„Baśniarz”- Antonia Michaelis

Czy to jawa jest, czy sen?

Wielkie historie zawsze zaczynają się od małych rzeczy. Ta nie stanowi wyjątku. Wszystko zaczęło się, bowiem od zwykłej szmacianej lalki, którą Anna znalazła w klasie. Lalka jak się okazuje, należy do pewnego tajemniczego outsidera- Abla Tannateka, a konkretniej do jego młodszej siostry Michi. Choć o Ablu krążą dosyć niepokojące plotki i jest nazywany dosyć jednoznacznie „polskim handlarzem pasmanterią”, Anna ulega dziwnej fascynacji jego osobą. Choć wie jedynie, że nie jest to człowiek, którym powinna sobie zaprzątać głowę młoda, poukładana dziewczyna, nie ma zamiaru słuchać głosu rozsądku. Niejako wbrew logice i sobie samej postanawia dowiedzieć się więcej o Tannateku. Śledząc go odkrywa jego drugie oblicze- kochającego i troskliwego brata, ale też tajemniczego baśniarza, który magią słów potrafi przenieść człowieka do opowiadanej historii. Jedno jest pewne- to odkrycie zmieni całe dotychczasowe życie Anny. A opowieść, początkowo niewinna, staje się coraz bardziej niebezpieczna. Podobnie jak samo życie.

Opis, który znajdziecie z tyłu okładki, a raczej fragment powieści, wskazuje całkowicie błędnie na jakiś tani romans paranormalny. Otóż moi drodzy, ani paranormalny, ani romans. „Baśniarz” jest czymś zupełnie innym i o znacznie większym znaczeniu. Dwie historie toczą się tu obok siebie i wzajemnie się przenikają. Okazuje się bowiem, ze baśń wcale nie różni się wielce od realnego życia. Fikcja ma w sobie więcej z prawdy niż można by się spodziewać. Myślisz, że to magia, ale nie. To tylko brutalna rzeczywistość. Prawdziwe wydarzenia kreują tu te fikcyjne, dlatego nie możemy wyprzedzić biegu wydarzeń, choć niekiedy bardzo byśmy chcieli. Czy baśń Anny, Abla i Michi skończy się zdaniem „i żyli długo i szczęśliwie”?

„-To cudowna historia. Skąd ty bierzesz te wszystkie słowa? Te wszystkie obrazy?

-Z prawdziwego życia- odparł.- oprócz niego nic więcej nie ma…”

Choć tytuł jest magiczny, opisana historia jest na wskroś prawdziwa i twarda jak diament. Jedyna baśniowość ukryta jest w opowieściach Abla, które są jedynym jasnym punktem w oceanie cieni. Historia Tannateka i jego siostry jest bowiem bardzo smutna. Opuszczeni przez matkę, prześladowani przez ojca mogą ufać tylko sobie i są zmuszeni by walczyć o prawo do bycia razem. Lecz to dopiero początek tragedii. A Anna? Kim jest Anna w tej opowieści? Zagubioną duszą, czy przystanią, która pilnuje by ta dwójka nie poszła na dno? A może jest kimś znacznie więcej?

„Na świecie jest więcej pytań niż odpowiedzi, a jeśli pytasz, dlaczego tak jest, to muszę wyznać, że na to pytanie nie znam odpowiedzi.”

„Baśniarz” to kawał dobrej, ambitnej literatury. Autorka posługując się pięknym i niebanalnym językiem w odważny i inteligentny sposób opisuje brutalne realia, wplatając w swą opowieść egzotyczną nutę baśniowości. Jest to powieść wprost przepełniona niedopowiedzeniami i ukrytymi znaczeniami. Nic nie jest tu proste i dosłowne, autorka każe nam się zastanowić i przemyśleć wiele spraw. Nie ma tu łatwych rozwiązań, wszystkie relacje i decyzje niosą ze sobą konsekwencje. Ale czy w prawdziwym życiu nie jest tak samo?

„-Ach!- krzyknęła Mała Królowa- czy na świecie nie ma nic, co jest piękne i równocześnie nie jest niebezpieczne?”

-(…)Rozejrzyj się dookoła Mała Królowo. Istnieje też coś, co jest tylko niebezpieczne i nie jest piękne…”

Od początku poczułam, że ta książka jest wprost napisana dla mnie. Anna jest prawie moją rówieśnicą i bardzo szybko odnalazłam z nią nić porozumienia. Obie mamy takie samo filozoficzne podejście do życia, stale rozmyślamy o tym, na jakich zasadach funkcjonuje świat i staramy się odkryć jego prawdziwe znaczenie. Rozmyślamy nad drogami, które wybierzemy w przyszłości i nad drogami innych ludzi, bo od tego czy się skrzyżują zależy bardzo wiele.

Stale znajdowałam też w tekście zdanie „Trzeba w końcu zacząć uczyć się do matury. Przecież sama się nie napisze”. Cóż… Niestety muszę się z tym zdaniem zgodzić :-P

Cieszę się, że właśnie teraz zdecydowałam się na lekturę „Baśniarza”, choć książka czekała na półce od dłuższego czasu. Nie wcześniej nie później, lecz teraz. Książka swą realnością i płynącą z niej magią przeniknęła do mojej duszy i czuję, że słowa baśniarza zostaną ze mną na długi czas.

„-Młoda damo (…) czy mogę służyć chusteczką? Pani płacze.

- Och, rzeczywiście. Widzi pan, a ja myślałam, ze się śmieję. Jak bardzo można się pomylić.”

O CZYM?  Pierwszy raz sama nie wiem jak mam podsumować książkę. Wywarła ona na mnie ogromne wrażenie i nie mogę otrząsnąć się z opisanej w nich wydarzeń. Więc o czym jest ta powieść? Myślę, że przede wszystkim o życiu. O tym jakie jest okrutnie i niesprawiedliwe. O odnalezieniu swojej drogi i o wyborach, do jakich nas to życie zmusi. O świecie, w którym obok siebie żyją różni ludzie a między nimi rozpościera się przepaść niezrozumienia i uprzedzeń. Przepaść, której mimo starań nie da się przeskoczyć. Powieść jest wstrząsająca i bardzo bolesna. Znajdzie się tu również sporo miejsca na szok i łzy. Znajdziemy tu odrobinę kryminału, dramat i szczyptę baśniowości, która jednak wbrew pozorom nie jest tu najważniejsza.

Wcale bym się nie zdziwiła gdybyście po lekturze recenzji nadal nie byli dokładnie zorientowani, czym w istocie jest „Baśniarz”. Ale wiecie co? To dobrze. Takie powieści to zagadki, które trzeba rozwikłać samemu. Ja odkryłam przed Wami jedynie nikłą część opowieści. Książka ma do zaoferowania jeszcze wiele ukrytych oblicz i jestem pewna, że Was nie rozczaruje.

Ocena:

10/10

Pozycja obowiązkowa!

I Nickelback na koniec. Dla wczucia w klimat ;-)

Moja "radosna twórczość" :-P

Przypominam, że już 7 marca w księgarniach pojawi się kolejna powieść

Antoni Michaelis „Dopóki śpiewa słowik”.

Teraz oczekuję tego tytułu z jeszcze większą niecierpliwością, gdyż pani Michaelis trafiła do czołówki moich ulubionych autorów!