„Niezgodna” (film)

Opis:

W metropolii wzniesionej na ruinach Chicago idealne społeczeństwo budowane jest na zasadzie selekcji. Każdy nastolatek musi przejść test predyspozycji określający jego przynależność do jednej z pięciu grup. Jeśli nie posiadasz żadnej z pięciu kluczowych cech, będziesz żyć na marginesie. Jeśli zaś masz więcej niż jedną z nich, jesteś NIEZGODNYM i czeka cię całkowita eliminacja. Chyba że – tak jak Beatrice – uda ci się uciec i znaleźć drogę do podziemnego świata ludzi, którzy zdecydowali się rzucić wyzwanie bezdusznemu systemowi. Beatrice musi znaleźć w sobie dość odwagi, by zaryzykować wszystko w walce o to, co kocha najbardziej.

Zwiastun:

Recenzja:

(Nie) zgodna z systemem

Mogę śmiało powiedzieć, że jestem fanką wszelkich dystopijnych opowieści. Wizje przyszłości fascynują, zadziwiają, skłaniają do refleksji. Nic dziwnego, że są tak popularne, w końcu „co by było gdyby?” to chyba ulubione pytanie ludzkości. Moje też. Na fali „Igrzysk śmierci” powstało wiele podobnych opowieści, których tytuły można naprawdę długo wymieniać. Moda szybko przeciekła też do filmu, w końcu rzesza fanów książki to pewny zysk i darmowa reklama dla twórców. Adaptacje mają jednak to do siebie, że nie zawsze są takie jak oczekują tego fani powieści. Jak było w przypadku „Niezgodnej”? Przyznam, że nie czytałam książki, więc nie zrobię porównania, ale chętnie podzielę się z wami moją opinią na temat filmu.

Tris żyje w przyszłości w zniszczonym Chicago. By zapewnić obywatelom bezpieczeństwo i stabilizację wokół miasta wzniesiono mur, a społeczeństwo podzielono na pięć grup z jasno określonymi celami. W mieście panuje jedna podstawowa zasada: Frakcja ponad pokrewieństwo. Każdy nastolatek po przejściu specjalnego testu określającego jego predyspozycje może samodzielnie dokonać wyboru, do której grupy będzie przynależał. Zmiana frakcji oznacza jednak opuszczenie rodziny a od dokonanego wyboru nie ma już odwrotu. Test jest więc bardzo pomocny przy wyborze, jednak może okazać się też śmiertelnie niebezpieczny. Jeśli dana osoba wykazuje cechy odpowiadające wszystkim grupom, zostaje uznana za niezgodną, a jednocześnie niebezpieczną dla obowiązującego systemu. Podczas testu okazuje się, że to właśnie Tris jest niezgodna. Dziewczyna musi pilnie strzec swojej tajemnicy, okazuje się bowiem, że rząd chce jak najszybciej wyeliminować niewygodnych obywateli.

Jak już wspominałam, nie znam powieści Veronici Roth więc nie omówię różnic i podobieństw. Film jednak ma w sobie coś, co jasno sugeruje, nawet tym żyjącym w błogiej nieświadomości, że mamy do czynienia z adaptacją. W akcję wprowadza nas główna bohaterka opowiadając dokładnie o świecie, w którym żyje i o prawach, które nim kierują. Przedstawia nam też swój stosunek do tego świata i wątpliwości, które nią kierują. Co ciekawe, wstęp nie nudzi a wręcz zaciekawia odbiorcę. Później, kiedy zaczyna się trochę więcej dziać jakimś sposobem akcja zaczyna odrobinę nudzić. Nie wiem jak to się stało, ale całość przypominała bieganie w zwolnionym tempie: niby jest fajnie, niby się dzieje, ale widz nie może jakoś odnaleźć się w tej historii.

Moje lekkie znudzenie może wynikać z faktu, że produkcja jest bardzo długa, trwa bowiem niemal 2 i pół godziny! Siłą rzeczy rozkręca się więc też nieco dłużej niż przeciętny film. Jednocześnie dostajemy całkiem sporo faktów, a znacznie mniej dynamizmu. Później jednak za sprawą pewnego odkrycia akcja nabiera tempa i robi się coraz ciekawiej.

Siłą rzeczy nasuwa się oczywiste porównanie do klasyka, czyli „Igrzysk śmierci”. Choć historie są inne możemy tu dostrzec kilka istotnych podobieństw. W „Igrzyskach…” naród podzielony jest na dystrykty, z kolei „Niezgodna” preferuje podział na frakcje. Zasada jest niemal ta sama, z tą różnicą, że w drugim przypadku obywatele mają prawo wyboru, do której grupy chcą należeć. Kolejny wspólny mianownik to okrutna władza, nie będę jednak zdradzać zbyt wiele, by nie psuć wam przyjemności odkrywania. Bardzo podobne okazały się też główne bohaterki, obie są bardzo silne, waleczne i nie boją się zbuntować. Zarówno jedną i drugą darzę szczerą sympatią.

Aktorzy spisali się całkiem nieźle. Na szczególne brawa zasługuje Shailene Woodley, która świetnie odegrała rolę Tris, jej filmowy brat (Ansel Elgort) też świetnie się spisał i chętnie zobaczę tą parę razem w kolejnym filmie „Gwiazd naszych wina”. Odnośnie Theo Jamesa, grającego Cztery nie mogę wiele powiedzieć. Moim zdaniem był trochę sztuczny i grał niemal cały czas z taką samą miną. Wiem, że w filmie udawał twardziela, ale bez przesady. Zachwycona jestem za to grą aktorską Jaia Courtneya (Eric) oraz Kate Winslet (Jeanine).

Na uwagę zasługuje też oprawa muzyczna. Całej listy możecie posłuchać TUTAJ, ja natomiast zaprezentuję piosenkę, która mi najbardziej zapadła w pamięć:

Podsumowując moją przydługą opinię: film w ogólnym rozrachunku wypada całkiem przyzwoicie, jednak nie zrobił na mnie takiego wrażenia jak tego oczekiwałam. Z jednej strony jestem strasznie ciekawa jak potoczą się losy bohaterów, a z drugiej wciąż pamiętam niezbyt porywający początek. Dlatego ostatecznie wystawiam po prostu dobrą ocenę.

Ocena:

6/10