyć ten artykuł z poprzednim o blogerach-frajerach, ale uznałam, że to może być zbyt wiele i dla mnie i dla Was. Dlatego piszę teraz (no dobra teraz jestem w szkole i prawdopodobnie zaliczam farmakognozję :-P Napisałam to wcześniej ;-) )

Początkowa krytyka przerodziła się w coś w rodzaju cyklu, choć mam szczerą nadzieję, że nie będę musiała do niego często powracać!

Po drugie:

„Taki ja i taki… Harry (?) może świętym być!”

Tym razem będę krytykować coś innego, a mianowicie ludzką ciasność umysłu i średniowieczne myślenie. Pewnie niejednokrotnie słyszeliście wypowiedzi kościoła na temat serii młodzieżowych książek J. K. Rowling o młodym czarodzieju Harrym Potterze. Bynajmniej nie były to wypowiedzi pochlebne prawda? Wynika to zapewne z faktu iż „magia” sama w sobie wyklucza „wiarę”. Bo skoro można coś wyczarować, jak uwierzyć w cuda? Tak więc biedny Harry Poter, który zdominował wyobraźnię młodych czytelników, został oficjalnie uznany za zło wcielone i zakazany przez kościół.

 

Źródło

To tytułem wstępu, bo zapewne świetnie zdajecie sobie z tego sprawę. O co więc chodzi? Już tłumaczę.

Gdzieś w Ameryce, dzieci pewnej zagorzałej ewangelikanki, poprosiły swoją mamusię, by poczytała im „Harry’ego Pottera”. Na to wierna swej religii kobieta oczywiście nie mogła się zgodzić. W końcu nie mogła pozwolić by „dzieci zamieniły się w wiedźmy”. Te jednak naciskały, więc postanowiła upiec dwie pieczenie na jednym ogniu: zadowolić pociechy i zbawić świat… W jaki sposób? Postanowiła PRZEPISAĆ „Harry’ego” w wersji… chrześcijańskiej. Jak twierdzi jej wersja jest bardziej „przyjazna dla rodziny” i promuje chrześcijańskie wartości.*

 

Źródło

Brzmi absurdalnie, prawda. Niestety to fakty. Kobieta idzie jak burza, a jej „dzieło” coraz bardziej się rozrasta. Dotychczas ukazało się 9 rozdziałów, a w planach są już kolejne. Grace Ann jak się przedstawia (grace z angielskiego „łaska”…) nazwała nową wersję słynnej serii "Szkołą Modlitwy i Cudów w Hogwarcie". Fabułę jednak najlepiej nakreśli cytat z oryginalnego artykułu:

„ W jej wersji Harry mieszka pod schodami u swojego wujostwa. Ciotka Petunia i wujek Vernon są ateistami, czytają książki Richarda Dawkinsa, wierzą w ewolucję i socjalizm. Do Szkoły Modlitwy i Cudów w Hogwarcie werbuje Harry'ego Hagrid z krzyżem zawieszonym na szyi. Szkoła prowadzona jest przez wielebnego Albusa Dumbledore'a, którego żona to Minerva. Ich córką jest Hermiona, skromna i pokorna chrześcijanka. Młody Harry uczy się w Szkole Modlitwy i Cudów, jak być dobrym chrześcijaninem. W praktykowaniu wiary chce przeszkodzić mu Szatan - "Ten-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać"- czyli Lord Voldemort.” *

Przyznam szczerze, że moją pierwszą reakcją był śmiech. Uznałam to po prosu za żart, dosyć niesmaczny, ale jednak żart. Okazuje się jednak, że gdzieś tam za oceanem naprawdę jest kobieta, która myśli, że właśnie ratuje świat od złego.

Jak dla mnie cała ta sytuacja jest, co najmniej absurdalna i groteskowa. Sama jestem chrześcijanką i nie wstydzę się do tego przyznać, a należy zaznaczyć, że całą serię pochłonęłam w ekspresowym tempie i byłam (jestem) nią zachwycona. Co więcej, nie zauważyłam by seria propagowała jakieś złe wartości. Wręcz przeciwnie, mamy tam rodzinę, która mimo biedy i pogardzania ze strony innych, trzyma się razem i bardzo się wspiera. Mamy prawdziwą przyjaźń, która znosi wszelkie przeciwności, propagowanie tolerancji wobec słabszych i chłopca, który odnalazł szczęście mimo trudnego i pełnego upokorzeń życia. Mamy też przebaczenie, które jest niezwykle ważne w wierze chrześcijańskiej. I na końcu, niczym wisienka na torcie- walka dobra ze złem.  Co tu zmieniać? Co krytykować?

 

Źródło

Uważam ponadto, że każdy człowiek, nawet dziecko, ma prawo wyrobić sobie własne zdanie na każdy temat. Jak inaczej ma budować swój światopogląd? Poza tym dzieciństwo jest czasem właśnie MAGICZNYM, kiedy wierzymy w Świętego Mikołaja, Wróżki- Zębuszki i potwory w szafie. Nie można pozbawiać dziecka tego cudownego czasu. A kiedy dorośnie samo odkryje, co jest prawdą a co fikcją i z rozczuleniem będzie wspominać niewinne dzieciństwo.

Słyszeliście o chrześcijańskiej wersji „Harry’ego Pottera”?

Co o niej sądzicie?

Źródło

*cytaty i inspiracja dla artykułu pochodzi ze strony http://wyborcza.pl/1,75477,16721894,Powstaje_chrzescijanska_wersja__Harry_apos_ego_Pottera__.html